இது இன்ன மதம். இது இந்த சம்பிரதாயம். இவர்கள் இந்த மரபின் அடிப்படையில் வருபவர்கள் என்பதை எல்லாம் அவரவர்கள் செய்துகொண்டு வரும் சடங்குகளை வைத்துத்தான் சொல்ல முடியும். சடங்கு என்கிற சொல் பெரும்பாலும் இங்கு கேலியாகத்தான் பார்க்கப்படுகின்றது. உண்மையில் சடங்குகளுக்குள் மதங்களின் வரலாறு இருக்கும்.

சடங்குகளுக்குள் மதத்தின் தத்துவக் குறியீடு இருக்கும். தினமும் ஒருவர் நெற்றிக்குத் திருமண்ணையோ, குங்குமத்தையோ, விபூதியையோ தரிக்கும்போது அவர் எந்த சம்பிரதாயத்தில் தன்னுடைய ஆன்மிக வாழ்க்கைப் பயணத்தை மேற்கொண்டிருக்கின்றார் என்பது தெரியவரும்.

ஒரு சடங்கை அறிந்து செய்தாலும், அறியாமல் செய்தாலும் பரவாயில்லை. அந்த மரபை அவர் அவரையும் அறியாமல் காப்பாற்றியபடி அடுத்த தலைமுறைக்கு ஏந்திச் சென்று கொண்டிருப்பதை பார்க்கலாம்.

அடுத்ததாக, என்றோ ஒரு நாள் தான் ஏன் இம்மாதிரி விபூதி பூசிக் கொள்கின்றோம் என்று ஆழமாக யோசிக்கும்போது தத்துவத்தை நோக்கி நகர்ந்து விடுவார். ஞான யோகத்தில் விபூதி என்பது எல்லாம் அழிந்த பிறகும் அழியாத ஆத்ம சொரூபமாக மிஞ்சி நிற்பதுதான் விபூதி என்று இன்னும் ஆழமாக அறியும்போது, விபூதியைத் தரிக்கும்போதே அந்தத் தத்துவமும் அவருள் அகக் கதவுகளைத் திறக்கும்.

எல்லோரும் இப்படி புரிந்துதான் செய்கிறார்களா என்றால் என்றோ ஒருநாள் நிச்சயம் புரியும் என்பதுதான் உண்மை. நாம் தொடர்ந்து செய்யும் காரியங்கள் நம்முள் நம்மையும் அறியாது ஒரு ஆழத்திற்குள் சென்று கொண்டேயிருக்கும். அந்தச் சடங்கு எதைக் குறிக்கின்றதோ அந்த இலக்கானது மேல் மனதிற்கு தெரிய வரும்.

அதுதான் ஜென்மாந்திரமான உபாசனை. ஒரு உபாசனையில் அந்த தெய்வமும் அந்த தெய்வத்திற்கு சாற்றக் கூடிய பூக்களும், வில்வதளங்களும் எத்தனை ஆழங்களுக்குள் செல்கின்றன என்று பாருங்கள். நீங்கள் நேரடியான வாராஹி உபாசனத்தில் பூண்டு, வெங்காயம் போட்ட மசால் வடையைத்தான் நிவேதனமாக வைக்க வேண்டும். இதுதான் உபாசனா விதி.