கார்த்திகை தீபத்துக்கு முன்னால் நடக்கும் விநாயகர் பூஜை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. ஆய்ங்குடி கிராமமே கோலாகலத்தில் திளைத்திருந்தது. வீதிக்கு வீதி கோலங்கள், வாழைத் தோரணங்கள், புது ஆடைகள் அணிந்த குழந்தைகள் என ஊர் முழுவதும் உற்சாகம் கரைபுரண்டு ஓடியது. 

இந்த ஆரவாரத்திற்கு எல்லாம் சிகரம் வைத்தாற்போல் இருந்தது ஊரின் மையத்தில் அமைந்திருந்த அஞ்செழுத்து விநாயகர் கோயில். அந்தக் கோயிலைச் சுற்றிலும் மக்கள் கூட்டம் அலைமோதியது. எங்கு பார்த்தாலும் சிரிப்பொலியும், கலகலப்பும் கேட்டன.

பரமசிவத்தின் குடும்பம் பரம்பரை பரம்பரையாக இந்தக் கோயிலின் குருக்களாக இருந்து வருகின்றனர். அவர் தாத்தாவிற்குத் தாத்தா, அவருக்கும் தாத்தா என ஐந்து தலைமுறையாக இந்தக் கோயிலின் பெருமையை அறிவர். 

பரமசிவம் தாத்தா, கோயிலின் ஒவ்வொரு கல்லிலும் பொதிந்திருக்கும் கதைகளை விரல்நுனியில் வைத்திருந்தார்.‘‘தாத்தா, அப்போ இது பிள்ளையார்பட்டி கோயில் மாதிரி குடைவரைக் கோயிலா?’’ பார்தி கேட்டான். அவன் மனதில், விநாயகர் கோயில் என்றால் பிள்ளையார்பட்டி போல குடைவரைக் கோயிலாக இருக்கும் என்ற எண்ணம் ஆழமாகப் பதிந்திருந்தது.

ஆனா, அவர் பேருலயே ஒரு முழு கோயில் கட்டுனது நம்ம கோயில்தான். அதுவும், சாதாரண கோயில் இல்லை, இது ஒரு கற்றளி. கற்களாலயே கட்டி எழுப்புன கோயில்!’’ தாத்தா விளக்கினார். அவரது குரலில் ஒருவித மரியாதை தொனித்தது.

பார்தி தன் தாத்தா சொன்னதைக் கேட்டு வாயைப் பிளந்தான். ‘‘கற்களாலயா? ஒரு கோயிலை கற்களால மட்டும் எப்படி கட்ட முடியும்?’’‘‘ஆமாம், இந்தக் கோயில் ஒரு பாண்டிய ராஜா காலத்துல கட்டினது. அவர் பேரு மாறவர்மன் வீரபாண்டியன். 

இவர் வந்த போது, இங்க ஒரு விநாயகர் சிலை மண்ணுக்குள்ள பாதி புதைஞ்சு கிடந்தது. அதை அவர் பார்த்ததும், அந்தச் சிலையை வெளிய எடுத்து, சுத்தப்படுத்தி, அங்கேயே ஒரு கோயில் கட்டணும்னு முடிவு பண்ணினாரு. அந்தச் சிலைக்குத்தான் ‘அஞ்செழுத்து விநாயகர்’னு பெயர் வச்சோம். 

ஆமாம், இங்க கருவறைல இருக்கிற அந்தப் பிள்ளையாருக்கு அஞ்செழுத்து விநாயகர்னு ஏன் பெயர் தெரியுமா?’’ தாத்தா குறும்புடன் சிரித்தார்.‘‘தெரியாது தாத்தா...’’ பார்தி தலையை ஆட்டினான்.‘‘பிள்ளையாரோட தும்பிக்கை அஞ்செழுத்து மந்திரமான ‘நமசிவாய’வை குறிக்கும். அதனாலதான் அவருக்கு அஞ்செழுத்து விநாயகர்னு பெயர் வந்தது...’’ தாத்தா பெருமையுடன் கூறினார்.

‘‘அதுதான் இந்தக் கோயிலோட விசேஷம். அந்த ராஜாவுக்கு விநாயகர் மேல அவ்வளவு அன்பு. அவர் பல கோயில்களைக் கட்டியிருந்தாலும், இந்தக் கோயில் அவருக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருந்தது. 

நம்ம ஊரைச் சுத்தி இருக்கிற எல்லா ஊர்லயும் ஒரு சின்ன விநாயகர் கோயில் இருக்கும். அதுல சில கோயில்கள் 50 வருஷம் பழமையானது. சில கோயில்கள் 100 வருஷம் பழமையானது. ஆனா, நம்ம கோயில் மட்டும் 1000 வருஷங்களுக்கு முன்னாடி கட்டினது. அதுவும் விநாயகருக்காகவே ஒரு கோயில்...’’ தாத்தா பெருமையுடன் பேசினார்.

‘‘தாத்தா, எனக்கு இப்போ புரியுது. இந்தக் கோயில் வெறும் கற்களால் ஆனது இல்லை. அது ஒரு காலத்தின் கதை. ஒரு அரசரின் பக்தி. நம்ம ஊர் மக்களின் நம்பிக்கை...’’பரமசிவம் தாத்தாவை அணைத்துக்கொண்டு பார்தி சொன்னான். அவனது குரலில் ஒருவித மரியாதை கலந்திருந்தது.‘‘சரியாகச் சொன்ன  பார்தி. 

இந்தக் கோயில் வெறும் கற்களால் ஆன கோயில் இல்லை, இது ஒரு கதைசொல்லும் கல். அது மாறவர்மன் வீரபாண்டியன் என்ற ராஜாவின் பக்தியையும், இந்த மண்ணின் பெருமையையும் பறைசாற்றும் ஒரு சான்று...’’ பரமசிவம் தாத்தா பார்தியின் தலையை அன்புடன் வருடினார்.

அப்போது அஞ்செழுத்து விநாயகர் அவன் கண்ணில் தென்படவில்லை. அதற்குப் பதிலாக பரமசிவம் தாத்தா, மாறவர்மன் வீரபாண்டியன், இறுதியாக அஞ்செழுத்து விநாயகர் என மூவரும் மாறி மாறி வந்தனர். 

ஏதோ குழந்தைப் பருவத்தில் முதல்முறையாக அஞ்செழுத்து விநாயகரைப் பார்த்தது போல் மகிழ்ச்சியாகப் பார்த்து வணங்கி கோயிலில் கொடுத்த பிரசாதத்தை வாங்கிச் சாப்பிட்டுவிட்டு மீண்டும் தன் மனதில் ஏதோ புதிதாக விதைத்தது போன்ற உணர்வுடன் தன் பூர்வீக  வீட்டுக்குச் சென்றான்.