கவிதை வனம்

நனையும் பூமி

‘நான் எப்போதும் உன்னை காதலனாய் நேசித்ததில்லை...’
முதல் முத்தத்திற்கான ஒரு சிறிய இடைவெளியில்
உடைக்கிறாய் உண்மையின் பெரும் எரிமலையை
இனி இங்கு திரும்பவே திரும்பாத ஒரு தொடர்வண்டியில் ஏறி அமர்கிறேன்.
உன் பெரும் இரகசியங்களுக்குள் நுழையுமென் பூனைகள்
தகவல்கள் ஒன்றுமில்லாமல் திரும்புகின்றன
என் தொட்டிகளில் இட்டதும் மரித்துவிடும் ஆரஞ்சு மீன்களைப் பரிசளித்து
சுவாரஸ்யமான ஆட்டங்களை விளையாடிப் பார்க்கிறாய்
காய்களை சாமர்த்தியமாய் நகர்த்திவிட்டு
எனக்கு ஆட்டங்கள் தெரியாதென பொய் சொல்லாதே...
பூமி நனையத் துவங்குகிறது பார்.