அனேகமாக காதல்ங்கற வார்த்தையை 13 வயசுல தான் கேள்விப்படுறோம். அதுவரைக்கும் பக்கத்திலிருக்கிற பெண்ணை வித்தியாசமாக பார்க்கத் தோணாது. கிராமத்தில் எல்லோரும் கூட்டாஞ்சோறு கிண்டி, ஒளிஞ்சு பிடிச்சு விளையாடியிருக்கோம்.

எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும்போதுதான் என் கிளாஸில் இருக்கிற பெண் பிள்ளைகள் லீவு போடுவார்கள். ரமணா, முருகன், வெற்றின்னு கூப்பிட்டுக்கிட்டே போய் ‘சரஸ்வதி’ன்னு கூப்பிடும்போது ‘உள்ளேன் ஐயா’ சொல்ல குரல் இருக்காது. ஓர் அமைதி கண நேரம் இருக்கும்.

இப்போது அவளின் நெற்றியின் ஓரத்தில் நான் இடுகிற முத்தத்தில் பழைய காமத்தின் மூர்க்கம் இல்லை. கலந்து விடாமல், களைப்புறாமல் கொடுக்கும் இந்த முத்தத்தில் நிறைவு தெரிகிறது.

இந்த நிறைவுதான் காதலா! காதல் நிறைந்து கிடக்கும் இடத்தில் வேறெதற்கும் இடம் கிடையாதோ! அச்சம், குழப்பம், தயக்கம், தடுமாற்றம் என எதற்கும் வழி இல்லையோ! ஆயிரம் ஜென்மங்கள் சேர்ந்தே வாழ்ந்தாலும் ஒன்றை ஒன்று… ஒருவரை ஒருவர்… புரிந்து கொள்ள முயன்று கொண்டிருப்பதே வாழ்க்கையோ!