‘‘மதியோட அப்பா வாக் போறப்ப பார்க்ல விழுந்திருக்காரு. அதபாத்த ஒருத்தர் மதி அப்பா மொபைலை எடுத்து, ‘மதி என் மகள்’ நம்பருக்கு கூப்பிட்டிருக்கார். பதறி மதி அங்க போயி அப்பாவைக் கூட்டிட்டு வந்திருக்கா. தலைல பலமா அடி. 

நினைவு திரும்பலை...’’ என்றான் சீனுவின்  நண்பன் குமார்.‘‘குடிச்சிருக்காருனு சொல்லு... அதை மட்டும் எதுக்கு எடிட் பண்ணிக்கிட்டு இருக்க..? அது போலீசுக்கு தெரிஞ்சு இத்தனை கலாட்டா...’’ என்ற நண்பன் சீனுவை சமாதானமாகப் பார்த்து தொடர்ந்தான் குமார்.‘‘இல்ல சீனு... நீ உடனே டென்ஷனாகி மதிய பார்க்க போக... அது...’’ இழுத்தான் குமார்.

குமார் சொன்னது என்னவோ சரிதான். மதியின் அண்ணன் மாதவனுக்கு சீனுவை கண்டால் ஆகவே ஆகாது. காரணம் ஒன்றல்ல. முதலில் சீனு பரம்பரை பணக்காரன். அப்பா சம்பாதித்த காசில் வெட்டியாய் உட்கார்ந்து டீக்கடை பெஞ்சில் அரட்டை அடித்துக்கொண்டு, மாதவனின் தங்கை மதிக்காக காத்திருப்பது பிடிக்காது. 

மாதவனின் கணிப்பில் பணக்காரர்கள் எல்லாம் கெட்டவர்கள். ஏமாற்றி சம்பாதிப்பவர்கள். பற்றாக்குறைக்கு மாதவனின் அப்பா சீனுவின் அப்பாவிடம் வாங்கிய கடனை திருப்ப காலதாமதமாக சீனுவின் அப்பா பேசிய பேச்சு இன்றும் மாதவனின் காதுகளில் ரீங்காரம் இட்டுக் கொண்டிருந்தது. இப்படி பல காரணங்கள்.

மதி, சீனுவுக்கே பேசப்பட்டவள். மாதவனின் அம்மா இறக்கும் தருணத்தில் மதி சீனுவுக்குதான் என்று தன் அண்ணனிடம் சத்தியம் வாங்கிக்கொண்டு விட்டாள்.இதை வேறு சீனுவின் அப்பா குத்திக் குத்திக் காண்பித்துக் கொண்டிருப்பார். 

அதுவும் மாதவனுக்கு பிடிப்பதில்லை.சீனு நல்லவன்தான். ஊரில் எங்கு பதற்றம் என்றாலும், யாருக்கு ஆபத்து என்றாலும் முதலில் போய் நிற்பவன் சீனுதான். அதற்கும் மாதவன் ஒரு வியாக்யானம் வைத்திருப்பான். ‘‘அவனுக்கு என்ன வேலையா வெட்டியா? போய் சும்மா சீன் போட்டுட்டு உட்கார்ந்து இருக்கான்...’’ என்பான்.

எல்லாவற்றையும் தாண்டி சீனுவின் இதயத்துக்குள்ளே ஓர் அழகிய, அற்புதமான மனது இருக்கிறது என்பதை ஒருபோதும் மாதவன் ஒப்புக் கொண்டதில்லை.இதையெல்லாம் யோசித்தபடி இருந்தபோது மதி வீட்டில் திடீர் சலசலப்பு.

ஆம்புலன்ஸ் வந்தது. சீனு எழுந்தான்.மதி ஜன்னலருகே வாடிய புஷ்பமாய் தென்பட்டாள். ஒரு புன்னகைக் கீற்று ஒரு நொடியில் மின்னலாய் தோன்றி மறைந்தது. அதற்கு ஆயிரம் அர்த்தங்கள் இருப்பது மதிக்கும், சீனுவுக்குமே தெரியும்.‘சாப்பிட்டாயா?’ வாயை மட்டும் அசைத்து மதியைப் பார்த்து கேட்டான் சீனு.

‘‘ம்... அப்படித்தான் நினைக்கறேன். அதுக்கு முன்னாடி இன்னைக்கு எனக்கு ஒரு முக்கியமான வேலை இருக்கு...’’ ‘‘எங்க..?’’‘‘அடையார் கேன்ஸர் இன்ஸ்டிடியூட்ல. அங்க ஸ்பான்சர் பண்றேன்னு சொல்லியிருக்கேன்...’’‘‘இந்த தடவை எத்தனை பேருக்கு..?’’‘‘ஒரே ஒரு குழந்தைக்கு. குழந்தையை ஆஸ்பிடலுக்கு கூட்டிட்டு வர்றப்ப அதனோட அப்பா அம்மா ஆக்சிடென்ட்ல இறந்துட்டாங்க. 

அந்தக் குழந்தையைக் காப்பாத்தி அவங்க சொந்தக்காரங்ககிட்ட சேர்க்க வேண்டியது என் பொறுப்பு...’’‘‘ஏண்டா இதெல்லாம் உன் மச்சானுக்கு தெரியவே மாட்டேங்குது..?’’‘‘குமார்... தெரிஞ்சு செய்யறதுக்கு பேரு உதவி இல்ல. அது மனசுலேந்து வரணும். மத்தவங்க பாராட்டணும்னு செய்கிற உதவி எல்லாம் எனக்குப் பிடிக்காது... உங்களுக்கே தெரியும். தெரிஞ்சிட்டு எதுக்கு இப்படி கேக்குறீங்க..?’’

