டி.எம்.செளந்தர்ராஜன் ஒவ்வொரு மேடையிலும் இந்தப் பாடலைப் பாடி முடித்ததும் பின்வரும் தகவலைக் கட்டாயம் கூறுவார்:

சென்னையைச் சேர்ந்த ஆண்டவன் பிச்சைக்கு பெற்றோர் வைத்த பெயர் மரகதவல்லி. இரண்டு வயதிலேயே தாயை இழந்த மரகதவல்லியை அவரது தந்தைவழிப் பாட்டி சுந்தரி அம்மாள்தான் வளர்த்து வந்தார். தீவிர முருக பக்தரான அவருக்கு சிறுவயதிலேயே திருமணம் செய்து வைத்துவிட்டார்கள்.

அடுத்தடுத்து ஒன்பது குழந்தைகளுக்குத் தாயானார். ஐந்தாவது பிரசவம் மிகக் கடுமையாக இருந்தது. கந்த சஷ்டிக்கு இரண்டு நாட்கள் முன்பு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. கந்த சஷ்டி நாளன்று மாலை, குழந்தை முருகனை நினைத்து ஆனந்த சாகரத்தில் மூழ்கிய மரகதவல்லி, முதல் பாடலைப் பாட ஆரம்பித்தார்.

ஆண், பெண் என அனைவரும் முருகனைக் கடவுளாகப் பார்ப்பதைத் தாண்டி காதலோடு பார்க்கவேண்டும். அவனோடு ஐக்கியமாக வேண்டும். அதனால்தான் முருக பக்தர்கள் பலர் ஒருமையில் அன்போடு வாடா முருகா, போடா முருகா என அழைப்பார்கள். முருகன் மீதுள்ள காதலின் வெளிப்பாடுதான் இது என அவர் அடிக்கடி கூறுவார். கவிஞர் வாலி, ‘கற்பனை என்றாலும் கற்சிலை என்றாலும்...’ பாடல் எழுதவும் இதுவே காரணம்.

முதுமையில் துறவறம் பூண்ட மரகதவல்லி, சென்னை காளிகாம்பாள் கோயிலில்தான் இருந்தார். பலர் அவரை மனநலம் பாதிக்கப்பட்டவர் என நினைப்பார்கள். எப்போதும் முருகன் பாடலைப் பாடிக்கொண்டிருந்தார். பின் இறைவனடி சேர்ந்தார். இறப்பதற்கு சில காலம் முன் கோயில் கோயிலாக போய் முருகன் துதியைப் பாடினார்.