கற்பித்தல் என்னும் கலை

‘கற்பித்தல்’ என்னும் புனிதமான சேவையில் நாம் சரிவர நம் கடமைகளைச் செய்கிறோமா, நம் சேவை கற்பவருக்கு உற்சாகம் அளிக்கிறதா, அவர்கள் ஊக்கத்துடன் கற்றுக்கொள்கிறார்களா போன்றனவற்றை அறிந்து அதற்கேற்றபடி நம்மையும் தயார் செய்துகொள்ளலாம். நம் இஷ்டப்படி பாடம் நடத்திவிட்டு கடமையை முடித்தோம் என்றிருக்கக் கூடாது. ஏனெனில் இது முடித்துவிட்டுப்போகும் தொழில் அல்ல.

நடத்திக்கொண்டேயிருக்க வேண்டிய தொழிலாகும். எவ்வளவு நடத்தி முடித்தோம் என்பதைவிட எப்படி நடத்தினோம் என்பதுதான் முக்கியம். நாம் கற்பிக்கும் விதம், மாணவர்கள் மனதைத் தொட்டுவிட்டால் போதும், வேறு எதற்கும் கவலைப்பட வேண்டாம். நம் திறமையை கணித்து எடை போடுபவர்கள் நம் மாணவச் செல்வங்கள். யார் யாரையோ திருப்திப்படுத்த வேண்டிய அவசியமில்லை.

நம்மிடம் நாற்பது மாணவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று சொன்னால், அந்த நாற்பது பேரையும் நம் கற்பிக்கும் திறமையால் பாசத்துடன் கூடிய அரவணைப்பால், அன்பாகத் திருத்தும் அன்னையாக அவர்களை கட்டிப்போட வேண்டும். கடினமானவற்றைக்கூட எளிதாகப் புரிய வைப்பது என்பது நம் திறமையைப் பொறுத்தது. ‘கை ராசியான மருத்துவர்’ என்று சிலரைக் குறிப்பிடுவதுண்டு. அதுபோல், தேர்வில் தோற்கும் நிலையிலுள்ள ஒரு மாணவனை, தன் முயற்சியால் தேர்ச்சி பெற வைப்பதும் அப்படித்தான்.

அதனால்தான் எத்தனை வயதானாலும், படித்த மாணவன் எவ்வளவு உயர்ந்த நிலைக்குச் சென்றாலும், அவன் ஆசிரியரைப் பார்த்தால் தலை குனிந்து வணங்குகிறான். தாய், தந்தை பாசம் எவ்வளவு அளவிட முடியாததோ, அந்த அளவு ஆசிரியர்-மாணவர் பந்தம் ஆண்டுகள் கடந்தாலும் அளவிட முடியாத மரியாதையைத் தேடித்தருகிறது.

வெறும் புத்தகப் பாடங்களை சொல்லித்தந்தோம் என்றில்லாமல், அது சம்பந்தப்பட்ட பல்வேறு செய்திகளை எடுத்துக் கூறுவதன் மூலம் நல்ல பொது அறிவை வளர்க்க முடியும். பிள்ளைகள், ‘எப்படா, வகுப்பு முடியும்’ என்று நினைக்காமல் ‘ஐயோ! சீக்கிரம் வகுப்பு முடிந்துவிட்டதே’ என்று அங்கலாய்க்கும்படி செய்திட வேண்டும்.