அஸ்திவாரம் போட்ட கட்டடம் நான்கடி வரை உயர்ந்திருந்தது. தெப்பக்குளம் அருகே உள்ள டீச்சர்ஸ் காலனியில், ஆயிரத்தி இருநூறு சதுர அடியில் கட்டப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் வீடு அது.

கலவையைத் தயார் செய்யும் இடத்தில் ஒருத்தி இருந்தாள். இவர்கள் போக மூன்று பெண்கள் இருந்தனர். கலவையைச்  சுமக்க, கொடுக்க, எதுவும் எடுக்கக் கொள்ள என சுறுசுறுப்பாக வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அந்தப் பெண்கள் உடுத்தியிருந்தது சேலைகள் என இடுப்புக்குக் கீழேதான் தெரிந்தன. மேலே தொளதொளவென காலர் வைத்த சட்டைகளை அணிந்திருந்தனர்.

ஆளுக்கு ஒரு கோப்பைத் தேநீரை வடையோடு குடித்து விட்டு மீண்டும் வேலையைப் பார்க்கத் துவங்கினர். இடையில் ஜன்னல், அலமாரி வைக்க இடம் விட்டு எட்டாவது வரிசைக் கற்களை அடுக்க ஆரம்பத்தினர். உச்சி வெயில் காந்தலாய் இருந்தது. பிளாஸ்டிக் குடத்தில் உள்ள தண்ணீரை அவ்வப்போது மொண்டு குடித்தபடி வேலை நீண்டது.

கட்டட வேலை நடப்பதற்கு மிகச் சரியாக எதிர்வீட்டில் குடியிருக்கும் வாணி, இவர்கள் வேலை செய்வதைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள். திருமணமாகி சில வாரங்களே ஆகியிருந்தன. வாணியின் கணவன் ராஜாவுக்கு மதுரை மாநகராட்சியில் சுகாதார ஆய்வாளர் வேலை. 

பெரியவர்கள் நிச்சயித்து திருமணம் முடிந்த பிறகு, இந்தப் பெரிய வீட்டில் வாடகைக்குக் குடி வைத்தனர். காலையிலே சமையலை முடித்துவிட்டு கொஞ்ச நேரம் தொலைக்காட்சி பார்ப்பாள் வாணி. பின் வீட்டை சுத்தம் செய்து கூட்டிப் பெருக்கி தண்ணீர் வைத்துத் துடைப்பாள். சின்ன தூசி கூட அவளுக்குப் பிடிக்காது. சுத்தம்தான் கோயில், தெய்வம் என்றெல்லாம் சொல்லி வளர்க்கப்பட்டவள்.

‘‘தெருவையே நாற வைக்கிற...’’ என்கிற ரீதியில் வம்புச் சண்டை போட்டு அற்ப திருப்தி அடைவார்கள்.இதே கட்டடம் கட்டுகிறவர்கள் நெருங்கிய அல்லது முக்கிய உறவுக்காரர் என்றால் கவனிப்பே வேறு விதமாய் இருக்கும். ‘‘எல்லாம் நம்ம இடம்தான் புழங்கிக்கோங்க’’ என உரிமையாய்ப் பேசுவர்.

இது நான்கு மாதம், இது ஆறு மாதம்... அதற்கு மேல் இந்த கட்டடத்திற்கும் நமக்கும் சம்பந்தமில்லை என்பது போல கட்டடத் தொழிலாளிகள் வேலை பார்ப்பர். சம்பந்தம் அற்ற நபர்களிடம் இருந்து கிடைக்கிற ஏச்சும் பேச்சும் அவர்களுக்குப் பழகிப் போய் இருந்தது. இயன்ற அளவில் சமாதானமாய் பதில் சொல்வர். திருப்தி அடையாவிட்டால்,பேசிய ஆள் பேசி ஓயட்டும் என்று தங்கள் வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டே இருப்பர்.

வாணிக்கு அதிசயமாய் இருந்தது. பக்கத்தில் உள்ள பெரிய வீட்டில்தான் இந்த வீட்டின் சொந்தக்காரர்கள் குடியிருக்கிறார்கள். அவர்களின் வீட்டின் முன்பும் செங்கல் வரிசை கோட்டை சுவர் போல அடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அங்கும் தூசி படிந்திருப்பதை இங்கிருந்தே பார்க்க முடிகிறது. அவர்கள் எதுவுமே சொல்வதில்லை. 

மகன், மருமகள் வேலைக்குச் சென்றுவிட, பேரன்கள் கல்லூரிக்குப் போய்விடுவர். வீட்டில் அந்தப் பாட்டி மட்டும் தனியாக இருப்பார். சீரியல் பார்க்கும் சத்தம் ஜன்னல் வழியே அவ்வப்போது கேட்கும். பார்க்கும்போது புன்னகைப்பதோடு சரி. வேறு எதுவும் பேசிக் கொள்வதில்லை.

அந்தப் பாட்டி ஐந்தடி உயரத்தில் தலையில் உள்ள வெள்ளை முடிகளைப் பின்னித் தொங்க விட்டிருப்பார். கழுத்தில் ஒரு முகப்பு வைத்த ஒற்றை வடச் சங்கிலி பளீரென்று மின்னும். நெற்றியில் விபூதியை பட்டையாகப் பூசியிருப்பார். ஒரு கருப்பு முடி கூட இல்லாமல் இருக்கும் போது கொண்டை போடாமல் எதற்கு சடை போட்டு தொங்க விட்டுள்ளார் என வாணிக்குத் தோன்றும்.

ஒருத்தி தலையைக் கவனித்தாள். தலைக்குக் குளித்து, நுனியில் இரண்டு பின்னலிட்டு ரப்பர் பேண்டை சுற்றியிருந்தாள். அதில் கொஞ்சம் பிச்சிப் பூவும் செருகியிருந்தது. ஆனால், மண், சிமெண்ட் கலவை என சும்மாடுக்கு மேல் வைத்து சுமந்தாலும் தலை முடியில் அழுக்குப் பட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது. அதை அவள் சட்டை செய்வது போல் தெரியவில்லை. 

இவர்கள் விடுமுறை நாட்களில் தலைக்குக் குளித்து சுத்தப்படுத்தலாமே என்கிற யோசனை வாணிக்கு வந்தது. ஒரு மணி வாக்கில் சின்ன குட்டி யானை வண்டி வந்து நின்றது. அதிலிருந்த சிமெண்ட் மூட்டைகளை இறக்கி முன்னால் போடப்பட்டிருந்த குடிசையுள் வைத்தனர். அப்போது கிளம்பிய தூசி இவள் வீட்டையும் தழுவியது.

நான்கு மணியை நெருங்கும் வரை வயதான பெண்மணி வெளியே வரவில்லை. தூக்கு வாளியை எடுத்துக் கொண்டு தேநீர் வாங்கிவரச் சென்ற ஒருத்தி அந்த சந்துக்குள் சடாரென நுழைந்தாள்.