சைவ சமயத்தில் ‘கோயில்’ என்று போற்றப்படும் தலம் தில்லை (சிதம்பரம்) ஆகும். அந்த தலத்தையே அடியார்கள் பலரும் அதிகமாக விரும்பினர். விரும்புகின்றனர். அப்படியிருக்க காரைக்கால் அம்மையார் மட்டும் திருவாலங்காட்டிற்குச் சென்று வழிபாடு செய்தார். அதற்குக் காரணமுண்டு.

அம்மையார் முன்பு கயிலைக்குத் தலையால் நடந்து சென்றபோது, உமையம்மையே அதிசயித்தார். உமையம்மைக்கும் அப்பனுக்குமிடையே நடந்த நடனத்தின்போது, அப்பன் தன் காலை உயர்த்தி ஆடினார். அவ்வாறு உமையம்மையால் ஆடமுடியவில்லை.

அம்மையாரைப் பின்பற்றிய திருஞானசம்பந்தரும், தான் பாடும் பதிகத்தின் நிறைவில் தன்னைக் குறிப்பிட்டுக்கொண்டார். அம்மையார் கயிலைக்குச் சென்றபோது கண்ணுதற் கடவுள், அம்மையாரை ‘அம்மையே’ என்று தன்னை அழைத்தவுடன் மறுமொழியாக, ‘அப்பா’ என்று அழைத்தார் அம்மையார்.

உலகமெல்லாவற்றையும் படைத்தும், காத்தும், அழித்தும், மறைத்தும், அருளியும், காக்கும் காரணனை ‘அப்பா’ என்று அழைப்பதுதானே பொருத்தம். அம்மையார், சுவாமியை ‘அப்பா’ என்று அழைக்கும்முன் சுவாமி, அம்மையாரை ‘அம்மையே’ என்று முந்துற அழைத்தது என்பது கடவுளின் கருணையின் வெளிப்பாடு ஆகும்.

உலகனைத்திற்கும் அம்மையப்பனாக விளங்குபவன் அந்த உமாமகேஸ்வரன். அதனால்தான் மாணிக்கவாசகர், ‘‘தாயுமிலி தந்தையிலி தான் தனியன் காணேடீ” என்று பாடுகிறார். இதுமட்டுமின்றி நன்றுடைய நிறைமாதக் கர்ப்பிணிப் பெண்ணுக்காக சீராகப் பள்ளி குன்றுடைய சிவபெருமானே இறங்கி வந்து பிரசவம் பார்த்து தாயுமானவரானார்.

இத்தகு தாயுமானவராகிய தழல்நிறக் கடவுள் சிவபெருமான் காரைக்கால் அம்மையாரை ‘‘அம்மா” என்று அழைத்தற்குக் காரணமுண்டு. பெண்மையானது தாய்மையை அடையும்போது ஒரு நிறைவை எய்துகிறது. இந்த நிறைவு அம்மையாரின் வாழ்வில் ஏற்படவில்லை. சிவபெருமான் மட்டும் அம்மையாரின் திருமனைக்கு விருந்தாளியாகச் சென்று திருவிளையாடல் செய்யாமல் இருந்திருந்தால் அம்மையாருக்கு மகப்பேறு எய்தும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டிருக்கலாம்.