பெரும் புலவர் ஒருவர்; அந்தக்கால வழக்கப்படி, கல்வி மானான அவர் காசு இல்லாமல் கஷ்டப்பட்டார். ஏதோ, நல்ல மனம் படைத்தவர்கள் கொடுத்ததை வைத்து, அந்தப் புலவரின் வாழ்க்கை நடந்து கொண்டிருந்தது. புலவரும் நடந்து கொண்டிருந்தார்; தன் கல்வித் திறமையை வெளிப்படுத்தி, அடுத்தவர் கொடுக்கும் மிகக் குறைந்த பணத்தையும் பெற்றுக் கொண்டார்.

நடந்து வந்து கொண்டிருந்த புலவர், நடராஜரின் புகழ் பரப்பும் தில்லைக்கு வந்தார். ‘ஐங்காதம் போனாலும் தன் பாவம் தன்னுடனே ஆகும் தானே’ என்பதற்கு இணங்க, தில்லையிலும் புலவரை வறுமை தொல்லைப் படுத்தியது. பார்த்தார் புலவர், நேரே சிதம்பரநாதர் சந்நதியில் சென்று நின்று, அன்னை சிவகாமியிடம் முறையிட்டார்.

அவரின் வேண்டுகோளை ஏற்று, படிக்காசுப் புலவரும் ‘தொண்டைமண்டல சதகம்’ எனும் அருந்தமிழ் நூல் ஒன்றைப் பாடினார்.

அந்த நூல் அரங்கேற்றம் ஆனது. அரங்கேற்றம் முடிந்ததும், நூலைப்பாடச்செய்த கறுப்ப முதலியார் எல்லையில்லாத மகிழ்ச்சி அடைந்தார். படிக்காசுப் புலவருக்கு ஏராளமாகச் செல்வம் அளித்ததோடு, படிக்காசுப் புலவரின் பல்லக்கையையும் தானே தூக்கி, புலவரைப் பெருமைப் படுத்தினார். காலங்கள் கடந்தன. ஊர்ஊராகப் போய், தெய்வ தரிசனம் செய்தவாறே தில்லையை அடைந்தார்.

அங்கே தங்கி, நாள்தோறும் ஈசரைத் தரிசித்துக்கொண்டிருந்தார் புலவர். புலவரின் வருகையை அறிந்த ஊர்ப் பெருமக்கள் சிலர், புலவரிடம் வந்து; ‘‘ஐயா! தெய்வஅருள் பெற்ற பெரும் புலவரான நீங்கள், இந்த ஊரில் எழுந்தருளி இருக்கும் இறைவவன் மீது, ஏதேனும் ஒரு நூல் இயற்றி அருள வேண்டும்’’ என வேண்டினார்கள். அவர்களின் வேண்டுகோளை ஏற்றார் படிக்காசுப் புலவர்.