கவி?” என்றான்.“அட ராமா... மூணு நாளா சொல்லிண்டிருக்கேன். மனசுலேயே வாங்கிக்கலே.

என்ன மனுஷன்ப்பா நீயி..?”

“சீஃப் கெஸ்ட்டா விகாஷ் இண்டஸ்ட்ரீஸ் சேர்மன் வரார். இன்விடேஷன் பார்க்கலியா கௌஷிக்?”கவிதா செயலாளராக இருக்கும் ஓர் அமைப்பின் ஆண்டு விழாவுக்கு அவரிடம் ஸ்பான்சர் கேட்கிற திட்டம் அவளுக்கு.“எத்தனை மணிக்கு?”“முதல்லே கம்ப்யூட்டர்லே இருந்து கண்ணை எடு. 

சரியா பதினோரு மணிக்கி ஃபங்ஷன்...” என்றவள், “காலைல லீவு போட்டிருக்கே இல்லே..?” என்று கேட்டாள்.“ஆமா. காலைலே மட்டும்தான். மூணு மணிக்கு க்ளையண்ட்ஸ் மீட்  இருக்கு...”“போய் குளிச்சிட்டு  சீக்கிரம் ரெடியாகு கௌஷிக். மணி பத்தடிக்கப் போகுது...”

திடீர்னு எனக்கு ஒரு அர்ஜண்ட் கால். அட்டெண்ட் பண்ணணும். டென்மார்க்லேருந்து க்ளயண்ட் பேசறாங்க. அதை  முடிச்சுட்டு பதினோரு மணிக்குள்ள வந்துடறேன்...”கோபத்தோடு கத்தினாள்.“என்னது? இப்ப என்னோட வரலியா? தெரியும். நீ வரமாட்டே. எங்க மேல அக்கறையே கிடையாது. தெரிஞ்ச விஷயம்தானே..?” முகமெல்லாம் சிவந்து விட்டது.

“எங்க உங்க செக்ரட்ரி, அந்த லீலாவோட நான் பேசறேன். 

உங்க ஏ.ஜி.எம்க்கு குடும்பம், குழந்தை, கடமை எல்லாம் இருக்குன்னு சொல்றேன்...”அவனது போனைப் பாய்ந்து எடுக்கப் போனாள்.“அவ இப்ப எம்டி ரூம்லே மீட்டிங்லே இருக்கா. சைலன்ஸ் மோட்ல போட்டிருப்பா...”“பொக்கேயாச்சும் வாங்கிட்டு வருவியா?”ஒரு பொறுப்பைக் கொடுத்து அவனது வருகையை உறுதிப் படுத்தும் உத்தி இது.

கோபத்தோடு வெளியேறியவள், வாடகைக் கார் வரவழைத்து அவனிடம் சொல்லிக் கொள்ளாமலேயே கிளம்பினாள்.டென்மார்க் கால் தொடர்ந்ததில், ப்ராஜெக்டை தொடரவேண்டும் என்று அவர்களை கன்வின்ஸ் செய்ததில் நேரம் ஓடிற்று.

கவிதாவின் அழைப்புகளை டிக்ளையின் செய்தான்.வேலை முடிந்ததும், எம்.டி.யை மொபைலில் அழைத்து, தான் டென்மார்க் கால் பேசியதை விபரமாகச் சொன்னான்.சொந்த வேலை காரணமாக, வெளியே செல்வதால்  மதியம் மூன்று மணி வரை லாக்ஆன் செய்ய முடியாதென மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொண்டான்.

கவிதாவின் அழைப்பில் அதிர்ந்தது போன்.“இன்னும் அரை மணிக்குள்ள கெஸ்ட் வந்திடுவாராம். இன்னும் நீ கிளம்பலியா? பொக்கே மறந்திடாதே...”“தோ வர்றேன்...”அவசரமாகக் கிளம்பினான்.மெயின் சாலையில் திரும்பி, ‘ரெயின்போ’ பொக்கே கடைவாசலில் காரை நிறுத்திவிட்டு  உள்ளே நுழைந்தான்.

அவன் தேர்ந்தெடுத்துக் கொடுக்க, க்ரிசாந்தம், ஸினியா, வெல்வெட் ரோஸ் இவற்றுடன்  கார்னேஷன் பூக்களும் வைத்துக் கட்டி பொக்கே தயாரானது.பூப் போட்ட பிளாஸ்டிக் கவரில் சுற்றி அடியில் ரிப்பன் கட்டி, கார்டு வைப்பதற்குள் பத்து நிமிடங்கள் ஆனது.

