நான்... - அசந்தா சரத் கமல்!

ஒலிம்பிக் போட்டிக்காக அவ்வளவு பயிற்சிகள் எடுத்துட்டு இருந்தேன். இப்ப கொரோனா காரணமா ஒலிம்பிக்கே தள்ளிப்போயிடுச்சு. சரி, ரொம்ப வருஷங்களாகவே குடும்பத்துக்கு நேரம் செலவிடணும்னு நினைச்சேன். அதுக்கான நேரமா இந்த ஊரடங்கை மாத்திக்கிட்டேன். பிறந்து வளர்ந்ததெல்லாம் சென்னைலதான். பத்மா சேஷாத்ரி பாலபவன் பள்ளிலதான் ஸ்கூல். அப்பா, சித்தப்பா ரெண்டு பேருமே டேபிள் டென்னிஸ் கோச். வேலைக்காக ஆந்திராவிலிருந்து சென்னை வந்து செட்டிலானவங்க.

அப்பா டேபிள் டென்னிஸ் கோச் போக வருமான வரித்துறை அலுவலகத்துலயும் வேலை செய்தார். அப்பாவுக்கு ராஜமுந்திரி. அப்பா பேரு ஸ்ரீனிவாச ராவ். அப்பா டேபிள் டென்னிஸ் கோச்சிங்கில் துரோணாச்சாரியார் விருது வாங்கியவர். அம்மா அன்னபூர்ணா, ஹவுஸ்வொய்ஃப். அம்மாவுக்கு சொந்த ஊரு விஜயவாடா. அப்பா நேஷனல் டீமுக்கு கோச்சா இருந்தார். மூணு வயசுலயே டேபிள் டென்னிஸ் என் வாழ்க்கைல நுழைஞ்சிடுச்சு. சைக்கிள் ஸ்டாண்ட்ல நிற்க ஆரம்பிச்ச உடனே அதாவது நான்கு வயதானப்ப டேபிள் டென்னிஸ் கோர்ட்டுகளுக்கு அப்பாவும் சித்தப்பாவும் கூட்டிட்டுப் போகத் தொடங்கிட்டாங்க.

மூணு வயசுல டேபிள் டென்னிஸ் அறிமுகமாகி 4 வயசுல டேபிள் எட்ட ஆரம்பிச்ச உடனே விளையாடவும் ஆரம்பிச்சிட்டேன். 7 - 8 வயது இருக்கறப்ப மாவட்ட, மாநில அளவிலான போட்டிகள்ல கலந்துக்க ஆரம்பிச்சேன். 12 வயதுக்கு கீழ; 14 வயதுக்கு கீழ; 17 வயதுக்கு கீழ; 19 வயதுக்கு கீழ போட்டிகள்ல பங்கேற்று மாநில அளவுல சாம்பியன்ஷிப் பட்டம் பெற்றேன். இதனால 1993, 95, 97 98ம் ஆண்டுகள்ல மாநில அளவில் சாம்பியனாக டாப் ஒன் தரவரிசை சாத்தியப்பட்டது.

பத்தாவது முடிச்ச உடன ரெண்டு சாய்ஸ் என் முன்னாடி இருந்தது. சயின்ஸ் குரூப் எடுத்து இன்ஜினீயரிங் படிப்பது அல்லது காமர்ஸ் எடுத்து டேபிள் டென்னிஸில் தொடர்ந்து புரஃபஷனல் வீரராக விளையாடி சர்வதேச போட்டிகளுக்கு உயர்வது.நான் ரெண்டாவது சாய்ஸை தேர்ந்தெடுத்தேன். 1992 முதல் நேஷனல் லெவல் போட்டிகள்ல விளையாட வாய்ப்பு கிடைச்சது. ஆரம்பத்துல ஒரு மூணு நாலு வருஷங்கள் போட்டில கலந்துப்பேன். போவேன். வருவேன். தோற்பேன்.

2002லதான் போட்டிகள்ல வெற்றி பெற ஆரம்பிச்சேன். இதுக்கிடைல பொருளாதார ரீதியா ரொம்ப சிரமம் வேற. போட்டிக்கான செலவு, பயணச் செலவு, டயட், சாப்பாடு, ஃபிட்னெஸ்க்கான செலவுனு தேசியப் போட்டிகள் எனக்கு எட்டாக் கனியா இருந்தது. ஒரு கட்டத்துல தேசிய அளவிலான போட்டிக்குப் போகணும்னாலே நான் சம்பாதிச்சாதான் முடியும் என்கிற நிலை. அப்பதான் எனக்கு ரயில்வேல ஒரு வேலை கிடைச்சது. அந்
நேரம் லயோலா கல்லூரில பி.காம் முதல் வருஷம் படிச்சுட்டு இருந்தேன். அத்தோடு கல்லூரிக்குப் போய் படிக்கறதை நிறுத்திட்டு தபால் முறைல படிப்பைத் தொடர்ந்தேன்.

2000ல வேலைக்கு சேர்ந்ததும் ஓரளவு நிலமை மாறிச்சு. முதல் தேசிய டேபிள் டென்னிஸ் பயிற்சி கேம்ப்புக்கு செல்லும் வாய்ப்பு, வேலைக்கு சேர்ந்து அதே வருஷம் கிடைச்சது. கோச்சுக்கும் எனக்கும் கூட ஒரு நல்ல நட்பு உண்டாகி போட்டியிலும் நல்லா விளையாடினேன்.