நான்...சரோஜ் நாராயணசுவாமி

எல்லோரும் ‘Male வாய்ஸ் மாதிரி உனக்கு இருக்கே’ன்னு சொல்வாங்க. அவங்களுக்கெல்லாம் என்னுடைய பதில் ஆமா, என் குரல் மேலான வாய்ஸ்தான்!

பூர்வீகம் தஞ்சாவூர். ஆனா, பிறப்பு, படிப்பு எல்லாமே மும்பைல. புகுந்த வீடும் சம்பாதிச்சு புகழ் பெற்றதும் தில்லில. பிஏ ஆங்கிலம் படிச்ச எனக்கு தமிழ் வாசிப்பாளர் வேலை! கேட்கவே கொஞ்சம் வித்யாசமாக இருக்கும். பெரும்பாலும் வானொலி அறிவிப்பாளர்னா அந்தந்த மொழிகள்ல புலமைபெற்றவர்களா இருப்பதுதான் வழக்கம். இதுக்கு மாறா நான் வந்தேன். கம்பீரக் குரலுக்குச் சொந்தக்காரி என்பதில் எப்பவும் எனக்கு பெருமைதான்.

நாராயணசுவாமியை கல்யாணம் செய்துட்டு அவர் கூட தில்லிக்கு வந்தேன். யூகோ வங்கில வேலை கிடைச்சது. இந்த வங்கிக்கு பக்கத்துலயே இந்திய வானொலி மையம். திடீர்னு வானொலி மேல பற்று வந்தது. இப்ப மாதிரி அப்ப கடுமையான தேர்வுகள் எல்லாம் இல்ல. வானொலில வேலை செய்ய வாணி சான்றிதழ் கேட்பாங்க. இதுக்கு தேர்வு எழுதணும். தில்லியின் பல மொழிகளுக்கான வாசிப்பாளர்கள் வரிசைல எனக்கு தமிழ் வாசிப்பாளருக்கான வேலை கிடைச்சது.

வானொலியைப் பொறுத்தவரை உச்சரிப்பு முக்கியம். தினம் தினம் உச்சரிப்புல புதுசு புதுசா தெரிஞ்சுப்போம். ஆக, ஒவ்வொரு நாளும் நான் மாணவிதான். கத்துக்கவும் திருத்திக்கவும் தயங்கினதே இல்ல. உச்சரிப்பு மாதிரியே மொழிபெயர்ப்பும் முக்கியம். செய்திகள் எப்பவும் ஆங்கிலம் அல்லது இந்தில இருக்கும். நாமதான் அதை மொழிபெயர்ப்பு செய்துக்கணும். தினமும் அதிகாலை 5.30 மணிக்கு செய்திகள். இதுக்காக 3 மணிக்கே மொழிபெயர்ப்பு வேலை ஆரம்பிக்கணும். சில வார்த்தைகளுக்கு அர்த்தம் தெரியாது. அப்ப அந்தந்த நாட்டுத் தூதரகங்களுக்கு போன் செஞ்சு தெளிவு பெறுவேன்.

என் வேலை வாசிப்போருக்கு செய்தியை ஆங்கிலம், இந்தி மற்றும் பிராந்திய மொழில மொழி பெயர்ப்பது. இப்ப இருக்கற பண்பலைகள் மாதிரி அப்ப வானொலி வேலை சுலபமில்ல. ழ, ல, ள உச்சரிப்புகள் எல்லாம் சரியா இருக்கணும். இப்ப மாதிரி அப்ப பேசத் தெரிஞ்சாலே வேலைக்கு எடுத்துக்க மாட்டாங்க.

பொதுவா இப்ப வானொலி நிகழ்ச்சிகளை நான் கேட்கறதில்ல. டிவி சேனல்ஸும் பார்க்கறதில்ல. கேட்க நேர்ந்தா... பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைச்சா... பிழைகள் தெரிஞ்சா... உடனே போன் செஞ்சு திருத்திக்க சொல்வேன். அதை ஏத்துக்கறதும் ஏத்துக்காம போறதும் அவங்க விருப்பம். ஆனா, சொல்வது என் கடமை.

