520. அம்போநிதயே நமஹ (Ambho Nidhaye namaha)(திருநாமங்கள் 520-523 பாதாள லோகத்தில் இருந்தபடி மொத்தப் பிரபஞ்சத்தையும் தாங்கிக் கொண்டிருக்கும் கூர்ம மூர்த்தியின் பெருமைகள்)

ராமனும் லட்சுமணனும் வானரச் சேனையோடு இலங்கை நோக்கிப் புறப்பட்டுச் சேதுக்கரையை வந்தடைந்தார்கள். இனி கடலைக் கடப்பதற்கு என்ன வழி என்பதை நாளை சிந்திப்போம் என்று முடிவெடுத்து விட்டு அன்றிரவு எல்லோரும் உறங்கச் சென்று விட்டார்கள்.அச்சமயம் வானர வீரர்கள் ராம லக்ஷ்மணர்களிடம், நீங்கள் இருவரும் நன்றாக உறங்குங்கள்.

நாங்கள் விழித்திருந்து இரவு முழுவதும் காவல் காக்கிறோம் என்று சொல்லி இருந்தார்கள். ஆனால் நடந்தது என்னவென்றால், நடந்து வந்த களைப்பில் மொத்த வானரச் சேனையும் உறங்கி விட்டது. அத்தனை பேரும் உறங்கினாலும் கூட, இரவு முழுவதும் ராமனும் லக்ஷ்மணனும் கண் விழித்திருந்து வில்லும் கையுமாக வானரச் சேனையைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்து எழுபது வெள்ளம் வானரச் சேனையையும் பாதுகாத்தார்கள்.

அனுமன் நடுவில் சற்றே விழித்துக் கொண்டு ராமனிடம், நீங்கள் ஏன் இப்படி விழித்திருந்து சிரமப்பட வேண்டும் என்று கேட்டார். அதற்கு ராமன், எப்போது இந்த வானரச் சேனை என்னை நம்பி வந்து விட்டதோ இனி அவர்களைக் காக்கும் முழு பொறுப்பும் என்னுடையது என்று பதில் அளித்தான்.இச்சம்பவத்தை நினைவுகூர்ந்த பராசர பட்டர், பல்லவராயனிடம், அந்தச் சேதுக் கடற்கரையைத் தான் நினைக்குமாறு உன்னை அறிவுறுத்தினேன்.

வானரர்கள் தாங்கள் ராமனைப் பாதுகாக்கப் போவதாக நினைத்துக் கொண்டு வந்தார்கள். ஆனால் அவர்கள் உறங்கிய போதும் அவர்களைக் காத்து நின்றவன் ராமன் என்பதே உண்மை. அதுபோலத் தான் நீயும் விழித்திருக்கும் நேரத்தில் எதையேனும் நினைத்து இறைவனின் அருளை நாடலாம் என நினைக்கிறாய். ஆனால் நீ உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் போது கூட இறைவன் உன் கூடவே தான் இருக்கிறான், உன்னைக் காத்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறான்.

அந்த பிரம்மாவோடு சேர்த்துப் பதினான்கு உலகங்களையும் ஆதிசேஷன் தாங்குகிறார் என்று சாஸ்திரங்கள் மூலம் நாம் அறிகிறோம்.அப்படியானால் ஆதிசேஷன் தாங்கும் பிரபஞ்சத்தில் பூலோகத்தில் பாரததேசத்தில் பேரரசனுக்கு உட்பட்ட உனது சிற்றரசு என்பது எம்மாத்திரம் என்று நினைத்துப் பார். உன் கடமையைச் செய்யாமல் சோம்பேறியாக இருக்கச் சொல்லவில்லை. ஆனால் நான் பெரியவன் என்ற கர்வம் மட்டும் வந்துவிடவே கூடாது.

அனைத்தையும் தாங்குபவர் ஆதிசேஷன் என்றால், அந்த ஆதிசேஷனுக்கும் கீழே திருமால் கூர்ம மூர்த்தியாக இருந்து, ஆதிசேஷனோடு சேர்த்து மொத்தப் பிரபஞ்சத்தையும் இயக்கி வருகிறார் தெரியுமா. அவரால் தாங்கப்பட்டு நீ செயல்படுகிறாய் என்பதைப் புரிந்துகொள் என்று சொல்லி அனுப்பி வைத்தார்.

இன்றும் பெருமாள் கோவில்களில் உள்ள சேஷவாகனங்களின் கீழே கூர்ம மூர்த்தி ஆமை வடிவில் எழுந்தருளி இருப்பதைத் தரிசிக்கலாம். இப்படிப் பாதாள ஜலத்தில் தன்னை இருத்திக் கொண்டு ஆதிசேஷனோடு உலகங்களைத் தாங்கும் கூர்ம மூர்த்தி அம்போநிதி என்று அழைக்கப்படுகிறார். அம்பஸ் என்றால் தண்ணீர், அதாவது பாதாளஜலம். நிதி என்றால் இவ்விடத்தில் தன்னை இருத்தியவர் என்று பொருள்.

