கஷ்டங்கள் தீர்க்கும் ஆலயங்கள்-10

வேண்டியது எல்லாம் தரும் திருவெண்காடு

அச்சுதரும் அவரது மனைவியும் அவர்களது குருவின் வாக்கை வேத வாக்காகக் கொண்டு திருவெண்காட்டிற்குவிரைந்து சென்று சேர்ந்தார்கள். அங்கு ஈசனை கண்குளிர மனம்குளிர சேவித்து மகிழ்ந்தார்கள். நாற்பத்தெட்டு நாட்கள் கோயிலில் தங்கி, கோயில் தீர்த்தத்தில் நீராடி, ஈசன் புகழ் பாடி, ஈசன் பிரசாதத்தையே உண்டு விரதத்தைக் கடைப்பிடித்தார்கள்.  

குழந்தை வரம் கேட்டு அவர்கள் ஈசனை பூஜித்து நாற்பத்தாறு நாட்களை திருவெண்காட்டில் ஒரு நொடியைப் போல கழித்தார்கள். நாற்பத்தேழாவது நாள் பூஜைகளை முடித்துவிட்டு, அச்சுதரும் அவரது மனைவியும்  கண்ணயர்ந்தார்கள். அப்போது ஈசன் இருவரது கனவிலும் ஒரே நேரத்தில் வந்தார். கனவில் காட்சி தந்த தயாபரன், ‘‘எனதன்பு குழந்தைகளே! இந்தப்பிறவியில் உங்களுக்கு புத்திர பாக்கியம் இல்லை. ஆகவே வேறு வரம் கேளுங்கள்...’’ என்றார்.

ஈசன் சொன்னதைக் கேட்டு அச்சுதரும் அவரது மனைவியும் சற்றும் மனம் தளரவில்லை. இருவருக்கும் தாங்கள் நித்தம் ஓதி வணங்கும் தேவாரப் பதிகங்கள் மீது அசாத்திய நம்பிக்கை இருந்தது. ஆகவே, ‘‘சுவாமி! தேவியின் முலைப்பால் உண்ட சம்பந்தர் வாக்கு பொய்யாக வாய்ப்பில்லை. அவர் சொன்னபடி விரதம் இருக்கிறேன். ஆகவே, எனக்கு புத்திர பாக்கியம் நிச்சயம் உண்டு. புத்திரனைத் தர நீங்கள் மறுத்தாலும் சம்பந்தரின் வாக்கு பலம் எனக்கு புத்திரபாக்கியம் தரும்! ஆகவே கவலையில்லை. வேதங்களும் தேடியும் காணா தங்களைக் கண்டதே போதும் சுவாமி...’’ என்று தைரியமாக பதில் சொன்னார்கள்.

‘‘ஆஹா எனதருமை குழந்தைகளே! சம்பந்தர் வாக்கின் மீது நீங்கள் கொண்ட நம்பிக்கையை வியக்கிறேன். ஆகவே, சைவ சமயம் ஓங்க சம்பந்தனைப் போல ஒரு பாலகனை உங்களுக்கு தந்தோம். ஆசிகள்!’’ என்று அருளி  ஈசன் மறைந்தார்.  கனவு கலைந்து இருவரும் எழுந்தார்கள். இருவர் கனவிலும் ஈசன் வந்ததையும், தாங்கள் இருவரும் ஒரே பதிலைச் சொன்னதையும் எண்ணி எண்ணி மகிழ்ச்சியில் நீந்தினார்கள்...

‘‘இப்படி தேவாரப் பதிகத்தின் சக்தியால் விதியை வென்ற அச்சுதருக்கு பிறந்தவர்தான் மெய்கண்டார். இவர்தான் ‘சிவஞானபோதம்’ என்ற சைவ சித்தாந்தங்கள் அடங்கிய நூலை உலகத்துக்குத் தந்தவர். அந்த நூல் சைவ சமயத்திற்கு ஆணிவேரா இப்ப வரைக்கும் இருக்கு...’’ பக்தியுடன் நாகராஜன் சொல்லி முடித்தார்.

‘‘அப்பாடி! அப்ப விதிய மாத்தக்கூடிய மந்திரம் தமிழ்லயே இருக்குதுன்னு சொல்லுங்க! இப்பப் புரியுது நீங்க ஏன் எப்பவும் தேவாரம், திவ்யப் பிரபந்தம்னு படிச்சுகிட்டே இருக்கறதா சொல்றாங்கன்னு...’’ நெகிழ்ச்சியுடன் சொன்னாள் லதா. ஆமாம்மா... அதனாலதான்  தேவாரம், திவ்யப் பிரபந்தங்களை எல்லாம் நம்ம அடுத்த சந்ததியினருக்கு சொல்லித் தரணும்னு சொல்றேன்...’’ நாகராஜன் தன் மகிழ்ச்சியைப் பகிர்ந்து கொண்டார்.

இதைக் கேட்டு மெய்மறந்தபடி அமர்ந்திருந்தான் கண்ணன். எதிர்வீட்டு நாகராஜ தாத்தா மீது அவனுக்கு அன்பும் பக்தியும் பெருகியது. ‘‘தாத்தா... வந்து... விதியை மாத்தக்கூடிய பதிகத்த இங்க சம்பந்தர் பாடி இருக்கார்னா ஏதாவது ஓர் அதிசயமும் இங்க நடந்திருக்கணுமே...’’ கண்ணன் மெல்ல இழுத்தான்.

‘‘இப்ப நீ கேட்பேன்னு தெரியும்... ஏங்க... அதையும் சொல்லிடுங்க...’’ புன்னகையுடன் தன் கணவர் நாகராஜனைப் பார்த்தாள் ஆனந்தவல்லி. தலையசைத்தபடி நாகராஜன் ஆரம்பித்தார். கண்ணனுடன் சேர்ந்து லதாவும் கேட்கத் தொடங்கினாள். திருவெண்காடே அன்று திருவிழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது. பசும் மாவிலைத் தோரணங்கள் எங்கும் தென்றலில் அசைந்து ஆடியவண்ணம் இருந்தது. அனைவரின் வீட்டின் வாயிலிலும் பல வண்ணக் கோலங்கள் பளபளத்தன. ‘ஹர ஹரா சிவ சிவா’ என்று சிவனடியார்கள் கோஷித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

இப்படி ஊரே மகிழ்ந்திருக்கக் காரணம் உமாதேவியின் முலைப்பால் உண்ட சம்பந்தப் பெருமானின் வெண்காட்டு விஜயம்தான். அனைவரும் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்த அற்புதத் தருணம் வந்தது. சம்பந்தப் பெருமான் ஊரின் எல்லைக்கு வந்துவிட்டார்.
எல்லையில் அவரை வரவேற்க ஊரே கூடியது. ஆளுடைப்பிள்ளையார் அனைவருக்கும் வந்தனங்கள் செய்துவிட்டு  திருவெண்காட்டு நிலத்தைப் பார்த்தார்.

அவரது கண்களுக்கு வெண்காட்டில் இருந்த ஒவ்வொரு மணல் துகளும் சிவலிங்கமாகக் காட்சிதந்தது! அதைக் கண்ட அவரது கைகள் தாமாகக் குவிந்தன. கண்களில் நீர் வழிந்தது. ‘‘சிவ ஸ்வரூபமான இந்த மணலை மிதித்துத்தான் நான் என் அப்பன் வெண்காடனைப் பார்க்க வேண்டுமா... அம்மா..!’’ என்று அலறினார் சம்பந்தர்.