தமிழர் தொன்மை பேசும் பழந்தொழில்கள்

‘உழவுக்கும் தொழிலுக்கும் வந்தனை செய்வோம்’ என்ற பாரதியின் வரிகளுக்கு விலாசமாய் வாழ்பவர்கள் தமிழர்கள். ஆதிகாலம் தொட்டே பலவிதமான தொழில்களில் ஈடுபட்டு முன்னேறிய சமூகங்களில் ஒன்றாக வாழ்ந்துவருபவர்கள் நாம்.

பழங்காலம் முதலே நம்முடன் பயணப்பட்டு நம் பரிணாம வளார்ச்சியின் பகுதியாய் இருந்த பல தொழில்கள் இன்றைய நவீன வாழ்வின் மாறுதல்களால் தம் இறுதி மூச்சை இழுத்துப் பிடித்தபடி குற்றுயிரும் குலை உயிருமாய் உள்ளன. உழவுக் கருவிகளுக்கு நன்றி சொல்லும் இப்பொங்கல் தருணத்தில் நம் பண்பாட்டின் அடையாளமாய் நிற்கும் அப்பழந்தொழில்களையும் நன்றியோடு நினைவுகூர்வோம் வாருங்கள்.

மாடுகளுக்கு லாடம் கட்டும் தொழில்

பயணத்துக்கும், பாரம் சுமக்கவும், வண்டி இழுக்கவும், உழவுக்கும் மாடுகள் அவசியப்பட்ட காலமிருந்தது. மாட்டினை ‘செல்வம்’ என்றே தமிழும் பேசியது. மாடுகள் வைத்திருக்கும் வீடுகளே செல்வந்தர்களின் வீடுகளாக மதிக்கப்பட்டன. சதா காலமும் உழைக்கிற இந்த மாடுகளின் கால் குளம்பு தேயாதிருக்க, நாம் செருப்பு அணிவதைப் போலவே, மாடுகளின் பாதங்களுக்கு ‘லாடம்’ அணிவிப்பதும் அவசியப்பட்டிருந்தது.

ஒரு காலத்தில் தெருவுக்கு ஒருவர் என இந்த லாடம் கட்டும் தொழிலில் இருந்தனர்.ஆனால் இன்றைக்கோ, இந்தத் தொழில் செய்பவர்கள் என மாவட்டத்துக்கு சிலரைச் சொல்வதே துர்லபமாய் இருக்கிறது. மாட்டு வண்டி, கூட்டு வண்டிகள் எண்ணிக்கை சரிந்ததுடன், உழுவதற்கென டிராக்டர் உள்ளிட்ட கருவிகள் வருகையாலும் மாடுகளுக்கு லாடம் கட்டுவோர் இல்லாமல் போகும் நிலை உருவாகியுள்ளது.

கடும் பாரம் சுமந்து உழைக்கிற ஒவ்வொரு மாட்டின் கால் குளம்பும் தேய்ந்துபோகும். இதனைக் காக்கும் வகையிலேயே மூன்று மாதங்களுக்கு ஒருமுறை அவசியம் அந்த மாட்டுக்கு ‘லாடம்’ கட்டப்படுகிறது. கால் குளம்பானது வெட்டினால் வளரும் திறன்மிக்கது. எனவேதான், இந்த கால் குளம்பின் மீது அதன் வடிவொத்த தகட்டினை வைத்து, அதிலுள்ள ஓட்டைகளில் கூர்மையான இரண்டு இஞ்ச் அளவிலான  இதற்கெனவே தயாரிக்கப்பட்ட ஆணிகளைக் கொண்டு இறுக்கி இந்த தகட்டை மாட்டுகின்றனர். மாட்டு–்க் கால் குளம்பின் சதைப்பகுதியில் ஆணி இறங்காமல் லாவகமாக இந்த ‘லாடம்’ கட்டுதலைச் செய்வதற்கு அனுபவ அறிவு அவசியம்.

இப்படிக் கட்டப்படும் லாடம் அதிகபட்சமாக நாற்பது நாட்களுக்குள் தேய்ந்துபோகும். ஓய்வின்றி கூடுதல் உழைப்பு கொள்கிற இந்த மாடுகளின் லாடம் தேய்ந்ததுமே, நொண்ட ஆரம்பித்து, நடை தளர்ந்து மாடுகள் படுத்துவிடும். இதனைக் காணும் விவசாயி, மாட்டுக்கு எந்த வேலையும் கொடுக்காமல், உரிய தீவனம் கொடுத்து, முழுமையான ஓய்வுதருகிறார். இதன் பின்னரே இந்த தேய்ந்த லாடத் தகடுகளை நீக்கிவிட்டு, குளம்பை லேசாகச் சீவிச் சரிப்படுத்தி அதன் மீது மீண்டும் லாடம் அடிக்கப்படுகிறது.

ஒரு மாட்டை எடுத்துக்கொண்டால், வலது, இடதென இரு புறமும் ஒரு காலுக்கு இரண்டு குளம்புகளில் இரு ‘லாடத் தகடுகள்’ பொருத்தப்படுகின்றன. இதன்படி நான்கு கால்களுக்கும் எட்டு லாடங்கள் அடிக்கின்றனர். ஒரு மாட்டுக்கு லாடம் அடிக்க இருநூறு ரூபாய் வரை கூலி வாங்கினாலும், லாடத் தகடுகள், ஆணிகள், வேலையாளுக்கு கூலி உள்ளிட்டவைகளுக்கு பாதிக்குப் பாதி செலவாகிப்போக, மீதிதான் வருவாயாம்.