அம்போநிதி என்றால் பாதாள ஜலத்தில் தன்னை இருத்திய கூர்ம மூர்த்தி என்று பொருள். அதுவே ஸஹஸ்ரநாமத்தின் 520-வது திருநாமம்.`அம்போநிதயே நமஹ’ என்று தினமும் சொல்லி வரும் அன்பர்களைத் திருமால் தாங்கிப் பிடித்துக் காத்தருள்வார்.

உடனே திருக்குறுங்குடி நம்பி ஆசார்ய சிம்மாசனத்தை ராமாநுஜருக்கு அளித்தார். தான் சிஷ்யனாகக் கீழே நின்று கொண்டார். தனது ஆசார்யனான பெரிய நம்பிகள் அந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்திருப்பதாக எண்ணி அந்த ஆசனத்தை விழுந்து வணங்கினார் ராமாநுஜர். அதன்பின் தான் அந்த ஆசனத்தில் பணிவோடு ஏறி அமர்ந்து கொண்டார்.

ஆஹா என்று ராமாநுஜரின் விளக்கத்தைப் பாராட்டினார் திருக்குறுங்குடி நம்பி. அந்தப் பெருமாளைத் தனது சிஷ்யராக அங்கீகரித்த ராமாநுஜர், ஸ்ரீவைஷ்ணவ நம்பி என்ற திருநாமத்தையும் அந்தப் பெருமாளுக்கு வழங்கினார் என்பது வரலாறு.எல்லாம் ஆனபின் சிம்மாசனத்தில் இருந்து கீழே இறங்கிய ராமாநுஜர், இறைவா இப்போது உனக்குத் திருப்தி ஏற்பட்டிருக்கும் என நம்புகிறேன்.

 என்னை ஆசார்ய சிம்மாசனத்தில் அமர்த்தி அழகு பார்க்க நினைத்தாய். உன் ஆசைக்காக அடியேனும் செய்தேன். இனி என் கருத்தைச் சொல்கிறேன் கேள். எட்டெழுத்து மந்திரம், த்வய மந்திரம் ஆகியவற்றை உலகுக்கு உரைத்தவன் நீ. உபதேசம் செய்வதற்குரிய ஞானத்தை அடியேனுக்குத் தந்தவன் நீ.

வடுவூர் ஸ்ரீராமன் மீது மிகுந்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்த ஆசுகவி வில்லூர் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள் 1930களில் வடுவூரில் வசித்துவந்தார். அவரது தந்தை வாங்கி இருந்த பல கடன்கள் அடைக்கப்படாமல் இருந்தபடியால், அவரது ஒரே மகன் என்ற முறையில் வடுவூரில் இருந்த வீடு, தோட்டம் என அனைத்தையும் விற்றுக் கடன்களை அடைத்து விட்டார் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள். இனி வடுவூரிலிருந்து இடம்பெயர்ந்து செல்ல வேண்டும்.

அவருக்கோ வடுவூர் ராமனை விட்டுப் பிரிந்து போக மனமேயில்லை. வேறு வழியில்லாமல், கடனை அடைப்பதற்காக வீட்டை விற்க நேரிட்டு விட்டது. ராமனிடம் இருந்து விடைபெற்றுச் செல்வதற்காகத் திருக்கோவிலுக்குள் சென்றார் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகள்.ராமனைப் பார்த்து ஒரு ஸ்லோகம் இயற்றி அதை விண்ணப்பித்தார்.

என்னிடமிருந்து வீட்டையும் நிலத்தையும் தோட்டத்தையும் பறித்த நீ, முடிந்தால் என் உள்ளத்தில் இருக்கும் உன் உருவத்தைப் பறித்துக் கொள் பார்க்கலாம். நீயே நினைத்தாலும் என் மனதிலிருந்து உனது வடிவம் நீங்காது என்று சவால் விட்டு விட்டு வடுவூரில் இருந்து புறப்பட்டார்.சுமார் நாற்பது ஐம்பது வருடங்கள் கடந்தன.

ஸ்ரீநிதி சுவாமிகளின் மகன்கள் நன்றாக வளர்ந்து, வசதி வாய்ப்பு பெற்றவாறே, 1986-ம் ஆண்டு வடுவூரில் விற்ற வீட்டை மீண்டும் வாங்க முயன்றார்கள். இத்தனை வருடங்கள் ஆகியும் அந்த வீடு மாறாமல் அப்படியே இருந்தது. வீட்டின் சொந்தக்காரரும் ஸ்ரீநிதி சுவாமிகளுக்கே வீட்டை விற்கச் சம்மதம் தெரிவித்தார்.

