அவனுக்கு உண்டு உனக்கு இல்லை

திருக்கச்சி நம்பிகள் அவதாரம்: மாசி, மிருகசீரிஷம் 1.3.2023

காஞ்சிப் பேரருளாளன் கோயில். நடை சாற்றியாகிவிட்டது. ஆனாலும், உள்ளே ஒரே ஒருவருக்கு மட்டும் அனுமதி. அவர் பெருமாளோடு ஏகாந்தமாகப் பேசுபவர். அவரிடம் பேசுவதில் பெருமாளுக்கும் பிராட்டிக்கும் அத்தனை இன்பம், சந்தோஷம். பெருமாளுக்கு வாஞ்சையோடு ஆலவட்ட கைங்கரியம் செய்து கொண்டிருந்தார் அவர். திடீரென்று அவரிடம் ஒருகேள்வி கேட்டார் பெருமாள்.‘‘இன்று என்ன விசேஷம்?” இப்படி அவர் தினசரி கேட்பது வழக்கம்தான். இவர் விசிறியால் விசிறிக்  கொண்டு பதில் சொன்னார்.

”தேவருக்குத் தெரியாத விசேஷமா நான் சொல்லித் தெரியப்போகிறது. நீர் சர்வக்ஞர் (எல்லாம் அறிந்தவர்) அல்லவா!”‘‘அதெல்லாம் சரி, ஆனால் உம்முடைய திருவாயால் கேட்பதில் ஒரு ஆனந்தம் இருக்கிறது அல்லவா. அது மட்டும் இல்லை. இன்று நீர், ஏதோ என்னிடம் கேட்க வேண்டும் என்று நினைப்பது போல் தோன்றுகின்றது. மனதில் ஒன்றை வைத்துக்கொண்டு, கேட்பதில் தயக்கம் ஏன்? கேட்டுவிடலாமே?” அப்பொழுது இவர் சொன்னார்.‘‘ம்.. ஒரு கேள்வி கேட்கத்தான் நினைத்திருந்தேன். தேவரீரே அடியேன் மனதை அறிந்து கொண்டு கேட்டுவிட்டீர்.”

‘‘சொல்லும்”‘‘அடியேன் தினசரி காலையில், தீர்த்தக் கைங்கரியத்துக்காக, குடம் எடுத்துக் கொண்டு ஆற்றுக்குச் சென்று வருவது உண்டு. அப்போது வரும் வழியில் எளிய குடியானவர் ஒருவர் காத்திருந்து கைகூப்பிக் கொண்டு நிற்பார். நான் அவர் நிற்கும் இடத்தைக் கடந்தவுடன் என்னுடைய காலடி மண்ணை எடுத்து தன்னுடைய தலையில் தெளித்துக் கொண்டு, கை கூப்பி, நான் திரும்பி கண்ணுக்கு மறையும் வரையில் நின்று கொண்டே இருப்பார்” பெருமாள் சுவாரஸ்யமாக தலையை அசைத்தார்.

‘‘ஆம்; அறிவோம். மேற்கொண்டு சொல்லும்.”
“ இன்று அந்த குடியானவர் ஏதோ ஒரு கேள்வியை என்னிடம் கேட்க நினைப்பது போல் தோன்றியவுடன், நான் சற்று நின்று, “உமக்கு என்ன வேண்டும்?” என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர் பதில் சொன்னார்”
“ம்..”

“சுவாமி, அடியேனுக்கு வயதாகிவிட்டது. இன்னும் எத்தனை நாள் இருப்பேனோ தெரியவில்லை. என்று சொல்லி ஒரு பாசுரத்தைச் சொன்னார்”