மின்னல் தோன்றியதே...

பலத்த மழை. இருள் நனைந்த இரவுநேரம். ஊரே மின்சாரமற்று படுத்திருந்தது. தென் திசையில் கொடிமின்னல் தோன்றி மறைந்தது. ஈரம் பரவிய காற்றுக்கு வீரம் வந்ததுபோல் மரங்களைக் குலுக்கி, செடிகளை உலுக்கி, ருத்ர தாண்டவம் புரிந்துகொண்டிருந்தது.ஊர் எல்லைச்சாமி கோயிலின் வடக்குப் பக்க நுழைவாயிலைக் கடந்தவுடன் இரண்டு பர்லாங்கு தூரத்தில் இருந்தது அந்தக் குடிசை வீடு.

வீட்டில் சிறு திரியில் சீம எண்ணெய் விளக்கு எரிந்துகொண்டிருந்தது. அடித்த காற்றில் ஓலைகள் எல்லாம் பிய்த்துக்கொண்டு காற்றில் பறந்துசென்றன.
குடிசைக்குள் கசிந்த விளக்கு வெளிச்சத்துக்குப் பின்னால் கற்சிலையாக சுவரில் சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தாள் சக்திக்கனி. வாடிய முகமும் சிவப்பேறிய கண்களுமாக அந்த சிறு வெளிச்சத்திலேயும் மங்கிய உருவத்தோடு, இடத்திற்கு சற்றும் பொருந்தாமல் இருந்தது அவளுடைய தோற்றம்.  

அவள் மட்டும் தனியாக இல்லை. அவளுடன் மகன் பிச்சைமுத்து. தாயின் அருகில் கால்களை மடக்கி சுருண்டு கிடந்தான். ஏழு வயதுச்சிறுவன் பிச்சைமுத்துவுக்கு இரண்டு கைகளும் முழங்கைகளுக்குக் கீழே வளர்ச்சி இல்லாமல் சூம்பியிருந்ததுதான் வேதனைக்குரிய விஷயம். காலைக்கடனில் ஆரம்பித்து, உண்ணும் உணவைத்  தொடர்ந்து இரவு உறங்கும் வரை எல்லாவற்றுக்கும் தாயையே எதிர்பார்க்கும் பரிதாபத்துக்குரிய அவலநிலை.

இது இடையில் வந்ததல்ல, பிறவி ஊனம். இவனுக்கு முன்னால் பிறந்த மூணுபிள்ளைகளும் நீலம் பூத்த உடலோடு பிறந்த ரெண்டு மூணுநாளிலேயே போய்ச்சேர்ந்திட, குரும்பூரிலிருந்து நாசரேத்துக்குச் செல்லும் வழியில் எடையன்விளை கடையனூரில் இருக்கும் முனியராஜா கோயிலில் நேந்துக்கிட்டதில் தங்கியதுதான் நாலாவது பிள்ளை பிச்சைமுத்து.

‘மூணு பொட்டைக்கு பின்னால் நாலாவது ஆம்பிளைப் பிள்ளை’ என ஒரு பக்கம் சந்தோஷப்பட்டாலும் இந்த பிறவி ஊனத்தை நினைத்து... நினைத்து... சக்திக்கனி அழாத நாளே இல்லை. பிச்சைமுத்து பிறந்த ஒரு சில மாதத்திலேயே அவனுடைய அப்பங்காரனை அந்த ஊரு போலீஸ்காரர்கள் சந்தேகக் கேசில் பிடித்துச் சென்று அடித்துக் கொன்றுவிட்டார்கள். இவளும் அழுது புரண்டு போலீஸ்... கேஸ்... என்று நடையாக நடந்து பார்த்தாள். ஒன்றும் நடக்கவில்லை.

‘பச்ச உடம்புக்காரி அலைஞ்சது போதும்... போனவன் போயிட்டான்... அவன் விதி முடிஞ்சிபோச்சி... இனி உன் புள்ளையைப் பாரு சக்திக்கனி...’ என அக்கம் பக்கத்தில்  ஆறுதல் சொல்ல, மூலையில சோர்ந்து கிடந்தவள் வேறு வழியின்றி மெல்ல மனதைத் தேற்றிக்கொண்டு எழுந்து நடமாட ஆரம்பித்தாள்.  

வீட்டில் வறுமை தலைவிரித்து ஆட, தாய்க்கும் பிள்ளைக்கும் சோத்துக்கே திண்டாட்டமாகிப் போனது. இனியும் இப்படியே இருந்தால் சரிப்பட்டு வராது என சக்திக்கனி பூ வியாபாரத்தில் இறங்கினாள்.   அது பொறுக்காமல் அதுக்கும் ஆப்பு வைத்தாள் எதிர் வீட்டுக் காரி சுந்தரி. நெற்றியில் ஸ்டிக்கர் பொட்டும், தழையப் பின்னிய ஜடையில் மல்லிகைப் பூச் சரமுமாக சுந்தரி  பூக்கடைக்கு முன்னால் வந்து அமர்ந்தால் மொத்தக்
கூட்டமும் அவள் பக்கம்தான் திரும்பியது. வியாபாரம் ஓஹோ என களை கட்டியது.  

ஆனால், சக்திக்கனிக்கோ விலைபோகாத பூக்கள்தான் வீடு தேடி வந்தது. வெற்று நெத்தியும் வெறுமையான கழுத்தும் சோகமே உருவான முகமும் பார்ப்பவர்களுக்கு எப்படி இருந்ததோ... ஓரிருவரைத் தவிர மற்ற வியாபாரம் எல்லாம் அந்த எதிர் வீட்டுக்காரியிடமே போனது.