இந்த லீலையின் வாயிலாக மற்ற செல்வங்கள் வரும், போகும். ஆனால் இறைவன் தான் நிரந்தரமான செல்வம், அவன் என்றுமே தன் அடியார்களை விட்டுப் போவதில்லை என்பதை வடுவூர் ராமன் உணர்த்தி விட்டான். அதுபோலத்தான் பிரளயக் காலத்திலும் கூட, மொத்தப் பிரபஞ்சமும் பிரளய வெள்ளத்தில் மூழ்கிவிடும்.

பிரபஞ்சமே அழிந்த பின்னும் கூட, அதைக் கீழே இருந்து தாங்கும் ஆதிசேஷனும் கூர்ம மூர்த்தியும் நிரந்தரமாக இருப்பார்கள். அந்த ஊழி வெள்ளத்தில் ஆதிசேஷனைப் படுக்கையாக்கி அவர் மீது பள்ளி கொண்டிருப்பாராம் கூர்ம மூர்த்தி. மொத்தப் பிரபஞ்சமும் அழிந்தாலும், தனது படுக்கையான ஆதிசேஷனும், கூர்ம மூர்த்தியான தானும் அழிவதில்லை என்று பகவான் இதன்மூலம் உணர்த்துகிறார்.

ஓர் ஊரில் ஒரு விவசாயி வாழ்ந்து வந்தார். அவருக்கு ஒரே மகன். அந்த மகன் பொறுப்பில்லாமல் கேளிக்கைகளிலேயே ஈடுபட்டு வந்தான். விவசாயத் தொழிலின் பெருமைகளை எல்லாம் தந்தை எடுத்துச் சொல்லி அறிவுறுத்தினாலும் கூட அதையெல்லாம் மகன் கேட்பதாக இல்லை.

ஒருநாள் தந்தை மகன் கையில் கலப்பை, கதிர் அரிவாள் போன்ற கருவிகளைத் தந்து வயலுக்கு அனுப்பி வைத்தார். ஆனால் மகன் கதிர் அரிவாளைக் கொண்டு கையில் வெட்டுக் காயம் ஏற்படுத்திக் கொண்டு வந்தானாம் மகன். கதிரை அறுக்க அரிவாள் தந்தால் கையிலே காயம் ஏற்படுத்திக் கொள்கிறாயே என்று தந்தை அவனுக்கு அறிவுரை வழங்கினார். ஆனாலும் மகன் அதையெல்லாம் கண்டுகொள்ளவில்லை.

மறுநாள் தந்தை மகனை வயலுக்கு அனுப்பி வைத்தால், கலப்பையைக் காலில் போட்டுக் கொண்டு காலிலே காயத்தோடு வீடு வந்து சேர்ந்தான். நிலத்தை உழுவதற்குக் கலப்பையைப் பயன்படுத்தாமல் இப்படிக் காலில் போட்டுக் கொள்வதா என்றெல்லாம் தந்தை புலம்பினார். மகன் அதையும் கண்டுகொள்ளவில்லை.ஒருநிலையில் தந்தை மகனின் மனம் மாற ஒரு வருட காலம் அவகாசம் தருவோம் என்று கருதி, அவனிடமிருந்து கலப்பையையும் அரிவாளையும் வாங்கி வைத்து விட்டார். மீண்டும் ஊர்சுற்றத் தொடங்கினான் மகன்.

யாராவது விவசாயத் தொழில் பார்க்கவில்லையா என்று அவனிடம் விசாரித்தால், என் தந்தை இரக்கமில்லாதவர். என்னிடமிருந்து கதிர் அரிவாளையும் கலப்பையையும் பிடுங்கி வைத்துக்கொண்டார். அதனால்தான் என்னால் வேளாண்மைப் பணிக்குச் செல்ல முடியவில்லை என்று சொல்வானாம் அந்த மகன்.

ஆனால் நாமோ அந்த மகனைப் போலவே தவறான வழியில் கருவிகளைப் பயன்படுத்தி விடுகிறோம். இந்த உடலையும் புலன்களையும் அறிவையும் கொண்டு செய்யக் கூடாத செயல்களில் நாம் ஈடுபடுகிறோம். அதனால் தான் ஒருநிலையில், நாம் செய்யும் பாபங்களுக்குத் தற்காலிகமாகவாவது ஓர் ஓய்வு அளிப்பதற்காகப் பிரளயத்தை ஏற்படுத்துகிறார் இறைவன்.