அந்தக் குழந்தையை சரி செய்து உறவினர்கள் வீட்டில் கொண்டு விட வேண்டும். 

அது மிகப்பெரிய கடமை. யாரும் ஏற்றுக்கொள்ளாத பட்சத்தில் குழந்தையை அனாதை ஆசிரமத்தில் விடவேண்டும். பிறகு முறைப்படி தத்து எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்.அரசல் புரசலாக இந்தச் செய்தி மாதவன் காதில் விழ, இதுதான் தருணம் என்று மாதவன் சுத்தமாக அவனுக்கு தன் தங்கையைக் கொடுக்க மறுத்து விட்டான்.

அதோடு தங்கைக்கு வேறு இடம் பார்க்க ஆரம்பித்த பொழுதுதான் அந்த பிரச்னை துவங்கியது. மதி திடீரென மயங்கிவிழ மாதவன் உட்பட எல்லோரும் பதறி  மருத்துவமனையில் சேர்க்க இடியாய் அந்த செய்தி.

மதியின் கருப்பையில் புற்றுநோய்.‘‘லட்சத்துல ஒருத்தருக்கு இந்த மாதிரி கல்யாணம் ஆகாத பெண்களுக்கு வரும். காரண காரியங்களை நம்மால் ஆராய முடியாது. மூணு நாளுக்குள்ள ஆபரேஷன் பண்ணலைன்னா அவங்களோட நிலைமை சீரியஸ் ஆகிடும்...’’ என்ற டாக்டரை பார்த்து மதி கண்களால் ஜாடை காட்டினாள். .

‘‘அப்ப இவங்களோட திருமண வாழ்க்கை..?’’ மாதவன் பதறினான்.‘‘உங்களுக்கு உயிர் முக்கியமா திருமணம்  முக்கியமா?’’ டாக்டரின் கோபத்தைப் பார்த்த மாதவன், மதியைப் பார்த்தான்.

‘‘மதி... என்னம்மா இப்படி ஆயிடுச்சு..?’’பதில் ஏதும் சொல்ல இயலாமல் அவள் கண்களில் கண்ணீர். ‘‘அண்ணா நீங்க என்ன யோசிக்கிறீங்கன்னு புரியுது... எப்படி இனி சீனு முகத்தை பாக்கறதுன்னு தானே?’’‘‘மதி... எதுவும் பேசாத. 

நான் குற்ற உணர்ச்சில செத்துகிட்டு இருக்கேன். இப்ப போய் அவன்கிட்ட என்னோட அனுதாபத்தை சொன்னேன்னா அவன் என்ன நினைப்பான்..?’’‘‘நான் எதுவும் நினைக்க மாட்டேன்...’’குரல் கேட்டு மதியும், மாதவனும் ஒரு சேர திரும்பினார்கள். சீனுவைப் பார்த்ததும் இருவருக்கும் திகைப்பு.

‘‘மாதவன்... உங்களுக்கு என்னை பிடிக்காமல் போகட்டும். அதப்பத்தி நான் எதுவும் சொல்லல. ஆனா, நாமெல்லாம் ஒண்ணுக்குள்ள ஒண்ணு. நான் எப்ப வந்து பேசினாலும் ‘மதிய கல்யாணம் பண்ணிக் குடுங்க’னு கேக்குறதுக்குதான் வரேன்னு  நினைக்கறீங்க. அதையும் தாண்டி நிறைய விஷயம் இருக்கு...’’‘‘நான் என்ன சொல்ல வரேன்னா...’’ ‘‘சொல்ல வந்ததை சொல்லிடறேன். நீங்க நினைக்கிற மாதிரி நான் இல்ல மாதவன். டீக்கடை பெஞ்ச் எனக்கு ஒரு வரம். 

எனக்கு சின்ன வயசுல படிப்பு வராம போனப்ப இந்த டீ க் கடை பெஞ்சில்தான் சரணடைஞ்சேன். அதுதான் சொந்தங்கள், நண்பர்களை எனக்குக் கொடுத்தது. முக்கியமா மதியோட அன்பு, உங்க குடும்பம். காதல் எல்லாம் அதைத்  தாண்டினது... இப்ப நான் ஒரு குழந்தையை தத்து எடுத்திருக்கேன்னு சொன்னேனே... அது யாரு தெரியுமா..?’’

உங்களுக்கு நானும் மதியும் இன்னொரு அதிர்ச்சி தரப் போறோம்...’’ ‘‘இன்னிக்கு உங்களை நாங்க டாக்டர்கிட்ட கூட்டிட்டு வந்ததே எங்களோட பிளான்தான்... ஆனா, இந்த மாதிரி பிரச்னை மதிக்கு இருப்பது உண்மை.

இது ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னாடியே எங்களுக்குத் தெரியும். பீரியட்ஸ் வந்தப்ப மதி மயக்கம் போட்டு விழுந்தா. நான் டாக்டர்கிட்ட கூட்டிட்டு வந்தப்ப அவங்க செக் பண்ணி பார்த்துட்டு இதைச் சொன்னாங்க...’’  ‘‘இதெல்லாம் தாண்டி காதல் என்பது மனசு சம்பந்தப்பட்டதுனு சொல்ல வரீங்க...