ஒரு விபத்துல என் முதுகுத்தண்டு முறிஞ்சிடுச்சு. ஆனா, அதையெல்லாம் மீறி குணமாகி நடனமாடி டான்ஸ் மாஸ்டர் அளவுக்கு வருவேன்னு என் அப்பா அம்மா கனவில் கூட நினைக்கலை.  7 டிசம்பர் 1948ல் சென்னை பாரிமுனையில் பிறந்தேன். பூர்வீகமா சென்னைவாசிகள்தான்.

அப்பா பெயர் கல்யாணசுந்தரம். அம்மா பெயர் கோமளம்மாள். அப்பா நல்ல வசதியானவர். ஹோல்சேல் பழ வியாபாரி. ஒவ்வொரு ஊருக்கும் பழங்களை ஏற்றுமதி செய்துட்டு இருந்தவர். பிறவியிலேயே உடல் சுகமில்லாத குழந்தையா நான் பிறந்தேன்.

அம்மா கூடப் பிறந்தவங்க மொத்தம் பத்து பேரு. அக்கா தங்கச்சின்னு பெரிய கூட்டம். எங்க அம்மா கடைசி பொண்ணு. எப்பவும் என் வீட்டில் ஒரு பெரிய கூட்டம் இருந்துட்டே இருக்கும். இந்தத் தெருவுல ஆரம்பிச்சு அடுத்த தெருவில் வாசல் முடிகிற அளவுக்கு பெரிய வீடு.

அப்பாவுடைய மொத்த வருமானமும் என் சிகிச்சைக்கு செலவாச்சு. டாக்டர் வீட்டுக்கு வருவார். என் படிப்பு முதற்கொண்டு வீட்டிலேயேதான். அடுத்தடுத்து எனக்கும் தம்பி தங்கைகள் பிறந்தாங்க.என் பெரியம்மா ‘நான் இவனை வளர்க்கிறேன். என்னாலதானே இப்படி ஆச்சு’ அப்படின்னு சொல்லி என்னைத் தூக்கிட்டுப் போயிட்டாங்க.

குழந்தைப் பருவம் முழுக்க வெறுமனே எல்லாத்தையும் வேடிக்கை பார்க்கிறதிலேயே போயிடுச்சு. ஸ்கூலுக்கு அனுப்பவும் பயந்தாங்க. அங்க பசங்க ஏதாவது தள்ளிவிட்டுட்டா மறுபடியும் முதுகுத்தண்டில் பிரச்சனை வந்துடும்னு பயம்.

அத்தனை குழந்தைகளிலும் என்னை மட்டும் தான் ரொம்ப ஜாக்கிரதையா குடும்பமே பார்த்துக்கிட்டாங்க. எங்க அண்ணா எல்லாம் நடந்து போவாங்க. என்னை மட்டும் அப்பா சைக்கிள்ல கூட்டிட்டுப் போய் விடுவார்.  இரண்டாவது பெல் அடிச்ச பிறகுதான் ஸ்கூலுக்கு போவேன்.

எப்பவுமே ஒரு கனமான பெல்ட் போட்டிருப்பேன். பசங்க பட்டம் விட்டால் அதை பார்க்கிறதுக்குக் கூட அனுப்ப மாட்டாங்க.  அடுத்தடுத்து மேற்படிப்புக்கு ரிக்‌ஷால போனேன். பத்தாவது வரையிலும் படிப்பு. எனக்கு பாட்டு கத்துக்கணும்னு ரொம்ப நாளா ஆசை. டி.கே.

குருவே இல்லாம எனக்கு நானே ஆசிரியரா மாறி இதுதான் சரியான முத்திரைகள்னு தெரியாம, ஆனா, சரியான முத்திரைகளைப் பிடித்து நடனமாடிப் பழக ஆரம்பிச்சுட்டேன். வீட்டுக்கு எதுவுமே தெரியாது. நானே ஆடி பழகிட்டு இருந்தேன். எப்பவும் கண்ணாடியைப் பார்த்து சினிமா வசனங்களையும் நடிப்பையும், டான்ஸையும் பயிற்சி செஞ்சுக்கிட்டே இருப்பேன்.

