ஒரு புகைப்படம் ஆயிரம் வார்த்தைகளுக்கு சமம் என்ற சொல் உண்டு. பிலிம் ரோல் கேமரா முதல் செல்போன் கேமரா வரை நாம் அன்றாடம் எடுக்கும் ஒவ்வொரு புகைப்படமும் நம்மில் பல நினைவுகளை அசை போடும்.

பத்து வருடம் கழித்து பார்த்தாலும், அந்த நினைவலைகள் நம் மனதில் ஒரு மின்னல் போல் வந்து செல்லும். நம்மை அறியாமல் நம் மனதில் ஒரு குதுகலம் ஏற்படும். அவ்வாறு நீங்கா நினைவுகளை நம் மனதில் பதிய வைக்கும் புகைப்படத் துறையில் தனக்கு என்று ஒரு பாதையில் பயணித்து வருகிறார் ரூபா.

‘‘என்னோட சொந்த ஊர் திருப்போரூர். நான் சின்ன பெண்ணாக இருக்கும் போதே அப்பா தவறிட்டார். எனக்கு ஒரு தம்பி. என்னையும் என் தம்பியையும் இன்றும் கண்ணும் கருத்துமாய் பார்த்துக் கொள்வது என் அம்மா தான். எனக்கு சின்ன வயசில இருந்தே புகைப்படம் எடுக்க பிடிக்கும். கேமராவைப் பார்த்தால் எனக்குள் அப்படி ஒரு புத்துணர்வு ஏற்படும்.

அதனாலேயே விஸ்காம் படிக்க வேண்டும் என்று படிச்சேன். கல்லூரியில் என்னுடைய வகுப்பிலே நான் மட்டும்தான் பெண். நான் திருப்போரூரில் உள்ள கல்லூரியில் பல கனவுகளுடன் தான் இந்த படிப்பில் சேர்ந்தேன். ஆனால் நகரத்தில் இருக்கும் எக்ஸ்போஷர் எனக்கு அங்கு கிடைக்கவில்லை.

‘‘சென்னைக்கு வந்த நான் முதலில் ஒரு ஸ்டுடியோவில் வேலைக்கு சேர்ந்தேன். அங்கு தான் ஒரு புகைப்படம் எப்படி எடுக்கணும்ன்னு கத்துக்கிட்டேன். அதில் உள்ள ஒவ்வொரு நுணுக்கங்களையும் புரிந்து கொண்டேன். ஸ்டுடியோ பொறுத்தவரை ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டத்திற்கு மேல் பயணிக்க முடியாது. ஆனால் எனக்கோ அடுத்த கட்டத்திற்கு செல்ல வேண்டும், வாழ்க்கையில் சாதிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருந்தது.

அதனால் நான் தனித்து செயல்பட நினைச்சேன். நான் வேலையில் இருந்த போது, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சேமித்து வைத்திருந்த காசு மற்றும் அம்மா வட்டிக்கு கடன் வாங்கி கொடுத்த காசில் ஒரு கேமரா வாங்கி இருந்தேன். அதை வைத்துக் கொண்டு, நானே சொந்தமாக புகைப்படம் எடுக்க ஆரம்பிச்சேன். நான் எடுத்த படங்களை சமூக ஊடகத்தில் வெளியிட்டேன்.