வந்தவன் அங்கு நிலவும் நிலையைப் பார்த்து திகைத்தவாறு விழிகளை சுழற்றியபடி அருகிலிருந்த பல்லவ வேந்தனைக் கண்டான்.‘என்ன’ என்பது போல விழி உயர்த்தினான் பார்த்திபேந்திர பல்லவன்.‘இட்ட காரியம் ஜெயம்’ என்பதை தன் வேல் உயர்த்தி காட்டினான் சோழ வீரன்.‘‘எங்கே...’’ விழி சுருக்கி கேட்டான் பார்த்திபேந்திரன்.

வீரனும் தன் இடக்கையை மேலே உயர்த்தி தன் தலை உச்சியில் ஐந்து விரல்கள் படியும்படி காண்பித்தான்அடுத்த நொடி, ‘‘புறப்படு பார்த்திபா யானை மலைக்கு...’’ என்ற சிம்மக்குரல் சீறிப்பாய்ந்தது ‘என்ன இது... வந்த வீரனுடன் நான் ஒரு வார்த்தைகூட பேசவில்லை... அனைத்தும் சமிக்ஞைகளே... அப்படியிருக்கையில் இவரெப்படி அறிந்தார் வீரபாண்டியன் ஆனைமலையில் இருக்கிறான் என்பதை...’ என்ற யோசனையுடன் இளவரசரைப் பார்த்தான் பார்த்திபேந்திரன்.

ஆனால், அதை உணரக்கூட முடியாத வேகத்தில் புயல் ஒன்று தன்னை தாக்கிச் சென்றது போல அதே நொடியில் உணரவும் செய்தான் பார்த்திபன்.ஆம். கண நேரத்தில் இந்திரனை ஒத்த வீரனைப் போல சீறிப் பாய்ந்தான். இனி தானும் தாமதித்து பயனில்லை என்றெண்ணி பார்த்திபனும் தன் சாம்பல் நிறப் புரவியில் பாய்ந்தான். 

உடன் துணைக்கு வர புரவி வீரர்கள் எத்தனித்தபோது முன்னோக்கிச் சென்ற ஆதித்தன் தன் வேலை நிலை தாழ்த்தி ‘யாரும் உடன் வரவேண்டாம்’ என்று சமிக்ஞையால் எச்சரித்துக் கொண்டே புயலென பாய்ந்தார்.செய்வதறியாது உடன் சென்ற பார்த்திபனிடம் ‘‘நான் சென்ற சிறிது நேரம் கழித்து ஐந்து புரவி வீரர்களுடன் பின்தொடர்...’’ என கட்டளை இட்டுக் கொண்டே பறந்தார்.

தூரத்தில் தெரிந்த யானை மலை நெருங்க நெருங்க விஸ்வரூபம் எடுத்தது ஆதித்தனின் கோபத்தைப் போல. புரவியில் பறந்தபடியே மலையை நோக்கினார் வீரத்தின் விளை நிலமான ஆதித்தன்.

நினைத்த அந்த நொடியில் அவனது புரவியும் சீறிப்பாய்ந்தது வீரபாண்டியனின் காவலர்களை நோக்கி.அதே கணம் பாய்ந்து வரும் ஆதித்தனின் வெண் புரவியைத் தடுக்க எத்தனித்த வீரர்கள் இருவரை தன் முன்னங்கால்களைக் கொண்டு புரவி எக்க... இடப்பக்கமும் வலப்பக்கமுமாக இருவரும் வீழ்ந்தனர்.

புரவி எக்கிய அதே க்ஷணத்தில் தன் முதுகிலிருந்த வேலினை எடுத்து தொலைவிலிருந்த ஒருவனை நோக்கி ஆதித்தர் வீச... அது குறி தவறாமல் அவன் நெஞ்சைத் துளைத்து தரையில் குத்தி நின்றது.அது கண்டு சினம் கொண்ட மத யானையாகப் பாய்ந்தார் வீரபாண்டியன்.

தன்னை நோக்கி வரும் வீரபாண்டியனைக் கண்டவாறு தன் வாளினை வலக்கரத்தைக் கொண்டு இடப்பக்கமாக ஆதித்தன் வீச... எதிர்ப்பட்டவன் கழுத்தை தடவிச் சென்றது. வலியில்லாமல் வீழ்ந்தான் நான்காமானவன்.

அதே சமயம் தன் இடக்கரத்தைத் தாழ்த்தி நேர் எதிரே அளவான வேகத்தில் வீச எதிரே வந்தவனின் இருதயத்தை பாதி துளைத்து நின்றது.அக்கணமே சுழன்று தன் வலக்கை வாளினை கீழிருந்து மேலாக அழுத்தி வீச... இரு துண்டானது ஓர் உடல். வீழ்ந்தான் ஆறாவதானவன்.

அப்போது துண்டான உடல், தரையைத் தழுவும் முன்னே நெஞ்சில் பாதி துளைத்த வாளினை இடக்கரத்தைக் கொண்டு வாங்கி எதிர்ப்பட்டவனின் வயிற்றில் பட்டும் படாமலும் வீச... அவன் குடல் வெளியேறுவதைக் கண்டு அவன் விழி மூடினான்.

போனது ஏழு உயிர்கள். முன் நின்று இவனை வெல்ல முடியாது என்றெண்ணி இருவர் பின்வர... தன் கைகளை சக்கராயுதமாக சுழற்றி ஒரு கரத்தை மேலே உயர்த்தியும் இன்னொரு கையை இடைத்தாழ்த்தியும் மின்னல் வேகத்தில் பின்புறமாக வீச... ஒருவன் தலை உயரப் பறந்தது. இன்னொருவனின் மடி கிழிந்து தொங்கியது.

இவையனைத்தையும் கண்டு கொண்டிருந்த பார்த்திபேந்திரன், உடல் சிலிர்த்துப்போய் உணர்வு மேலோங்கியவண்ணம் ‘வீரத்தின் விளைநிலம் அல்லவா நீ... நீ வீசும் ஒவ்வொரு வீச்சும் அளந்து வீசுகிறாய்... இன்னார்க்கு இதுவென்று எதிரியே ஆனாலும் மரணத்தின்போது வலி உணராமல் மரணிக்க வழிவகை செய்யும் இந்த மன்னவனுடைய அனுக்கிரகத்தை என்னவென்று சொல்வது..?

பின்புறம் இருந்து முன்புறம் தன்னை நோக்கி வரும் வாளினை அது எதிரியின் வாளா... இல்லை நண்பனின் வாளா என்று வாள் வேகத்தை காற்றின் துணைகொண்டு அறிந்த ஆதித்தன், உடனடியாக அவ்வாளினைப் பற்றிக் கொண்டான்.

ஆஹா இதுவல்லவா சமய சிரஞ்சீவி நட்பு! அப்போதே கோரயுத்தம் துவங்கியது.கேடயம் கொண்டு தாக்க முற்பட்ட வீரபாண்டியனை வேல் கொண்டு தடுத்து, தன் வாள் கொண்டு திசை மாற்றினான். மாற்றிய வேகத்தில் பாண்டியன் சுழல, தன் வேல் கொண்டு தாக்க முற்பட்ட ஆதித்தனை தன் வலிய கேடயம் கொண்டு தடுத்தான்.