பால்கனியிலிருந்து சாய்ந்து நின்று கீழே ரோட்டில் நடந்து போவோரையும்,  பைக்கில் பறப்போரையும், பேருந்தில் நெருக்கியடித்து நிற்போரையும் காணமுடிந்தது.பரபரப்பான சாலையின் காலை நேர காட்சிகளை பார்க்க வசதியாக அமைந்திருந்தது சந்தியாவின் வீடு. 

காலையில் திக்காக காய்ச்சப்பட்ட புதுப்பாலில் முதல் டிகாக் ஷனை கலந்து கலக்கிய காபியை ருசித்து ரசித்து ஒவ்வொரு சிப்பாக தொண்டையில் இறக்கினாள். சந்தியாவிற்கு அடுப்பிலிருந்து இறக்கும் போதே தொண்டைக்குள் இறக்கி விடவேண்டும். எதையும் சுடச்சுட ரசித்து சாப்பிட்டு விட வேண்டும். 

ஆனால், சரவணனுக்கும் மகள் ரேஷ்மிக்கும் ஆறிய உணவுகளே பிடித்தமானது. ‘‘ஏங்க... காபி ஆறுது.” ‘‘கொதிக்க கொதிக்க எப்படி தொண்டையில ஊத்திக்கறது... அங்க எங்கயாவது வையேன்... ஆறட்டும் அப்புறம் குடிச்சிக்கிறேன்.’’ டேபிள் மேல் வைத்த காபி ஆறி சில்லென ஆனதும் அப்படியே தொண்டையில் கடகடவென தண்ணீரை போல் ஊற்றிக் கொள்வான்.

திருமணமான புதிதில் அது ஆச்சர்யமாக இருக்கும். இப்போதோ அது பழகிவிட்டது. அவரவர் விருப்பம் அவரவருக்கு என்ற ஞானம் பிறந்துவிட்டது. சுடச்சுட தோசையோ, பொங்கலோ எதுவுமே ரசித்து சாப்பிட பிடிக்காது. ஆறிய பிறகு கப கபவென்று வாயில் போட்டதை தொண்டையில் விழுங்குவதே சரவணனின் பாணி.. 

போகலாமா?’’ ‘‘ஏன்?.... ஊதக்காத்துல சளி பிடிக்கவா? மணல்ல வாக்கிங் போறாளாமில்ல... உனக்கென்ன பைத்தியமா?’’ 

சரவணனுக்கு அந்த அனுபவமோ ரசனை பற்றியோ ஏதும் அறியாமல் தெரியாமல் இருந்திருக்கலாம். ஆனால், அதற்காக அவளை பைத்தியம் என்று சொல்வது சற்று வருத்தமாக இருந்தது. 

தனியாக பேச வந்த சந்தியாவிடம்... ‘‘என்னை பிடிச்சிருக்கா? என்ற சம்பிரதாய கேள்வியுடன் உனக்கு என்ன பிடிக்கும்” என கேட்டு வைத்தான். சந்தியாவோ சுஜாதா முதல் ரமணி சந்திரன் வரை...டைரக்டர் பீம்சிங் முதல் ஷங்கர் வரை தனது ரசனைகள் குறித்து விரிவாக சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். 

டூர் போவது, காலை கதிரவன் அந்தி மந்தாரை...நெல், புல் என தனது ஆழ்ந்த ரசனைகள் குறித்து ஏதேதோ சொல்லிக் கொண்டே இருந்தாள். சரவணனும் அனைத்தும் அறிந்தவன் போல இதையெல்லாம் தானும் ரசித்ததுபோல சிரித்துக்கொண்டே தலையாட்டிக் கொண்டிருந்தான். மனதுக்குள் அம்மாவின் வார்த்தைகள் ஓடிக்கொண்டிருந்தது... 

சரவணன் கல்யாணம் ஆன நாளிலிருந்து அப்படித்தான்...வேலைக்கு போவான் பணத்தை சம்பாதித்து மனைவியிடம் கொடுப்பதோடு அவன் கடமை முடிந்துவிடும்...சோபாவில் படுத்துக்கொண்டு டிவி ரிமோட்டை மாற்றி அதிலேயே மூழ்கிப் போவான்...வேறு எதிலும் ஈடுபாடோ, ரசனையோ கூட கிடையாது. 

டிவியில் பாடலோ, நல்ல திரைப்படங்களையோ பார்க்கும் பழக்கம் கூட கிடையாது. செய்தி சேனல்களிலும் வெட்டு, குத்து, கொலை என இதையே திருப்பி திருப்பி பார்ப்பதை தவிர வேறு எந்தப் பொழுது போக்கும் கிடையாது. குழந்தையை பார்த்துக் கொள்வதோ, வீட்டு வேலைகளில் பங்கெடுத்துக்கொள்வதும் கூட அவனுக்கு இயலாத காரியமாகவே இருந்தது. 

நேற்று கீழ்வீட்டு சதாசிவம் மாமா, ‘‘என்ன சந்தியா பாத்து நாளாச்சு,சரவணன் எப்படியிருக்காரு..?’’ என்றார். ‘‘நல்லாயிருக்கார்... வேலைக்குப் போயிருக்கார் மாமா” என சொல்லியவளிடம்... 

செண்பகம் மாமி தனது மாப்பிள்ளை களை பற்றி ஏதோ அம்மாவிடம் புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள். ‘‘ஆனா, எங்க மாப்பிள்ளை தங்கமானவர் செண்பகம்... நீங்க போடுறதை போடுங்கன்னு என் பொண்ணை கட்டிக்கிட்டு போனவரு. 

இதோ பத்து வருஷமாச்சு அதை கொண்டா இதை கொண்டான்னு ஏதும் கேக்குறதுமில்லை... இருக்குற இடம் தெரியாம இருப்பாரு...எங்க மக சந்தியா கொடுத்து வச்சவ தெரியுமா?’’ என பெருமையாக சொல்லிக்கொண்டிருந்தது காதில் விழுந்தது. 

‘‘என்னது காபியெல்லாம் கிடையாது... டீதான் இருக்கு... வேணும்னா குடிங்க...இல்லைன்னா போங்க”... ‘‘சந்தியா! டாக்டர் சுகர் குறைய தினமும் ஒரு மணி நேரம் நடக்கணும்னு சொல்றார்... பார்க்ல நடக்கலாமா?’’ 

சரவணன் தன்னை பார்க்க வந்த நண்பனிடம் சந்தியாவை குறித்த தனது மன வருத்தங்களை பகிர... ‘‘ஆம்பள நீதான் கொஞ்சம் விட்டுக் குடுத்து போகணும்...இத்தனை வயசுக்கப்புறம் எங்க போய் இருப்ப... வயசான காலத்துல தனியா இருந்து கஷ்டப்பட உன்னால முடியுமா? 

ஆம்பள நீதான் கொஞ்சம் பொறுத்து போகணும்... பொண்டாட்டின்னா அப்படித்தான் இருப்பா... உன் பொண்டாட்டியாவது இட்லி சுட்டு வைக்குறா... என் பொண்டாட்டி என்னயவே சுட்டுத்தர சொல்றா...எல்லாம் தலைவிதி... கர்மா பூமராங்” என்றபடி செல்பவனை கலக்கத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சரவணன்.