இறந்தவர்களைத் தோண்டி அலங்கரிக்கிறார்கள்!

டொராஜன் பழங்குடிகளின் விசித்திர சடங்குகள்

உலகின் மிகப்பெரிய சுற்றுலாத் தலங்களில் டானா டொராஜாவும் ஒன்று

இந்தோனேஷியாவின் தெற்கு சுலவேசி பகுதியின் தீவு ஒன்றில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் பழங்குடியினர் டொராஜன் மக்கள். சுமார் பதினொரு லட்சம் மக்கள் தொகை கொண்ட இவர்களில் பெரும்பகுதியினர் டானா டொராஜா (டொராஜன்களின் பூர்வ நிலம்) என்ற பகுதியில் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக வாழ்ந்து வருகிறார்கள்.

இங்குதான் இறந்தோரின் சடலங்களைத் தோண்டி எடுத்து அவற்றுக்குப் புத்தாடை அணிவித்து மீண்டும் புதைக்கும் மா’நிநி திருவிழா கோலாகலமாகக் கொண்டாடப்படுகிறது.டொராஜன்களில் இப்போது பெரும் பகுதியினர் கிறிஸ்துவர்கள். சென்ற நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இங்கு சென்ற டச்சுக்காரர்கள் இந்த நிலத்தை தங்களின் காலனியாக்கி, இம்மக்களை தங்களின் அடிமைகளாக்கியதோடு, இவர்களுக்கு டொராஜன் (மேல் நிலத்து மக்கள்) என்ற பெயரையும் வழங்கினார்கள்.

கிறிஸ்துவத்தைப் போலவே இஸ்லாமும் இங்கு உண்டு. கிறிஸ்துவம் நுழையும் முன்போ அதே காலகட்டத்திலோ இஸ்லாம் இங்கு நுழைந்திருக்க வேண்டும். ஆனால், இப்போதும் இந்தப் பழங்குடிகளில் சிலர் இந்த பெரு மதங்களில் கரைந்து போகாமல் தங்கள் பூர்வீகமான அலூக் மதத்தில் உள்ளார்கள். இந்தோனேஷிய அரசு மூதாதையர்களின் வழி எனப்படும் அலூக் டூ டோலோ மதத்தை சட்டரீதியாக அங்கீகரித்துள்ளது.

டொராஜன்களில் அலூக் மதத்தைப் பின்பற்றும் மக்களின் வாழ்க்கை மிகவும் சுவாரஸ்யமானது. இயற்கையோடு இணைந்து வாழும் அற்புதமான மக்களாக இவர்கள் உள்ளார்கள். தங்கள் பிரச்னைகள், தேவைகள் அனைத்தையும் இயற்கையிடமே ஒப்படைக்கிறார்கள். இயற்கையோடு இயற்கையாகக் கலந்த முன்னோர்களின் ஆசி நம்மை வழி நடத்தும் என்று நம்புகிறார்கள்.

நீத்தார் சடங்குகள் அலூக் மதத்தில் மிக விரிவாக நடைபெறுகிறது. இறப்பவரின் சமூக அந்தஸ்து, தகுதிக்கு ஏற்ப நாட்கணக்கில் தொடங்கி மாதக் கணக்கில், ஏன் - வருடக் கணக்கில் கூட நீத்தார் சடங்குகளைச் செய்கிறார்கள். டொராஜன்களைப் பொறுத் தவரை மரணம் என்பது திடீரென ஏற்படுவதல்ல. அது பன்னெடுங் காலமாக சிறிது சிறிதாக நிகழும் பெரும் பயணத்தின் ஒரு முக்கிய பகுதி.

புயா எனப்படும் ஆன்மாக்களின் நிலம் நோக்கி ஒவ்வொரு உயிரும் பயணிக்கும் புனித யாத்திரையின் தொடக்கமே மரணம். ஒவ்வொரு உயிரும் அந்த புயாவை அடைந்து, பயணத்தை வெற்றிகரமாக நிறைவேற்றினால்தான் அந்தக் குடும்பம் செழிப்போடு நன்றாக இருக்கும் என்பது அவர்களின் நம்பிக்கை. எனவே, ஒவ்வொரு மரணத்தையும் ஒரு திருவிழா போல கொண்டாடுகிறார்கள்.

நீத்தார் சடங்குகள் செய்தே தங்கள் மொத்த செல்வத்தையும் இழப்பவர்கள்கூட இச்சமூகத்தில் இருக்கிறார்கள். ஆனால், இதற்காக அவர்கள் வருத்தப்படுவதில்லை. அதைச் செய்ய வேண்டியது தங்கள் வாழ்நாள் கடமை என நினைக்கிறார்கள்.

பிற்பாடு புயா எனப்படும் தங்கள் ஆன்மாவின் நற்பயணத்துக்காக குடும்பத்தவர் நமக்கு சடங்கு சம்பிரதாயங்களைச் செய்ய வேண்டும் என்றால் நாம் இப்போது இறந்தவர்களுக்குச் செய்ய வேண்டும் என்ற மனோபாவமும் இதற்குப் பின் இருக்கிறது.

சிலர் தங்களுடைய நீத்தார் சடங்குக்காக தாங்களே காசு சேர்த்து வைத்து விட்டுச் செல்வதும் உண்டு. எப்படி இருந்தாலும் டொராஜன்களில் மரணச் சடங்கு என்பது பிரமாண்டமானது.நீத்தார் சடங்கு நடக்கும் இடத்தை ரண்டி என்பார்கள். அங்குதான் நிகழ்வுக்கான பார்வையாளர்கள், இறந்தோர் குடும்பத்தார், உறவுகள், நட்புகள் என அனைவரும் கூடுவார்கள்.

ஒரு பக்கம் குடும்பத்தவர்களும் நெருங்கியவர்களும் அழுது கொண்டிருப்பார்கள். பெண்கள் மார்பில் அடித்துக்கொண்டு அழுவார்கள்.மறுபுறம் நீத்தார் சடங்கின் போது ஓதப்படும் புனித மந்திரங்கள் சொல்லப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும். இன்னொருபுறம் புல்லாங்குழல் இசையும் வாத்தியக் கருவிகளும் அவ்விடத்தின் துக்கத்தை கனக்கச் செய்யும். இறந்தவர்களின் உடலை பல்வேறு வகையான துணிகள் கொண்டு பலமுறை சுற்றுவார்கள்.