1962ல வானொலி வேலை கிடைச்சது 2008ல தமிழ்நாடு இயல், இசை நாடக மன்றம் சார்பா கலைமாமணி விருது பெற்றேன். சாய்பாபா மேல எனக்கு தீவிர பக்தி. அவர் அருள்தான் இப்ப வரை என்னை வழி நடத்திட்டிருக்கு. முகமே தெரியாம வான்வழியா ஒரு மாநிலமே என் குரலைக் கேட்க காத்திருந்தது என்பதெல்லாம் வரம்.

இப்ப 83 வயசாச்சு. ஒரு மகன், ஒரு மகள். பிள்ளைங்க என்னை அன்பா பார்த்துக்கறாங்க. அம்பது வருஷங்கள் தில்லி ஆகாசவாணில பறந்துட்டேன். என்னதான் இந்தியப் பிரஜையா இருந்தாலும் தமிழகத்தை சுத்தணும்னு ஆசை. குறிப்பா மதுரை மீனாட்சி அம்மன், கோவை சிறுவாணி தண்ணீர், பாண்டிச்சேரி... இங்க எல்லாம் சுத்தணும்.

நான்கு மொழிகள்ல எனக்குப் புலமை உண்டு. ஆனா, சுமார் 22 மொழிகளுக்கு பிராம்ப்ட் செய்யணும். ‘பாரதம்’னு சரியா நான் உச்சரிக்கறதா பலரும் சொல்றாங்க. இதுக்கு காரணம், மத்தவங்க ‘B’ சப்தத்துல சொல்றப்ப நான் ‘P’ உச்சரிப்புல சொல்வேன்.என் வெற்றிக்குப் பின்னாடி என் கணவர் இருக்கார். இழுத்த இழுப்புக்கு எல்லாம் ஈடு கொடுக்கறார். எங்க அன்பைப் பார்த்து பிள்ளைகளே ஆச்சர்யப்படறாங்க.

என் கணவர் என்கிட்ட அதிகாலை இரண்டு மணிக்கு எழுந்திருக்க முடியுமானு கேட்டார். ஒரு கப் டீ அல்லது காபி. இது மட்டும்தான். அதிகாலைல கடும் குளிர், கடும் வெயில் இரண்டுமே இருக்கும் நகரம் தில்லி. அதை பெருசா கண்டுக்கலை. என் குரலையும் அந்தக் குளிர் பாதிக்கலை. எல்லாரும் தூங்கறப்ப வேலை செய்யவும், எல்லாரும் வேலைக்குப் போறப்ப வீட்ல இருக்கவும் எனக்குப் பிடிச்சிருந்தது. குடும்ப வேலைகள்ல ஒருகுறையும் வைச்சதில்ல.

அப்ப எல்லாம் ஒரு பெண் டிகிரி படிக்கணும்னு சொன்னா உடனே அடங்காப்பிடாரி வரிசைல சேர்த்துடுவாங்க. என் விஷயத்துல அப்படி எதுவும் பிறந்த வீட்லயும் புகுந்த வீட்லயும் நடக்கலை. ஸ்லீவ்லெஸ் பிளவுஸ், மீடியா வேலை. அதுவும் அதிகாலை இல்லை. சொல்லப்போனா இரண்டாம் ஜாமத்தில் வேலை. கேட்க வேண்டுமா. போதாதா... ஏகப்பட்ட கிசுகிசுக்கள். எதையும் காதுல வாங்கிக்கலை.

‘என்னை யார் திருமணம் செஞ்சுப்பாங்க’னு பலரும் முணுமுணுத்த நேரத்துல நாராயணசுவாமி வந்து நின்னார். டிகிரி படிச்ச, சொந்தக் கால்ல நிற்கும் பெண்தான் தனக்கு வேணும்னு இருந்தார். என்னை கட்டிக்கிட்டார். பாரத் ஹெவி எலட்ரானிக்ஸ்ல வேலை பார்த்த அவர் எனக்கு கணவரா அமைஞ்சது நான் செஞ்ச பாக்கியம்.என் மாமனாரும் மாமியாரும் அவருக்கும் மேல. என் வேலையைப் பார்த்து அவ்வளவு பெருமைப்பட்டாங்க. எந்தக் கேள்வியும் என்கிட்ட அவங்க கேட்டதில்ல. அவங்களுக்கு எந்தக் குறையும் நானும் வைச்சதில்ல.

