கரிகாலன் திட்டப்படி ஏற்பாடுகள் துரிதமாக நடந்தன.பல்லவப் படைகள் நான்கு பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டு ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒவ்வொரு உபதளபதியாக நியமிக்கப்பட்டனர்.கரிகாலன் உணவைக் குறித்து சிந்திக்காமல் தன் தந்தையான சோழ மன்னருடன் சேர்ந்து படை அணிவகுப்பை பார்வையிட்டான்.

ஒவ்வொரு படையின் முன்னணியிலும் வில்லவரை நிறுத்தி, நால்வர் நால்வராக சீர்படுத்தினான்.முதலில், தான் செல்வதாகவும், தன்னைத் தொடர்ந்து மற்ற படைகள் வரிசையாக வரட்டும் என்றும் ஆணையிட்ட கரிகாலன், ‘‘பாதை கரடுமுரடாக இருக்கும் என்பதால் புரவிகளை எச்சரிக்கையுடன் நடத்துங்கள். அதிகப்படியான வேல்களையும், அம்புகளையும் தனித்தனி கட்டுகளாக, புரவிகள் தாங்கும் அளவுக்கு கட்டி, அவற்றின் இருபுறமும் தொங்க விடுங்கள்.

அது கோடைக்காலம் என்பதால் இரவில் உஷ்ணம் தெரியவில்லை. எனவே, பகலில் ஓய்வெடுத்த படை, இரவில் விழிப்புடன் பயணப்பட்டது.மூன்று நாட்களுக்குப் பின் சாளுக்கிய தேசத்தின் மத்திய பகுதிக்கு வந்த பல்லவப் படை, வந்த வேகத்தில் சாளுக்கியர்களின் பொக்கிஷங்களைக் கைப்பற்றின.

அவை அனைத்தும் முன்பே சிவகாமி களவாடி மறைத்து வைத்தவை. தன்னிரு பாதங்களாலும் பொக்கிஷம் மறைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த இடங்களை கரிகாலனுக்கு அவள் இடம் சுட்டி பொருள் விளக்கம் காட்டியிருந்ததால் சுலபமாக கரிகாலனால் அவற்றை எடுக்க முடிந்தது.

ஆனால், சாளுக்கிய இளவரசனான விநயாதித்தனுக்கு எந்த மகிழ்ச்சியும் ஏற்படவில்லை. உக்கிரத்துடன் காட்சியளித்தான்.அவனது பாசறை பார்ப்பதற்கு வசீகரமாக இருந்தது. நல்ல கெட்டித் துணியாலும் உயரப் பறந்த சாளுக்கியர்களின் வெற்றிக் கொடியாலும் சமைக்கப்பட்டு உள்ளும் புறமும் கவர்ச்சிகரமாகக் காட்சியளித்தன.

அவன் அமர்வதற்கும் படுப்பதற்கும் பஞ்சணைகள் போடப்பட்டிருந்தன. கூடாரத்தின் மூலையில் துணியை அண்டாமல் வைக்கப்பட்டிருந்த அண்டா விளக்கு ஒன்று ஜ்வாலையை வெளியிட்டுக் கொண்டிருந்தது.அவனது வேலும் வாளும் தனி மஞ்சத்தில் சீராகவும் எடுப்பதற்கு வசதியாகவும் வைக்கப்பட்டிருந்தன.

முடிவுக்கு வந்த விநயாதித்தன், கூடாரத்தின் வெளியே காவலுக்கு நின்ற வீரனை அழைக்க வாயைத் திறந்தான்.அதற்குள் அந்த வீரனே நுழைந்து சாளுக்கிய இளவலை வணங்கினான். ‘‘தங்களைக் காண உபதளபதி வந்திருக்கிறார்...’’விநயாதித்தனின் புருவங்கள் ஏறி இறங்கின. ‘‘வரச் சொல்...’’மீண்டும் தலைவணங்கி வீரன் சென்றான்.

அடுத்த கணம் உபதளபதி நுழைந்து சாளுக்கிய இளவலை வணங்கினான். ‘‘ஒரு செய்தி...’’‘‘சொல்...’’மென்று விழுங்கிய உப தளபதி அச்செய்தியைச் சொன்னான். ‘‘இந்தப் போரில் கங்கர்கள் பங்கேற்கவில்லை...’’

பெற்று படித்த விநயாதித்தன், எழுதியது தன் தந்தைதான் என்பதை உணர்ந்தான். பல்லவர்களுடனான யுத்தத்தை விட தன் தந்தைக்கு ஆயனச் சிற்பியின் மகளும் நாட்டியத் தாரகையுமான சிவகாமி அம்மையார் இட்ட சாபம்தான் முதன்மையாக இருக்கிறது... அதனால்தான் அறம் குறித்து அதிகமும் கவலைப்படுகிறார்...

அதுவும் அறப்போரை மேற்கொள்ளாமல் அசுரப்போரை மேற்கொண்டு தங்கள் தலைநகரையே தீக்கிரையாக்கிய பல்லவர்கள் மீது... பெண் சாபத்திலிருந்து சாளுக்கியர்களைக் காப்பதே தன் கடமை என்று இருக்கும் அவரை அதிலிருந்து விடுவிப்பது கடினம்... தலைநிமிர்ந்த விநயாதித்தன், ‘‘அத்தனை உபதளபதிகளையும் அழைத்து வா...’’ என உத்தரவிட்டான்.

‘‘நம்முடைய போர்த் திட்டம் எதிரிக்கு ஏற்கனவே தெரிந்திருக்கிறது.

எனவே மலைப்பாதை வழியாக வடக்கில் சென்று துங்கபத்திரையின் உற்பத்தி இடத்தைக் கடந்து சாளுக்கிய தேசத்தின் எல்லைக்குள் நுழைந்திருக்கிறான். அதனால் நாம் நமது தலைநகரில் இருந்து துண்டிக்கப்பட்டிருக்கிறோம்.இப்பொழுது நம் பின்னால் பல்லவப் படை நிற்கிறது.

நமது இன்னொரு படை அரைக்காதம் தள்ளியிருக்கிறது. இப்பொழுது நம்மால் படைகளை இணைக்க முடியாது...’’விநயாதித்தன் நிறுத்தியதும் அங்கிருந்த உபதளபதிகளின் வதனத்தில் ஈயாடவில்லை. ஊகித்ததற்கும் மேலாக நிலமை விபரீதமாகக் காட்சியளித்தது.

உங்கள் உள்ளத்தில் என்ன நினைக்கிறீர்கள் என்பது புரிகிறது. எப்படி இரு படைகளையும் இணைப்பது என்றுதானே..? கவலை வேண்டாம். அதற்கான பணியை முன்பே செய்துவிட்டேன்.

ஆனால், விநயாதித்தனின் திட்டத்தை உபதளபதிகள் செயல்படுத்துவதற்குள் பொழுது விடிந்துவிட்டது.

எனவே பல்லவப் படை அயர்ந்திருக்கும்போது தாக்க வேண்டும் என்று திட்டமிட்ட சாளுக்கிய இளவலின் யோசனை காற்றில் கரைந்துவிட்டது.இதையெல்லாம் குன்றின் உச்சியில் நின்றபடி கரிகாலன்  கவனித்தான். குறிப்பாக, சாளுக்கிய படையின் முன்னணியில் அணிவகுத்து நின்ற யானைகளை.கரிகாலனின் உதடுகளில் புன்னகை பூத்தது.