உலகில் அதிக மக்கள்தொகையைக் கொண்ட நாடுகள் இந்தியாவும், சீனாவும். 1990களின் ஆரம்பத்தில் இந்த இரண்டு நாடுகளும் ஒரே நேரத்தில் உலகமயமாக்கலுக்குள் இணைந்து பொருளாதாரத்தை வளர்த்தெடுத்தன. இதன்வழியாக கோடிக்கணக்கான மக்களை வறுமையில் இருந்து மீட்டெடுத்தன. ஆனால், இன்று சீனாவின் தனிநபர் வருமானம் என்பது இந்தியாவைவிட இருமடங்காக உயர்ந்துள்ளது.

இதற்கு பல்வேறு காரணங்கள் சொல்லப்படுகின்றன. இருந்தாலும் சமீபத்தில் வந்துள்ள இருநாடுகளின் கல்வி முறை சம்பந்தமான புதிய ஆய்வு ஒன்று, மனிதநேயம் இந்தியாவின் ஆரம்பகால பொருளாதார முன்னேற்றத்தை மெதுவாக்கியதாகவும், சீனாவின் வளர்ச்சிக்கு தொழிற்கல்வி உதவியாகவும் குறிப்பிடுகிறது.

இதனை ‘பாரிஸ் ஸ்கூல் ஆஃப் எகனாமிக்ஸ்’ என்ற கல்வி நிறுவனத்தைச் சேர்ந்த நிதின்குமார் பார்தி மற்றும் லி யாங் ஆகிய இருவரும் இணைந்து அங்குள்ள உலக சமத்துவமின்மை ஆய்வகத்தின் வழியாக மேற்கொண்டுள்ளனர்.  இதுகுறித்து பேசும் நிதின்குமார் பார்தி, ‘‘சீனாவின் கல்வி வளர்ச்சிப் பாதை, பொருளாதார வளர்ச்சியை ஊக்குவிக்கும் குறிக்கோளுடன் மிகவும் நெருக்கமாக இணைக்கப்பட்டுள்ளது...’’ என்கிறார்.

மேலும் அவர், ‘‘இதற்கு நேர்மாறாக இந்தியா ஆரம்பத்தில் காலனித்துவ நிர்வாகத்திற்கு மனிதவளம் தேவைப்பட்டதால் மனிதநேயத்திற்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்து தொழில்நுட்பத்தில் இருந்து விலகியிருந்தது. இதனால், அதிக வளர்ச்சிக்கு வித்திடவில்லை...’’ எனக் குறிப்பிடுகிறார்.

இரண்டாவதாக சீனா தனது கல்வி முறையில் ஆரம்ப விரிவாக்கத்தின் போது தரத்தை விட அளவுக்கே முன்னுரிமை அளித்தது. அதேநேரத்தில் இந்தியா ஒவ்வொரு கல்வி மட்டத்திலும் தரத்தை பராமரித்தது. 

அதில் மெதுவான மற்றும் நிலையான விரிவாக்கத்தைத் தொடர்ந்தது. 1950கள் வரை சீனா ஆரம்பநிலைக் கல்வியில் மொத்த சேர்க்கை விகிதத்தை அதிகரித்தது. இதனால் அதன் தரம் மோசமடைந்தது. இருந்தும் அதிக மாணவர் சேர்க்கை விகிதத்தை அடைந்தபிறகே அதிக ஆசிரியர்களை பணிக்கு அமர்த்தி ஆசிரியர்-மாணவர் விகிதத்தை மேம்படுத்தத் தொடங்கியது.

சீனாவில் 1950களுக்குப் பிறகு தொழிற்கல்வி வேகமாக வளர ஆரம்பித்தது. என்றாலும் 1980களுக்குப் பிறகுதான் நாட்டின் பொருளாதார தாராளமயமாக்கல் காரணமாக தொழிற்கல்வியில் குறிப்பிடத்தக்க வளர்ச்சியை எட்டியது. 

 குறிப்பாக மூன்றாம்நிலை கல்வியில் 54 சதவீத மாணவர்களும், இடைநிலைக் கல்வியில் 6 சதவீத மாணவர்களும் தொழிற்கல்வி திட்டங்களில் சேர்ந்தனர். இது அடுத்த மூன்று தசாப்தங்களில் பெருகியது. 2010களில் மூன்றாம்நிலை தொழிற்கல்வியில் 49 சதவீத மாணவர்களும், இடைநிலை தொழிற்கல்வியில் 16 சதவீத மாணவர்களும் இருந்தனர்.

இதேபோல 1990ல் சீனாவில் எஞ்சினியரிங் பட்டதாரிகள் விகிதம் 36 சதவீதமாக இருந்தது. இது 2010ல் 26 சதவீதமாகக் குறைந்தது. ஆனால், இதே காலகட்டத்தில் இந்தியாவில் எஞ்சினிரியரிங் பட்டதாரிகள் விகிதம் 7 சதவீதத்தில் இருந்து 15 சதவீதமாக உயர்ந்தது. ஆனாலும் சீனாவைவிட இது குறைவு என்கிறது இந்த ஆய்வு. 

வரலாற்று ரீதியாக சீனா எஞ்சினியரிங்கிற்கு அதிக முக்கியத்துவம் அளித்துள்ளது. பொருளாதார வளர்ச்சியை ஆதரிப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டு 1930களில் மேற்கொள்ளப்பட்ட சீர்திருத்தங்கள் அறிவியல், பொறியியல் மற்றும் மருத்துவத்தில் கவனம் செலுத்த வழிவகுத்தது.