கியூ ஆர் கோட் பார்த்து பணம் செலுத்தினான். கசங்காமல் பூங்கொத்தை காரின் பின் சீட் மேல் படுக்க வைத்தான்.மணி பத்தே முக்கால். பரவாயில்லை. பதினைந்து நிமிடத்தில் போய் விடலாம்.அதற்குள் கவிதாவின் போன்.“வந்துகிட்டே இருக்கேன்...”அப்புறம்தான் ஒரு தவறு செய்து விட்டான்.

வேறு பாதையில் சென்றால், சீக்கிரம் போய்விடலாம் என்று தீர்மானித்து, அருகே திரும்பிய அந்த, நீண்ட தெருவுக்குள் வண்டியைச் செலுத்தினான்.அன்று சென்னையில் வெளியே கிளம்பியவர்களில் பாதிப் பேர் அந்தத் தெருவைத்தான் தேர்ந்தெடுத்திருந்தார்கள் போலிருக்கிறது.நீண்ட தெருவின் மறு கோடியில்  சிக்னல் அருகே அரசு பஸ்ஸும் ஒரு ஆட்டோவும் இடித்துக் கொண்ட தகராறு வேறு.

முன்னால் இன்னொவாக்களும் ஹூண்டாய்களும், குட்டி யானைகளும், ஆட்டோக்களும், மினி வேன்களும்... கிடைத்த இடுக்கெல்லாம் ஸ்கூட்டர்கள், சைக்கிள்கள்... பின்னால் அதே போல மோதி வந்து நின்ற வண்டிகள்.

ரேடியோ எஃப் எம்மில் மெயின் சாலையில் ட்ராஃபிக் ஜாம் பற்றி அறிவிப்பு.போச்சுடா... மணி பார்த்தான் கௌஷிக். பதினொன்றைத் தாண்டி விட்டது.

கார் ஒரு ஓரமாக இருந்தாலும் அப்படியே பூட்டி விட்டு நடந்து போயிருக்கலாம். நடுவில் மாட்டிக் கொண்டாகி  விட்டது.சென்னை ட்ராஃபிக்கை திட்டிக் கொண்டிருக்கையிலே மீண்டும் கவிதாவின் போன்.சிறப்பு விருந்தினர் ஆடிட்டோரியம் அருகே வந்து விட்டாராம். இன்னும் ஓரிரு நிமிடத்தில் உள்ளே வந்து விடுவார் என்று அறிவித்து விட்டார்களாம். 

முதல் ப்ரோகிராமே ப்ரீதாவின் அவார்ட்தானாம்.“ட்ராஃபிக்ல மாட்டிக்கிட்டு இருக்கேன்...” எதுவும் பேசாமல் போனை ஆஃப் செய்தான். இனி அவளிடம் பேசிப் பயனில்லை. ஆத்திரப்படுவாள்.தெரு முனையில் யாரோ ட்ராஃபிக் கான்ஸ்டபிள் போக்குவரத்தை சரிசெய்து கொண்டிருக்கிறாராம்.இருபது  நிமிடங்கள் ஆயிற்று. எஞ்சின்கள் உயிர் பெற்று, வண்டிகள் நகர ஆரம்பித்தன.

ப்ரீதா பரிசு வாங்குவதை போட்டோ, வீடியோவில் பார்க்க வேண்டியதுதான்.சிக்னல் அருகே வர இன்னும் பத்து நிமிடமாயிற்று. மணி பன்னிரண்டுக்கு பத்து நிமிடங்கள் முன்னால் இருந்தது.

இதோ நொடிகள் சிவப்பு ஒளியில் குறைகின்றன...காரின் கதவை யாரோ தட்டினார்கள். திரும்பிப் பார்த்தான்.ஐம்பது வயது இருக்கலாம் என்று சொல்லத்தக்க மனிதர் ஒருவர். நாகரீகமான தோற்றம்.கண்ணாடியை இறக்கி, ‘என்ன’ என்றான்.

கண்கள் சிக்னலில் இருந்தன.“சார்... ரொம்ப அர்ஜண்ட். எனக்கு கொஞ்சம் லிஃப்ட் தரமுடியுமா?”“நான் கூட அவசரமா...’’ அவன் சொல்லும்போதே பச்சை விளக்கு வர, பின்னால் எல்லோரும் ஹார்னில் அலறினார்கள்.

“யோவ் வண்டிய எடுய்யா...” கத்தினார்கள்முன் கதவை எம்பித் திறந்து, ‘‘உட்காருங்க...” என்றான்.‘‘தேங்க்ஸ்...’’ சொல்லி அவர் உட்கார்ந்ததும், வண்டியை நகர்த்தியபடியே கேட்டான். “நான் இந்தத் தெரு முனையில உங்கள இறக்கிவிடறேன்.