கஷ்டங்கள் தீர்க்கும் ஆலயங்கள்-21

மறையை மீட்டுத் தந்த மறையவன்

‘‘தாத்தா! பாட்டி!’’ அழைத்தபடியே எதிர்வீட்டு கண்ணன் நுழைந்தான். அவனோடு ஒரு தம்பதியும்.வந்தவர்களை நாகராஜன் புன்னகையுடன் வரவேற்றார். ஆனந்தவல்லி அவர்களை அமர வைத்தாள். ‘‘பாட்டி... இவங்கதான் என் மாமா. பேரு சோமசுந்தரம். மாமி பேரு மீனாட்சி. இவங்க குழந்தையை ஸ்கூல்ல சேர்க்கப் போறாங்க. அதுனாலதான் இங்க கூட்டிட்டு வந்தேன்...’’ மூச்சுவிடாமல் கண்ணன் சொல்லி முடித்தான்.
அவனது மாமாவும் மாமியும் நாகராஜனுக்கும் ஆனந்தவல்லிக்கும் வணக்கம் தெரிவித்தார்கள்.

‘‘உங்களைப் பத்திதான் எப்பவும் கண்ணன் சொல்லிட்டு இருப்பான். அதான் எங்க குழந்தையை முதன் முதல்ல ஸ்கூல்ல சேர்க்கறதுக்கு முன்னாடி எந்த கோயிலுக்குப் போகலாம்னு கேட்க வந்தோம்...’’ சுந்தரம் பயபக்தியுடன் சொன்னார்.‘‘குழந்தை முதன் முதல்ல படிப்பது எழுத்துகளைத்தான். அது நல்லா வரணும்னா ‘எழுத்து அறிவித்த நாதர்’கிட்டதான் போகணும்... என்னங்க... நான் சொல்றது சரிதானே..?’’ கேட்டாள் ஆனந்தவல்லி.

‘‘சரியா சொன்ன ஆனந்தி! நீங்க ரெண்டு பேரும் உங்க குழந்தைய கூட்டிகிட்டு திருவொற்றியூருக்கு போயிட்டு வாங்க. மிச்சத்தை அந்த சிவன் பாத்துப்பான்...’’ என்றார் நாகராஜன். ‘‘இப்படி சொன்னா எப்படி தாத்தா..? அதுக்கான கதையை சொல்லுங்க...’’ கண்ணன் பரபரத்தான். அவன் ஆர்வத்தை ரசித்துக் கொண்டே நாகராஜன் கதை சொல்ல ஆரம்பித்தார்...கைலாசம் என்னும் வெள்ளிப் பனிமலை. அதன் உச்சியில் மோனத்தில் அமர்ந்திருந்தது மூலப் பரம்பொருள்.

இறைவன் ஆனந்த வடிவினன் என்கிறது வேதம். தன் ஆனந்தமான வடிவத்தை மோனத்தில் இருந்தபடி, தானே அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தார் அந்த பரமன். தானே எல்லாமாகி தன்னுள்ளே தானடங்கியிருக்கும் அந்த இறைவன் அருகில் வந்தார் நந்திதேவர். அவரது பொற்பாதக் கமலங்களுக்கு அனேக வந்தனங்கள் செய்து கை குவித்து நின்றார். ‘‘அம்மையே! அப்பா! ஒப்பிலா மணியே! இந்த உலகம் இயங்குவதற்குக் காரணம் தங்களின் திருநடனம்தான். இந்த உடலில் உயிர் தங்குவதற்குக் காரணமும் தங்கள் திருநடனம்தான். ஆம்! இதயம் அசைவதை நிறுத்தினால் உடலில் உயிர் தங்குவதில்லை. அந்த இதயம் ஓயாமல் இயங்குவதற்குக் காரணம் நீங்கள்தான்.

ஆம்! நீங்கள்தானே அதனை உள்ளிருந்து உங்களது ஆனந்த தாண்டவத்தின் மூலம் அசைய வைக்கிறீர்கள்! இதைத்தானே வேதங்கள் ‘நாப்யாம் உபரி திஷ்டதி’ என ஆணித்தரமாகச் சொல்கின்றன!அந்த ஆனந்த தாண்டவத்தை நான் காண வேண்டும் பிரபு. இந்த எழை தங்கள் திருவடிகளைத் தவிர வேறொன்றும் அறியாதவன். இந்தப் பாவியும் தங்கள் நடனத்தைக் கண்டு உய்யும்படி தாங்கள் நடனம் புரிய வேண்டும். அதற்கான வழியைக் கூறுங்கள் கங்காதரா!”’’ நந்திதேவர் தன் வேண்டுதலை பரமனிடம் விண்ணப்பித்தார்.

அவரது கண்களில் இருந்து வழியும் கண்ணீரும், பேசும் த்வனியும், கைகுவித்து நிற்கும் விதமும் அவரது உள்ளத்து ஏக்கத்தை வெளிச்சமிட்டுக் காட்டின. சிவ பெருமான் மெல்ல கண்களைத் திறந்து கருணை பொங்க தன் வாகனத்தை நோக்கினார். ‘‘நந்தி! பூலோகம் சென்று ஒற்றியூர் என்னும் இடத்தில் எம்மை எண்ணி தவம் புரிந்து வா! உன் எண்ணம் விரைவில் ஈடேறும்...’’ ஈசன் சொன்னதைக் கேட்டதும் நந்தி மட்டற்ற மகிழ்ச்சி அடைந்தார். ஆனால், அவரது ஆழ்மனதில் இங்கேயே இப்போதே திரு நடனம் ஆடினால் என்ன? இதற்கு ஏன் நான் திருவொற்றியூர் போகவேண்டும்... என்ற கேள்வி எழுந்தது.

‘‘என்ன நந்தி... நடனம் காண ஏன் ஒற்றியூர் போகவேண்டும் என்ற எண்ணமா?’’ நகைத்துக் கொண்டே சங்கரன் கேட்டார். ‘‘ஆம் மகாதேவா! இந்த கேள்வி என்னை வாட்டி வதைப்பதற்கு முன் விளக்கம் தந்தருளுங்கள்...’’ நந்தி ஆச்சரியம் அடைந்தது போலவே தெரியவில்லை. எல்லாம் உணர்ந்த பரமன் தனது உள்ளத்தையும் அறிவார் என்பதை அவர் நன்கு உணர்ந்திருந்தார்.‘‘பல யுகங்களுக்கு முன் தேவர்கள் செழிப்பாக வாழ்வதற்கு காரணம், அவர்கள் வேதத்தின் படி நடப்பதே என்று அசுரர்கள் அறிந்தார்கள்.