அங்கிருந்த பலரும் என் கண்ணாடியைக் கவர்ந்து சென்ற குரங்கும், அதை வாங்கி வருகிறேன் என்று பிரசாதப் பாக்கெட்டுடன் சென்ற சமூக சேவகரும்  சென்ற திசையைப் பார்த்தபடி திக் திக்கென்று காத்திருந்தோம். அவர் சிரித்தபடி என் கண்ணாடியுடன் வந்தார். 

எல்லோரும் கைத்தட்டாத குறை. அவருக்கு நன்றி சொல்லலாம் என்று நிமிர்ந்தால் அவரைக் காணோம்!அவர் ‘ஆஞ்சநேயரே அனுப்பி வைத்த தூதராகத்தான் இருக்கும்’ என்றாள் என் மனைவி. ‘ஆஞ்சநேயரே ஒரு தூதர்தானே! இதேபோல இன்னொரு கண்ணாடி வேட்டைக்காக அவர் சென்றிருக்கலாம்’ என்றேன் நான்.

இந்தக் குரங்குகளுக்கு இந்தக் கடைக்காரர்களே விற்பனைக்காக இப்படி ஒரு பயிற்சி கொடுத்து வைத்திருப்பார்களோ என்று என் மனதில் தோன்றிய கிரிமினல் சந்தேகத்தை வெளியே சொன்னால் தெய்வ குற்றம் என்று என் மனைவி திட்டலாம் என்பதால் உள்ளேயே விழுங்கிவிட்டேன்.

விடுமுறை தினங்கள் என்பதால் சுற்றுலாப் பயணிகளின் கூட்டம் எங்கும் அதிகம். அதன் விளைவாக இமாச்சல் பிரதேசத்தில் எங்கு சென்றாலும் சாலைகளில் அடிக்கடி போக்குவரத்து பழக்கூழ் ஆகிவிடும். அதாங்க... டிராஃபிக் ஜாம்!

மணாலி நகரத்தின் அவுட்டரிலிருந்து நகரின் உள்ளே ஏழு நிமிடங்களில் சாதாரணமாக செல்ல வேன்டிய தூரத்திற்கு ஊர்ந்து ஊர்ந்து செல்ல எழுபது நிமிடங்கள் ஆனதால் அன்றைய தினமே போக நினைத்த இடங்களுக்கு போக இயலாமல் இரவு பத்து மணிக்கு ஹோட்டல் அறைக்குச் சென்று சேரவே அப்பாடா என்றாகிவிட்டது. 

அங்கே ஒரு புதிய சிக்கல். மதியம் 12 மணி முதல் நாங்கள் அறை புக் செய்து இணையம் வழியாக பணமும் கட்டிவிட்டோம். தாமதமாக செக் இன் செய்கிறோம் என்று தகவல் தர மறந்துவிட்டோம். அவர்களாவது போன் செய்து கேட்டிருக்க வேண்டும். தாமதமானதால் நாங்கள் வர மாட்டோம் என்று கருதி எங்கள் பெயரில் புக் செய்த அறைகளை வேறு நபர்களுக்குக் கொடுத்துவிட்டார்கள்.

ரப்பர் படகுகளில் (பொதுவாக ஒரு படகிற்கு அதிகபட்சம் ஐந்து பேர்) நதியின் ஓட்டத்திற்குத் தகுந்தபடி பயணம் செய்வதற்கான பகுதி ஊருக்கு பல கிமீ தள்ளி இருக்கிறது.

ஆனால், அங்கே படகுகள் செல்லும் பாதை திட்டமிட்டு அமைக்கப்பட்டவை. இங்கே ஆற்றின் ஓட்டத்திற்குத் தகுந்தபடி செல்லும் படகு இறக்கத்தில் சறுக்கும். ஏற்றத்தில் குதிக்கும். தண்ணீர் முழுக்க போட்டுக்குள் வந்து நம்மை முழுமையாக நனைத்துவிட்டு வடியும். ஒரு கயிறைப் பிடித்துக்கொண்டு பயணித்து அந்த த்ரில்லை அனுபவிக்க வேண்டும். நாங்கள் பத்து பேர் என்பதால் இரண்டு போட்டுகள் எடுத்துக்கொண்டோம். 

25 நிமிடங்கள் பயணிக்க ஒரு படகுக்கு பத்தாயிரம் கேட்டார்கள். எங்கள் வாகன ஓட்டுனர்கள் இங்கெல்லாம் ஒரே கட்டணமெல்லாம் கிடையாது, நன்றாக பேரம் பேசலாம் என்று சொன்னதால் நாங்கள் ஐந்தாயிரத்தில் துவங்கினோம். கடைசியில் படகுக்கு ஏழாயிரத்து ஐநூறு என்று முடிவானது.

சாமி கும்பிடும்போது நின்ற இடத்தில் ஒன்பது முறை சுற்றினாலே மயக்கம் வரும். திருமணமான புதிதில் தஞ்சாவூரில் ஒரு பொருட்காட்சிக்கு அழைத்துச் சென்றிருந்த நான் வற்புறுத்தி ரங்க ராட்டினத்தில் என்னுடன் அமரவைத்துவிட்டேன். ராட்டினம் சுற்றத் துவங்கியதும் உச்சக் குரலில் அலறினார். ‘நிறுத்தச் சொல்லுங்க, நிறுத்தச் சொல்லுங்க’ என்று ஒரே கத்தல்.

மற்றவர்கள் முழுமையாக பயணம் செய்துவிட்டு வந்தார்கள். அங்கு அப்போது சொல்லாத ஒரு விஷயத்தை இப்போது சொல்கிறேன். பாதியில் இறங்கிக்கொண்டது எனக்கும் ஆறுதலாகத்தான் இருந்தது! அடுத்ததுதான் ஆபத்து நிறைந்த பாரா கிளைடிங் என்கிற விளையாட்டு! விரிந்த பலூனில் உயரமான பிரதேசத்தில் கொஞ்ச தூரம் ஓடி பள்ளத்தாக்கில் குதித்துப் பறக்க வேண்டும்.