நடேசனுக்கு ஒரே பரிதவிப்பாகவே இருந்தது. அங்காளம்மனுக்குஅபிஷேகம் முடிந்து கர்ப்பக்கிரகத்திற்கு முன்னால் தொங்கிய எண்ணெய் பிசுபிசுப்பான அழுக்கு படிந்த திரைச்சீலையை இழுத்து விட்டுவிட்டு பூசாரி உள்ளே போய்விட்டார்.எல்லோரும் நீட்டியது போலத்தான் நடேசனும் தாம்பாளத்திலிருந்த அந்த சேலையை நீட்டினான். 

பூசாரி எந்த பதிலும் சொல்லாமல் எல்லோருடையதையும் வாங்கிக் கொண்டார்.மொத்தம்  ஏழெட்டு பேராவது அம்மனுக்கு சேலை வாங்கி வந்திருப்பார்கள். அதுவும் அந்த ஊர் நாட்டாமைக்காரர் மருமகள்தான் விலையுயர்ந்த பட்டுச்சேலையை தாம்பாளத்தில் வைத்திருந்தாள். பச்சையில் சிவப்பு பார்டர்போட்ட சேலை. கண்களைப் பறித்தது.

எல்லோருடைய சேலையையும் விட இவனுடைய சேலைதான் மிகவும் மலிவு. அதுவும் நூல் சேலை. மஞ்சளில் கோடுகள்போட்ட நூல் சேலை.

 முன்னூத்தி சொச்சரூபாய்.  அவனிடம் இருந்த காசுக்கு அதைத்தான் வாங்க முடிந்தது. வருஷத்தில் ஒரு நாள் நடக்கிற திருவிழா. எப்பவும் இவன் வீட்டிலிருந்துதான் அம்மனுக்கு சீர்வரிசைஎல்லாமே போகும். ஒரு காலத்தில் அந்த ஊரையே கட்டி ஆண்ட குடும்பம். பெரிய சுற்றுக்கட்டு வீடு. நிலங்கள், தோப்பு, அரிசி ஆலை என ஏராளமாக இருந்தது.

சரசு இந்த வருஷம் போக வேண்டாம் எனத் தடுத்துவிட்டாள். குழந்தைகளுக்கு பீஸ் கட்டவே பணம் இல்லை.உண்டியலில் சேர்த்து வைத்திருந்த பணத்தை உடைத்துத்தான் சில்லறைக் காசுகளாகப் பொறுக்கி, எண்ணித்தான் இந்தச் சேலையை வாங்கினான். 

அதுவும் கடைக்காரர் ஐநூறுக்குக் குறைய மாட்டேன் என்று சொல்லிவிட்டார். கெஞ்சிக்கூத்தாடி குறைக்கச் சொல்லி முன்னூத்தி சொச்ச ரூபாய்க்கு  வாங்கினான்.திருச்சியில் இருந்து இங்கே  கிளம்பி வர, போக பஸ்சுக்குதான் பணம் சரியாக இருந்தது. சாமிக்கு அர்ச்சனை சாமான் வாங்கக் கூட காசு இல்லை.

தெருவில் நிறைய புதுவீடுகள் முளைத்திருந்தன. எல்லாமே அடுக்குமாடி வீடுகள். யாருக்கும் இவனை அடையாளம் தெரியவில்லை.அவனுடைய அப்பா வயதிலிருந்தவர்களுக்கெல்லாம் வயதாகி விட்டது. திண்ணைக்கட்டில் கயிற்றுக் கட்டிலில் படுத்திருந்தார்கள். இவனுக்கு 15 வயதாக இருக்கும் பொழுதே ஊரைவிட்டுப் போய்விட்டதால் யாரும் இவனைக் கண்டு கொள்ளவில்லை; அடையாளம் தெரியவில்லை. 

இவனும் தன்னை அடையாளம் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. வாழ்ந்து கெட்ட ஊருக்குத் திரும்ப வரும்பொழுது வளமோடு வரவேண்டும். அப்பொழுதுதான் மரியாதை. இல்லாவிட்டால் வரக்கூடாது என்பது அவனுக்கு அப்போதுதான் உறைத்தது.

இதுநாள்வரை ஒரு வருடம் கூட விட்டதில்லை. விட்டு விடக்கூடாது என்பதற்காகத்தான் ஓடோடி வந்திருந்தான். அவன் வாங்கி வந்த சேலையை அம்மனுக்குக் கட்டி அழகு பார்த்தால் போதும் ‌மனசு நிறைந்துவிடும். 

தான் பட்ட கஷ்டம் எல்லாம் காணாமல் போய்விடும். அம்மன் எதையும் அவனுக்கு அள்ளிக் கொடுக்கப் போவதில்லை. ஆனால், ஒரு சின்ன சந்தோஷம். தான் வாங்கி வந்த சேலையை அம்மனுக்குக் கட்டி இருக்கிறார்கள்... அதுவும் திருநாளில் கட்டி இருக்கிறார்கள். ஊரே கும்பிடும்படி கட்டியிருக்கிறார்கள். அது ஒன்றுதான் அவனுக்கு பேரானந்தம்.

‘‘அலங்காரம் முடிஞ்சிடுச்சி... இப்போ தீபாராதனை காட்டிடுவாங்க...’’ முண்டியடித்துக் கொண்டு எல்லாரும் வரிசையில் நின்றார்கள்.கர்ப்பக்கிரகத்தின் திரைச்சீலை விலகியது. எல்லோரும் கைகளை உயர்த்தினார்கள். ஐந்து கலத்திலும் நெய்தீபத்தை ஏற்றி பூசாரி சாமிக்கு தீபம் காட்டினான்.இவனும் தீபத்தை பார்த்தான். 

அதற்கு முன்பு அவன் கண்கள் அம்மனின் மீது பதிந்தது. அவன் கண்களில் ஏமாற்றம் பரவியது. அம்மனுக்கு வேறு சேலை கட்டி யிருந்தார்கள். நாட்டாமைக்காரரின் மருமகள் வாங்கி வந்திருந்த வேலை. உயர்ந்த பட்டுச் சேலையைக் கட்டியிருந்தார்கள்.பெரிய ரோஜாப்பூ மாலைக்குள் அம்மன் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.