‘‘நான் தேடிக் கண்டடைகிற விஷயங்களைப் பகிர்ந்துகொள்வதைத்தான் கலையாகப் பார்க்கிறேன். ஒன்றைத் தேடுகிறேன்… கண்டுபிடிக்கிறேன்… அது என்னை மாற்றுகிறது; சிந்திக்க வைக்கிறது; கேள்வி கேட்க வைக்கிறது; மேம்படுத்துகிறது. அந்த அனுபவங்களை மற்றவர்களிடம் பகிர்ந்துகொள்ள சினிமா ஒரு கருவியாக உள்ளது...” என்கிறார் திரைப்பட இயக்குநர், கவிஞர் லீனா மணிமேகலை.

தனது படைப்புகள் மூலம், மறைக்கப்படும் வரலாறுகளையும், அநீதிகளையும் ஆய்வுக்கு உட்படுத்தி வருகிறார் லீனா. இவர் இயக்கிய ‘மாடத்தி’ திரைப்படம், பல சர்வதேச திரைப்பட விழாக்களில் பங்கெடுத்து பாராட்டுகளை அள்ளி வருகிறது. இப்போது ‘நீஸ்ட்ரீம்’ என்கிற ஓடிடி தளத்தில் வெளியாகியுள்ளது.

‘‘நான் ஒரு இன்ஜினியர். எங்கள் வீட்டின் முதல் தலைமுறை பட்டதாரி பெண். திரைப்படக் கல்லூரிக்குப் போகாதவள். பொருளாதார ரீதியாக சொந்தக் காலில் நின்ற பின்தான், ‘இப்படி ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்திருக்கிறேன்’ என வீட்டில் சொன்னேன். என்னுடைய அரசியலில் இருந்துதான் சினிமா என்கிற விஷயம் எனக்குள் வந்தது.

அப்பா தமிழ்ப் பேராசிரியராக இருந்தாலும், அவருடைய ஆய்வு சினிமா சார்ந்ததாக இருந்தது. அதனால் விவரம் தெரியாத நாட்களிலேயே கலை, இலக்கியம், சினிமா என்று பார்த்து வளர்ந்தேன். இவை எல்லாமே அப்பா மூலம்தான் அறிமுகமானது. மார்க்சிய வளர்ப்பு ஒரு தேடலைக் கொடுத்தது. நாம் யோசிக்கிற, கேட்கிற கேள்விகள் எல்லாம் கலையின் மூலம் இருக்க வேண்டும் என்பது புலப்பட்டது.

நான் யோசித்த ஒரு விஷயத்தை பல பேரிடம் கொண்டு சேர்க்க வேண்டும் என்கிற ஆர்வத்தின் வெளிப்பாடாக, ஆவணப்படம் எடுத்த போது என் வயது 21. பெரிய பின்புலம் இல்லாமல், எங்கிருந்தோ வந்தவள் நான். என் படைப்பை ‘திரைப்பட விழாக்களுக்கு அனுப்பலாம்’ என்று வழிகாட்டினர் இயக்குநர் அருண்மொழி, நிழல் திரைப்பட இயக்கம் போன்றவர்கள்.

இதற்குப்பின் பல தமிழ் சுயாதீன திரைப்படங்கள் அதில் வெளியாகும் என்று நம்புகிறேன். காரணம், ‘நீஸ்ட்ரீம்’ பெரிய கார்ப்பரேட் கிடையாது...” என்கிற லீனா, ‘மாடத்தி’ குறித்தும் விவரித்தார்.

அதே நேரத்தில் நமக்கே தெரியாமல், இங்கு இருக்கிற பல விஷயங்களுக்குத் துணை போகிறோம். புதிரை வண்ணார்கள் பற்றியே தெரியாது என்றால் என்னுடைய அறியாமையினால், இவ்வளவு சமூக ஒடுக்குமுறைகளுக்கு நானும் பங்காளியாக இருக்கிறேன் என்று அர்த்தம்.

ஒரு கட்டத்தில் அது என்னவென்று தெரிய வரும்போது அதை கேள்வி கேட்க, முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டுமென்று நினைத்தேன். இன்னொருவர் வாழ்க்கையை நாமும் கொஞ்ச நேரம் வாழ்ந்து பார்ப்பதற்கான ஒரு சிறு கதவைத் திறந்து விடுவதுதான் கலை. அதனால் அவர்களுடைய விஷயத்தை வாழ்ந்து புரிந்து கொள்ள, அவர்களோடு இருக்க, நானும் உங்களோடு இருக்கிறேன்… என்று இந்தப் படத்தில் சொல்ல முயற்சி செய்திருக்கிறேன்.