தமிழ்ப் பத்திரிகை உலகின் ‘ஐகான்’ ஓவியர்களில் ஒருவர், ராமு. கால நதியால் அடித்துச்செல்ல முடியாத ஓவியங்களைத் தந்த கலைஞர் ராமுவுடன் பேச நேர்ந்தது ஒரு சுகானுபவம். அடங்கி ஒலிக்கும் அவரது சிறு குரலில் அன்பு வழிகிறது.

ஓவியங்கள் குறித்த பிரியமும், ஆர்வமும் கொஞ்சமும் குறையவில்லை.‘‘ஓவியம்தான் உலகம்னு இருந்திட்டேன். அதில் எனக்கு எந்த மனவருத்தமும் இல்லை. மக்களோடு புழங்கிக்கிட்டு இருந்த, இருக்கிற பத்திரிகைகள்தான் நம்ம உலகம். அதிலிருக்கிற மனிதர்களை உருவாக்கி வெளியே நடமாட விடுவதுதான் நம்ம பணி.

50 வருஷங்களுக்கு மேலாச்சு. இன்னும் எதுவுமே சலிக்கலை...’’ என்ற ராமுவின் கண்களில் இன்னும் மின்னுகின்றன ஏராளமான ஓவியங்கள். பல கதைஆசிரியர்களின் கனவுகளுக்கு உயிர் கொடுத்தவர், அனுபவத்தின் முற்றத்தில் அமர்ந்து இன்னும் பேசுகிறார்.‘‘சின்ன வயதில் ஓவியம் வரைய ஆரம்பிச்சிட்டேன்னு சொல்வாங்க.

எங்க அம்மாவுக்கு அதில் ரொம்ப பெருமிதம். அதை ஒவ்வொருத்தர் கிட்டேயும் ரசித்து சொல்வாங்க.இந்தப் பாராட்டு எனக்குள்ள போய் இறங்கியிருக்கலாம். இதில் எதையாவது சாதிக்கணும்னு எண்ணம் வந்திருக்கணும். ஆர்ட்ஸ் காலேஜில் சேர்ந்திட்டேன். அதெல்லாம் ஒரு அருமையான காலம். கனவுகளும், கற்பனைகளுமா அலைஞ்சு திரிஞ்ச கட்டம்.

நடிகர் சிவகுமார், எழுத்தாளர் ராஜேந்திரகுமார் என்னோடதான் படிச்சாங்க. நான் ஓவியராக தொடர்ந்ததும், சிவகுமார் நடிகராக திசை திரும்பியதும், ராஜேந்திரகுமார் எழுத்தாளர் ஆனதும் இன்னிக்கும் ஆச்சர்யமாயிருக்கு. எங்க மூணு பேரையும் நிறைய இடங்களில் சேர்ந்து பார்க்கலாம்.

அப்ப பழகிய சிவகுமார் இன்னும் நிறம் மாறாமல் அதே பிரியத்தோடு பழகுகிறார். என்னை ஒரு நிகழ்ச்சிக்கு நடுவராக அமர வைத்து சந்தோஷப்படுத்தினார்.

எனக்கு பதறிவிட்டது. ‘அய்யா, நீங்கள் எவ்வளவு சீனியர். உங்கள் ஓவியத்தை நான் முடிப்பதா?’ என்றேன். ‘இல்லை ராமு, உன்னால் இது முடியும்...’ என்றார். அவர் ஆசீர்வாதமோ, என்னவோ, அந்த ஓவியம் நல்ல வண்ணம் நிறைவடைந்தது.

அப்போது சிறு வயதாக அங்கிருப்பார் மணியம் செல்வன். ‘எந்தச் சந்தேகம் வேண்டுமானாலும் கேட்டுக்கோ. ராமு சொல்லித் தருவார்’னு அவரிடம் சொல்வார். அதுபோல எந்தச் சந்தேகம் என்றாலும் ஒரு சைக்கிளை எடுத்துக் கொண்டு என்னைத் தேடி வருவார் ம.செ. எவ்வளவு வேலையிருந்தாலும் ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு அந்தச் சிறு பையனுக்கு சந்தேகங்களை நிவர்த்தி செய்வேன்.

முதலில் நான் வரைந்தது ‘குமுத’த்தில்தான். எனக்குப் பேராதரவு அளித்தார் ஆசிரியர் எஸ்.ஏ.பி. அவரை மாதிரி எளிமையான ஆசிரியரை நான் பார்த்ததேயில்லை. இத்தனைக்கும் தனவான். பெரும் செல்வக்குடும்பத்தில் பிறந்தவர். அவரிடம் எங்கே தேடினாலும் அதன் அடையாளம் தெரியாது.

‘‘அவருக்கு மிகவும் பிடித்த படங்கள் அவை. ‘உங்கள் படங்கள் சரியாக போய்ச் சேர்ந்திருச்சுயா...’ என்று மகிழ்ச்சியோடு சொல்வார். ‘ரோமாபுரிப் பாண்டியன்’ கதைக்கான படக்குறிப்புகளை அவர் கைப்பட எழுதி, சிறு படமும் வரைந்து தருவார். அந்தக் காகிதங்களைச் சேமிப்பில் வைத்திருக்கிறேன்.

சோ அவர்கள் எனக்கு மிகவும் மதிப்பளித்தார். கருத்துப் படங்கள், கேளிக்கைச் சித்திரங்கள் வரை எனக்கு சுதந்திரமளித்தார்.

என் மனைவி பாலசரஸ்வதி எனக்கு துணை நிற்கிறாள். என் மகன் சூர்யகுமார், மகள் கீதாலட்சுமி, மருமகன் வருண்ராஜ், பேரன் நரேன் கார்த்திக் எனக்கு இன்முகம் தருகிறார்கள். வீடு சந்தோஷமாக இருந்தால்தான் எதுவும் சாத்தியம்.

என் பேரன் போட்டியாக சிறு மேஜை தயார் செய்து வரைய ஆரம்பிக்கிறான்! ‘உனக்கு எதாவது சந்தேகம் வந்தால் தயங்காமல் கேளு தாத்தா’ என ரகளையாகப் பேசுகிறான்!எனக்கு பெருவிருப்பங்கள் கிடையாது. எவ்வளவோ மக்கள் என்னை ஞாபகத்தில் நிறுத்தியிருக்கிறார்கள். அதற்கே நான் சந்தோஷப்பட வேண்டும்!’’ ராமுவின் வார்த்தைகளில் அவ்வளவு நிறைவு!