கவிதை வனம்

அவள்

அவள் மழையெனப் பெய்பவள்
உயிர்வரை நனைக்கிறாள்.
நட்சத்திரங்களின் ஸ்நேகிதி
தூரத்திலேயே நிற்கிறாள்.
இருட்டில் அலைபவள்
இதயத்துள் ஒளிர்கிறாள்.
மந்திரம் கற்றவள்
மௌனத்துள் வாழ்கிறாள்.
சலங்கைகள் அணிந்தவள்
நினைவுகளில் சப்தமிடுகிறாள்.
கண்ணீரில் வசிப்பவள்
நிழலை உடுத்திக்கொள்கிறாள்.
மனதில் விதைக்கிறேன் அவளை
இப்படியொரு
கவிதையாக முளைக்கிறாள்.