‘எப்ப பார்த்தாலும் கண்ணாடி முன்னாடி நின்னுகிட்டு இருக்கியே... பெரிய அழகன்னு நினைப்பா? ஒழுங்கா படிக்கிற வேலையை பாரு’ அப்பா திட்டுவார். ஒருமுறை பள்ளி நிகழ்ச்சியில் நடனமாடி னேன். கலைமாமணி விருது வாங்கின அப்பாவுடைய நண்பர்தான் எனக்கு பரிசு கொடுத்தார்.

பிறகு அடுத்தடுத்து நிறைய சவால்கள். ஒவ்வொரு சபாவா ஏறி இறங்கினேன். எங்கயும் வாய்ப்பு கிடைக்கலை.

ஏற்கனவே அப்பா எனக்காக நிறைய செலவு செய்திருந்தார். அதனால இனி உன்னை நீயே பார்த்துக்கனு சொல்லிட்டார்.ஒரு வருஷத்துக்கு அப்புறம் என் பெரியம்மா மூலமா அவங்க அக்காவுடைய கணவரை சந்திச்சேன். அவர் மிகப்பெரிய தயாரிப்பாளரான லேனா செட்டியார்கிட்ட சொல்லி... இவர் வழியா சலீம் மாஸ்டர்கிட்ட உதவியாளரா சேர்ந்தேன்.

எட்டு வருஷங்கள் அசிஸ்டெண்டா இருந்தேன். அப்புறம் 10க்கும் மேற்பட்ட மாஸ்டர்கள்கிட்ட உதவியாளனா பணிபுரிஞ்சேன். எல்லா நுணுக்கங்களையும் கத்துக்கிட்டேன். அந்த வகைல பிரபுதேவா மாஸ்டருடைய அப்பாவான சுந்தரம் மாஸ்டர்கிட்டயும் இருந்திருக்கேன். 

சலீம் மாஸ்டர் தெலுங்குல நிறைய படங்கள் செய்திருக்கார். அதனால அந்த இண்டஸ்ட்ரியும் எனக்குத் தெரியும். அதனால சிரஞ்சீவி நடிச்ச ‘கைதி’ தெலுங்குப் படத்துல மாஸ்டரா பணிபுரிஞ்சேன். அந்தப் படம் மெகா மகா ஹிட். அதனால அடுத்தடுத்து தெலுங்குல வாய்ப்புகள். தொடர்ந்து பத்து வருஷங்கள்... ஏராளமான படங்கள். என்.டி.ராமாராவ், நாகேஸ்வரராவ், கிருஷ்ணா, மோகன்பாபு... இப்படி பலருக்கு நடனம் அமைச்சேன்.

நிறைய நடிகைகள் என் பேரை சொல்லி ‘நான்தான் மாஸ்டரா வேணும்’னு கேட்டது... கேட்பது எல்லாம் கொடுப்பினைதான்.

எனக்கு இஷ்டமில்லை. ஆனாலும் வலுக்கட்டாயமா பெண்ணை பார்க்க வைச்சாங்க. இன்னொரு தெலுங்குப் பட ஷூட் அப்ப எனக்கு கல்யாணமாச்சு.அவங்க பேரு சுகன்யா. 40 வருடங்கள் ஆச்சு. இறைவன் கொடுத்த வரமா எனக்கு அமைஞ்சிருக்காங்க.

எனக்கு கடவுள் பக்தி அதிகம். எலும்பு முறிஞ்சவனை டான்ஸ் மாஸ்டராக்கி, ஒரு குடும்பத்தையும் கொடுத்திருக்காரே கடவுள்... 

நல்லா பேசப்படுகிற கதாபாத்திரங்கள் செய்ய ஆசை. ‘ஒன்பது ரூபா நோட்டு’ படத்துல தங்கர்பச்சான் கொடுத்த மாதிரி... ‘பரதேசி’ படத்தில் பாலா சார் கொடுத்த மாதிரியான பாத்திரங்கள் கிடைச்சா நடிகனாகவும் ஒரு முக்கிய கட்டத்துக்கு நகர்வேன்.