குப்பைகளில் சிலை வடிக்கும் அகதி!

‘‘அப்போ எனக்கு பத்து வயது இருக்கும். ஸ்கூலில் படிச்சிட்டு இருந்தேன். திடீர் திடீரென ஹெலிகாப்டர் எங்களை கடந்து போகும் பொழுது வெடிகுண்டுகளை வீசிட்டு போகும். ஒவ்வொரு நாளும் படிக்கவே பதட்டமா இருக்கும்...’’ இன்றும் அந்த நினைவுகளைப் பற்றி பேசினாலே படபடப்புடன் பேசுகிறார் ராமச்சந்திரன். கழிவு அல்லது வீண் என இவரது வாழ்க்கையில் எந்த பொருளும் கிடையாது. எந்தக் குப்பையையும் கூட இவரது கைகள் அழகிய சிலைகளாக வடித்து விடுகின்றன.

கல்லூரி ப்ராஜெக்டுகள் முதல் கலைநயமிக்க கவர்மெண்ட் ப்ராஜெக்ட் வரை பல சிலைகளை முடித்து வரும் இவர், இன்னமும் போதிய அடையாளம் இல்லாமல் சென்னையின் குழலில் இருக்கும் அகதிகள் இருப்பிடத்தில்தான் தங்கியிருக்கிறார். ஆனால், அவரது வார்த்தைகளில் அவ்வளவு தன்னம்பிக்கையும் மன உறுதியும் தென்படுகின்றன. ‘‘இலங்கை மன்னார் மாவட்டம், முருங்கன்தான் எங்களுக்கு சொந்த ஊர். 1990களில் இங்கே இந்தியாவுக்கு வந்தோம். நாங்க உயிருடன் வாழ்ந்தால் போதும்... இதுதான் எங்க அப்பாவின் ஒரே நோக்கமா இருந்துச்சு.

அப்பா டிரைவர் ஆக இருந்தார். கொழும்புக்கும் மன்னார் மாவட்டத்துக்கும் இடையே லாரி ஓட்டுவார். அவர் பெயர் தொண்டி ராஜா. அம்மா இலங்கையில் இருக்கும் போதே உடம்பு சரியில்லாம இறந்துட்டாங்க. போர், ஆபத்தான சூழல் காரணமாக வேலையும் செய்ய முடியல. தொடர்ந்து ஸ்கூல் அருகிலும் அடிக்கடி விழும் குண்டுகள்... நடக்கும் போர்கள்... வீடு வரையிலும் பிரச்னை அதிகமானது.

உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொண்டால் போதும் என்கிற மனநிலையுடன்தான் அப்பாவுடன் சின்னப் பசங்களான நாங்க அண்ணன் தம்பிகள் நாலு பேர் படகு ஏறி இராமேஸ்வரம் வந்து இறங்கினோம். அப்போதிருந்து இப்போது வரை இந்தியாதான் எங்களுக்கு வாழ்க்கை கொடுத்திருக்கு. இங்கே கிடைத்த நிறைய உதவிகள் காரணமா ஐஐடி சென்னையில் டீசல் மெக்கானிக் படிச்சேன். படிச்ச படிப்புக்கு வேலை கிடைச்சாலும் நிரந்தரமான வேலையாகவோ அல்லது பணி உயர்வு, சம்பள அதிகரிப்போ இப்படி எதுவும் கிடையாது.

ஒருவேளை வெளிநாட்டில் நல்ல வேலை கிடைச்சா பாஸ்போர்ட் கூட எடுக்க முடியல. அகதிகளாக இருக்கிறவங்க வேறு ஊருக்கும் போக முடியாது. ஒருவேளை சொந்த மண்ணுக்கு திரும்பி அங்கே இருந்து வெளிநாட்டுக்கு போகலாம்னு நினைச்சு முயற்சி செய்யலாம். ஆனால், அதிலும் நிறைய சிக்கல் இருக்கு...’’ என்னும் ராமச்சந்திரன் ஒரு முறை இந்தியாவில் இருந்து சொந்த மண்ணிற்கு திரும்பி விட்டால் மீண்டும் இங்கே அகதியாக வர முடியாது... சுற்றுலா பயணியாக மட்டும்தான் வர முடியும் என்கிறார்.

‘‘இதில் என்னதான் நான் படிச்சவனா இருந்தாலும் என்னுடைய தோற்றம் பலருக்கும் நம்பிக்கை கொடுக்கிறதில்லை. இதன் காரணமாக சொந்தமாக ஏதாவது தொழில் செய்யணும்னு ஓர் ஆர்வம் இருந்துச்சி. சின்ன வயதில் இருந்து நிறைய கைவினைப் பொருட்கள் செய்துகிட்டே இருப்பேன். முக்கியமா இந்த சிலைகள் செதுக்குறது எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். அதிலும் வேஸ்ட் பொருட்களிலிருந்து சிலைகள் நிறைய செய்வேன்.