நாள் முழுக்க லாடம் அடித்தாலும், ஐந்து மாடுகளுக்கு மட்டுமே லாடம் அடிக்கலாம் என்கின்றனர் இத்தொழிலில் இருப்போர். மாட்டுக்கு லாடம் அடிப்பதற்கு முன்பு, மாட்டின் வயிற்றுப் பகுதியில் கயிற்றினைக் கட்டி மர நிழலில் கீழே சாய்த்து குறைந்தது இரண்டு முதல் நான்கு பேர் சேர்ந்து கழுத்தை அழுத்திப் பிடித்துக்கொள்ள, ஒரு சில மணி நேரம் செலவழித்து வேலை பார்த்தே மாட்டுக்கான லாடங்கள் கட்டி முடிக்கப்படுகின்றன.

ராமநாதபுரம் மாவட்டம் கமுதியைச் சேர்ந்த லாடம் கட்டும் தொழிலாளி போஸ் (60) பேசும்போது, ‘‘இன்றைக்கு மாடுகள் எண்ணிக்கை ரொம்பவே குறைந்துவிட்டன. வாகனங்கள் பயன்பாட்டினால் மாட்டு வண்டிகள் பயன்பாடு இல்லை. உழவுக்கும் மாடுகள் பயன்பாடு குறைந்துவிட்டது.

ஜல்லிக்கட்டு, எருதுகட்டுக்கு மாடு வளர்ப்போர் இருக்கின்றனர். ஆனால், இந்த மாடுகளுக்கு ‘லாடம்’ கட்டுவதில்லை. முன்னெல்லாம் மாதம் முழுவதும் வேலை இருக்கும். இப்போதோ ஒரு வாரத்துக்கு வேலைவருவதே கஷ்டம். சைக்கிளில் ஊர் ஊராகச் சுற்றி மாடுகள் வைத்திருப்போரைத் தேடிப்போயும் லாடம் கட்டுகிறோம்.

இதற்கான லாடத் தகடு, ஆணி போன்றவற்றை நாங்களே பட்டறை வைத்துத் தயாரித்துக்கொள்ள வேண்டி இருக்கிறது. வேலைக்குப் பெரிதான வருவாயும் இருப்பதில்லை. இது தாத்தா காலத்து தொழில். மகன் கணேஷ் பாண்டி இன்ஜினியரிங் முடித்திருக்கிறார். இந்தத் தொழிலுக்கு வர வாய்ப்பில்லை. என்னுடனேயே இது முடிந்து விடப்போகிறது’’ என்கிறார்.

வெளுத்து வரும் சலவைத்தொழில்

ஊரின் அத்தனை துணிகளையும் வெளுத்து வெள்ளையாக்கும் இவர்களிடம் மிச்சமிருப்பது ‘வெளுத்துப்போன’ வாழ்க்கைதான். மதுரை சலவைத் தொழிலாளி பொன்ராமனிடம் பேசினோம். ‘‘அந்தக் காலத்துல கண்மாய்கள், குளங்கள், ஆறுகள், குட்டைகள்னு எல்லா காலமும் தண்ணி இருக்கும். ‘வண்ணார் துறைகள்’, ‘டோபி கானாக்கள்’ இருந்தன.

இன்னைக்கு துணிகளைத் தொவச்சு எடுக்க தண்ணிக்கு அலையிறோம். ரெண்டாயிரம் லிட்டர் தண்ணிய எண்ணூறு ரூபாய்க்கு விலை பேசி டிராக்டர்ல கொண்டாந்து, இந்தத் துணிங்களைத் தொவச்சி பொழப்பு நடத்துறோம். முன்பு அழுக்கு மூடை சுமக்க கழுதைகள் இருந்துச்சு. இப்போது வாடகைக்கு டிரை சைக்கிள்கள் பிடிக்க வேண்டி இருக்கு. அப்போ கரம்பையைக் கொட்டித்தேச்சா துணிங்க ‘பளிச்’னு ஆகும். வெள்ளாவியில் வச்சும் வெளுக்கலாம். பெருசா செலவிருக்காது. இப்போ சோடா, வாஷிங் பவுடர், சோப்பு, ரோஸ், நீலம், டிேனாபால், சயனிங்...னு ஏகப்பட்டது செலவழிச்சுத்தான் வெளுக்க முடியுது.

காலையில எங்க வயித்துப் பசிக்கு கஞ்சி காச்சுறமோ இல்லையோ, ஒவ்வொரு நாளும் கம்மாக்கரையில துணிக்கு கஞ்சிபோட அடுப்பு மூட்டி சட்டி வச்சு ஜவ்வரிசி மாவு காச்சுறோம். தொவச்சு, காயவச்சு, அடுப்புக்கரி போட்டபொட்டி வச்சு தேச்செடுத்து பத்திரமா கொண்டு போய் சேர்த்தா, ஒரு துணிக்கு அதிகபட்சம் பதினைஞ்சு ரூபா வாங்கலாம். ஆனாலும் இதுல வெளுப்புச் செலவுக்கே பத்து ரூபாய்க்கு மேலே போயிடுது.