சென்னை தாம்பரம்தான் சொந்த ஊர். பத்தாவது வரைதான் படிப்பு. அப்பா மாசிலாமணி, அம்மா நிலா. ஓர் அக்கா, உஷா. நாலு தம்பிகள், வேலு, கணேஷ், பாஸ்கர், சுதாகர். மூத்த ஆம்பள பிள்ளை. அதனால அப்பாவுக்கு அடுத்த இடம். முழு குடும்ப பொறுப்பையும் நான்தான் பார்க்கணும். அப்பா கட்டடத் தொழிலாளி. அந்த வருமானத்துலதான் எட்டு பேர் சாப்பிட்டு வாழணும். பெரிய சொத்து, சேமிப்புனு எதுவும் கிடையாது.

14 வயசுல கிடைக்கற வேலைகளை செய்துட்டு அப்படியே ஜிம்முக்கும் போக ஆரம்பிச்சேன். அப்பவே இதுதான் வாழ்க்கைனு ஒரு குரல் எனக்குள்ள ஒலிச்சது. சரி... இறங்கித்தான் பார்ப்போமேனு இறங்கினேன். அர்னால்டு மாதிரியானவங்களை எல்லாம் பார்க்கிறப்ப அவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கும். ரெண்டு வருஷங்கள்தான்.

16 வயசுல ஓரளவு உடற்கட்டு சகிதமா மாறிட்டேன். இந்த ரெண்டு வருட காலமும் நடக்கற அத்தனை போட்டிகளுக்கும் பார்வையாளனா போவேன். ஓரமா நிற்பேன். அந்த மேடைல என்னைக்காவது நிற்கணும்னு எண்ணம் ஓடிட்டே இருக்கும்.

ஒரு பெண் பார்த்து திருமணம் செய்து வச்சாங்க. என் வருமானம் அடுத்தடுத்து குடும்பம், குழந்தைனு போக ஆரம்பிச்சது.

இப்ப என் கனவு மட்டுமில்லை... என் மனைவியுடைய கனவும் சேர்ந்து என்னை தேசிய போட்டிகள் மேடைகள்ல நிறுத்திச்சு!மாவட்ட அளவிலான போட்டிகள்லயே கேலி, கிண்டல், அரசியல்னா... தேசியப் போட்டிகள்ல? அதுலயும் ஒரு தமிழன் இந்த பாடி பில்டிங் மேடைகள்ல நிற்கணும்னா...

கண்டிப்பா பல கட்ட அரசியல் பிரச்னைகளை சந்திக்கணும். வடக்கே இருக்கறவங்க தங்களுக்குப் போட்டியா ஒரு தமிழன் இருக்கறதை எந்த அளவுக்கு வெறுப்பாங்கன்னு கண் கூடா பார்த்தேன். ஜெயிக்க வேண்டிய, ஏன் தேர்வுக் குழுவிலே இருந்த ஒண்ணு ரெண்டு நியாயமானவர்களுக்கும் தெரியும் நான்தான் அந்தப் போட்டியிலே தகுதியானவன்னு.

‘சாம்பியன் ஆஃப் சாம்பியன்’ போட்டி நடந்த நேரம். நான் மேடைக்குப் போக கொஞ்சம் லேட் ஆகிடுச்சு. எனக்கு முன்னாடி மத்த போட்டியாளர்கள் எல்லாம் வந்து 80 கிலோ எடைக்குக் கீழ நின்னாங்க. நான் மட்டும் 90 கிலோவுக்கு மேல பெரிய உருவமா ஓடி வந்து நின்னேன்!