கிரிக்கெட்டில் பிரபலமாக ஆரம்பித்துவிட்டாலும், பயிற்சிக்கும், உபகரணங்கள் வாங்கவும் பணத்துக்காக சிரமப்பட்டார் தோனி.

ராஞ்சி நகரின் சாந்தி சவுக் பகுதியில் சிறிய அளவில் விளையாட்டுப் பொருட்களை விற்கும் கடை ஒன்றை நடத்தி வந்தார் பரம்ஜித்.

ஆனால் -செலவழிக்க அவ்வளவு பண வசதியில்லை.அப்போது பஞ்சாபின் லூதியானா நகரில் ‘பீட் ஆஃப் ஆல் ஸ்போர்ட்ஸ்’ என்கிற பெரிய விளையாட்டுத் தொழிற்சாலை இருந்தது.தரமான விளையாட்டு உபகரணங்களை இந்நிறுவனம்தான் தயாரித்து வந்தது.

எனவே வழக்கம்போல ‘பார்ப்போம்.. பார்ப்போம்’ என்று தட்டிக் கழித்தார்கள்.ஆனால் -பரம்ஜித்தோ தன்னுடைய வேலையை எல்லாம் விட்டு விட்டு லூதியானாவிலேயே உட்கார்ந்து கொண்டு தோனிக்கு உதவ வேண்டும் என்று சத்தியாக்கிரகப் போராட்டம் செய்தார்.

பரம்ஜித்தின் தொல்லை தாங்க முடியாமல் அந்த நிறுவனத்தினர் தோனிக்கு ஓராண்டுக்கு வேண்டிய கிரிக்கெட் உபகரணங்கள் அத்தனையையும் இலவசமாகத் தந்தனர்.வருடா வருடம் தங்கள் கிரிக்கெட் சீர்வரிசை தவறாமல் வந்து சேர்ந்துவிடும் என்று உறுதியளித்தனர்.

பின்னாலேயே குரல் கொடுத்துக் கொண்டு ஓடி வந்து கொண்டிருந்தார் தோனி.ஒரே ஒரு மாணவி மட்டும் ஜன்னல் வழியாக அவரைப் பார்த்தாள்.உடனே குரல் கொடுத்தாள்.“அண்ணே! மகி ஓடி வந்துக்கிட்டிருக்கான். கொஞ்சம் நிறுத்துங்க…”சலிப்போடு பிரேக்கை மிதித்தார் டிரைவர்.

“இவனுக்கு இதே வேலையாப் போச்சு. ஒருநாளாவது பத்து நிமிஷம் முன்னே வந்து நிப்போம்னு இல்லை…” அவருக்குத் தெரியாது தோனி ஒரு கிரிக்கெட் வீரன், காலையில் பயிற்சிக்குப் போய்விட்டு வருகிறவர் என்று.“அண்ணே! அவனை எல்லாரும் இப்பவே நல்லா பார்த்துக்கங்க. யாருக்குத் தெரியும். நாளைக்கு அவன் பெரிய கிரிக்கெட் ஸ்டாரா ஆனாலும் ஆவான்…” அந்தப் பெண்தான் சொன்னாள்.

அந்தப் பெண்ணை ஏறிட்டுப் பார்க்கக் கூச்சப்பட்டுக்கொண்டே மெதுவாக ‘‘தேங்க்ஸ்...’’ என்றார்.