வடக்க இருந்து செய்திகள் வாசிப்பது அவ்வளவு சுலபம் இல்ல. பாட்டேல், பாட்டில் பெயர்களைக் கூட நாங்க சரியா உச்சரிக்கணும். இல்லைனா ஊரே மாறிடும். இந்திரா காந்தியை பேட்டி கண்டது மறக்க முடியாத அனுபவம். அதே இந்திரா காந்தி மரணத்தை நானே அறிவிக்க வேண்டிய நிலை. என் மனநிலை எப்படி இருந்திருக்கும்னு யோசிச்சுப் பாருங்க.

என்னைக் கவர்ந்த கம்பீரப் பெண்கள்ல அவங்களே முதன்மையானவர். அவர் மரணம் ரொம்பவே என்னை பாதிச்சது. ஆனாலும் சுகமோ துக்கமோ அது குரல்ல வெளிப்படக் கூடாது. இதுதான் செய்தியாளர்களின் முக்கியமான கடமை. இதையும் மீறி சற்றே தழுதழுத்துதான் இந்திரா காந்தி மரணத்தை அறிவிச்சேன். எங்கம்மா குடிச்ச காவிரி தண்ணீரும், நான் பார்த்த தமிழ் சினிமாக்களும்தான் என் தமிழ் உச்சரிப்புக்கு காரணம். பாரதியார் கவிதைகள் அவ்வளவு பிடிக்கும். திரும்பத் திரும்ப அதைப் படிப்பேன்.

ஒருமுறை இயக்குநர் கே.பாலசந்தர், ‘திருமணத்துக்கு முன்னாடியும் இப்படி கர்வமாதான் இருந்தியா’னு கேட்டார். ‘கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி கர்ப்பமாவதுதான் தப்பு... கர்வமா இருக்கறதில்ல’னு சொன்னேன். இந்த பதில் அவருக்குப் பிடிச்சிருந்தது.

கணவரைப் போலவே பிள்ளைகளும் எனக்கு உறுதுணையா இருக்காங்க. பையன் ஹாஸ்டல்ல தங்கிப் படிச்சதால என் வேலை பாதிக்கப்படலை. ஆரோக்கியமான, அளவான சாப்பாடுதான் என் சிரிப்புக்கும் வரிசையான பற்களுக்கும் காரணம்.

75 வயசுல என் கணவர் மறைந்தார். அவ்வளவுதான் பாக்கியம்னு என்னை நானே தேத்திக்கிட்டேன். என்னை விட இரண்டரை வயசு பெரியவர். அவர் நினைவுகள்தான் இப்பவும் என்னை வழிநடத்திட்டு இருக்கு. எனக்கு ஒண்ணுன்னா கலங்கிடுவார்.

என் பெயர் சரோஜா. அப்பா பெயர் விஸ்வநாதன். அம்மா பெயர் விசாலாட்சி. வடக்கு பள்ளில நிறைய வட இந்தியப் பெயர்கள். குழப்பம் வேண்டாம்னு சரோஜ் ஆனேன். வானொலிக்குப் பிறகு அழைப்பின் பெயரால் ஒரு பிரபல தேசிய சேனல்ல உயர் பதவி வகிச்சேன். பல நாடுகளின் தமிழ்ச் சங்கங்களின் அழைப்புகள், மரியாதைகள் கடந்து எவ்வித நோயும் இல்லாம வாழறேன். இடைல சின்னதா டயாபடிஸ் பிரச்னை வந்தது. டயட், மருத்துவரின் பிரமாதமான கவனிப்புல பத்தே நாட்கள்ல அதுவும் இல்லாமப் போச்சு. இப்பவும் தமிழகத்தையும் அதன் வாழ்வியலையும் நினைச்சு ஏங்கிட்டு இருக்கேன்!