கணீரென்று அவர் குரல் கேட்கிறது. உள்ளே நிறைய பேர் டைனிங் டேபிளின் முன் அமர்ந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஹோட்டல் போல, கல்யாண வீட்டு விருந்து போல் அன்னக்கூடை, சாம்பார் பக்கெட், அப்பளத்தட்டு, பாயாசக் குவளை என தூக்கிக்கொண்டு பலபேர் பரிமாறிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

ஆனால், இங்கே கல்லாவோ, மொய் டேபிளோ இல்லை. மாறாக ஒரு டேபிள். அதில் அடுக்கி வைக்கப்பட்ட பச்சைப்பசேல் வாழை இலைகள். அதன் பக்கத்தில் நடுத்தர வயதில் ஸ்டூல் போட்டு ஒருவர் அமர்ந்திருக்கிறார். அவர்தான் உள்ளே நுழைபவர்களுக்கெல்லாம் வாழையிலையை எடுத்து நீட்டி, ‘அய்யா இலை வாங்கீட்டுப் போங்கய்யா!’ என்ற அந்த வார்த்தையை கணீர் குரலில் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்.

திருச்சியிலிருந்து மேலூர் செல்லும் மதுரை புறவழிச்சாலையில் மேலூருக்கு சரியாக மூன்று கிலோமீட்டர் முன்பு ரோட்டோரம் ஒரு பொற்றாமரைக் குளம் இருக்கிறது. அதன் ஓரத்திலேயே அந்த அறிவிப்புப் பலகை நம்மை வரவேற்கிறது. ‘அருட்பெருஞ்ஜோதி சத்ய தர்மசாலை - தினசரி பகல் 12 மணிக்கு பசித்தவர்களுக்கு உணவு வழங்கப்படும்!’ எண்ணெய் காணா பரட்டைத் தலையுடன் பலர்.

அழுக்கு நிறைந்த கைலியைத் தூக்கிப்பிடித்தபடி இன்னும் பலர். பளபளப்பான வேட்டி சட்டையுடன் சிலர்.  பேண்ட் சட்டை இன்செய்த கோலத்தில் மேலும் சிலர். சேலை, சுடிதார் கட்டிய ஆடைகளுடன், பள்ளி மாணவர்களுக்கான சீருடையுடன் பெண்கள், மாணவ - மாணவிகள். இப்படி பெரியவர்கள், இளைஞர்கள், வயோதிகர்கள், சிறுவர்கள் என ஒரு நாளைக்கு இங்கே 250 முதல் 300 பேருக்கும் குறையாமல் சாப்பிட வருகிறார்கள்.

‘‘மேலூர் டவுன்ல 22 வருஷம் இப்படி உணவு கொடுத்துட்டு இருந்தோம். இங்க வந்து 2 வருஷம் ஆச்சு. அங்க இடமில்லை. பிளாட்பாரத்தில்தான் உணவு வச்சுக் கொடுக்க வேண்டிய நிலை வந்தது. அதனால நாங்க பத்துப் பேர் கொண்ட ட்ரஸ்ட்டிக சேர்ந்து சொந்தமா ஒரு இடம் வாங்கி இங்கேயே நாங்களே சமைச்சுத் தர்றோம்.

இதுபோல 27 இடத்துல நாங்க போய் ஆரம்பிச்சு அன்பர்கள் மூலமா நடத்திட்டிருக்கோம்ன்னு சொன்னேன் இல்லியா?  அதுவும் சும்மா ஆரம்பித்தது இல்லை. ரொம்ப ரிமோட்ல உள்ள கிராமங்களைப் போய்ப் பார்ப்போம். அங்கே இருக்கிற பெரியவங்க, பிரமுகர்கள், பஞ்சாயத்துத் தலைவர்கள்கிட்ட எல்லாம் பேசுவோம். இப்படி உங்க ஊருக்கே வந்து ஒரு நூறு, இருநூறு பேருக்கு சோறு போடறோம். எல்லாமே தர்மகாரியம்தான்னு சொல்லுவோம்.