கடந்த இதழில்’ ஹார்மோன்களின் விளையாட்டா?’ என்ற தலைப்பில் லவ் என்றால் என்னவென பார்த்தோம். அதன் தொடர்ச்சியாக காதல் என்பதன் உளவியல் எப்படிப்பட்டது என்பதைப் பார்த்துவிடுவோம். 

உளவியலில் சிக்மென்ட் ஃப்ராய்டு அவர்கள் குறிப்பிடும் பாலின மனவளர்ச்சிக் கட்டங்களில் (Psychosexual development stages) ஒன்று Phalic பருவம். மூன்று வயது முதல் ஐந்து வரையிலான காலகட்டம் இது. இந்தப் பருவத்தில்தான் பாலின உறுப்புகள், எதிர் பாலினம் குறித்த வேறுபாடு, மகனுக்கு - தாய் மகளுக்கு தந்தை என எதிர் பால் பெற்றோர் மீது ஈர்ப்பு போன்றவை ஏற்படுகின்றன.

இந்த நிலையில் ஏற்படும் பிடிப்பு மற்றும் புறக்காரணிகளின் பாதிப்புகள் மனதில் தங்கி விடுகின்றன. இவற்றால் வளர்ந்தபிறகும் ஆண்மகன் தாயை அதிகம் சார்ந்திருக்கும் நிலை ஏற்படலாம்.  வளர்ந்து திருமணமாகி தாயான பின்னும் ஒரு பெண் ‘தந்தையின் குட்டி இளவரசி’ (Dad ‘s little princess) என்ற மனநிலையிலேயே இருக்கக்கூடும். 

இந்நிலை தீவிரமடையும்போது காதலி /மனைவியிடம் தன் தாயைப் போன்ற குணங்களைத் தேடுதல், காதலன் / கணவன் தந்தையைப் போல் தன்னைப் பார்த்துக் கொள்வதில்லை என்று குறைபட்டுக் கொள்வது நேரும்.இவ்வாறு துணையிடம் இன்னொருவரைத் தேடும்போது ஏற்படும் ஏமாற்றம் காதலை மெல்ல மெல்ல அழித்துவிடும்.

‘தான்’ என்ற ஆணவத்தை விடுவதே காதலின் அடிப்படைப் பொன்விதி.வாழ்க்கை முழுவதும் கற்றுக் கொண்டே இருப்பதும், தன்னை மேம்படுத்திக் கொண்டே இருப்பதுமான ஆர்வமும், நேர்மறைச் சிந்தனையும் காதலுக்கும்கூட மிக அவசியம்.காதலன் / காதலியிடமிருந்து நல்லவற்றை எடுத்துக் கொள்ளலாம். 

ஆணுக்குள் இருக்கும் பெண்ணை, பெண்ணுக்குள் இருக்கும் ஆணை வெளிக்கொணரும்படியான மென்மையான இணக்கத்தை கைக்கொள்ளுதல் காதலுக்கு இனிமை மட்டுமல்ல வலிமையையும் கூட்டும். பெண்கள் ஆண்களைப்போல் விமானம் ஓட்ட வேண்டும், இன்ஜினியரிங் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும், மிக்ஸியைப் பழுது பார்க்க வேண்டும் என்று கற்றுக் கொள்ள முன்வருதல் ஆரோக்கியமான மாற்றம்.

நாம் அதிகம் Emotional ஆக இருக்கக் கூடாது. உணர்வுகளைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டும். வெளியே செல்ல வேண்டும், சம்பாதிக்க வேண்டும் என்று பலவற்றை ஆண்களிடம் இருந்து எடுத்துக் கொள்கிறார்கள்.

இதுவே தங்களைத் திருத்திக் கொள்ளும் சரியான மனநிலை.அதைப்போலவே, ஆண்களும் குழந்தை பராமரிப்பு - தாய்மை, வீட்டு வேலைகள், பிறரை அக்கறையோடு கவனித்துக் கொள்வது, Multi tasking, Communication skills போன்றவற்றை பெண்களிடமிருந்து எடுத்துக் கொண்டு பயனுள்ள வாழ்வியல் திறன்களை மேம்படுத்திக் கொள்ளலாம்.

சரி இதுவரை காதல் என்பது என்னவென பார்த்தோம். ஆனால், காதல் என்ற பேருணர்வு எல்லாருக்கும் எல்லா நேரமும் வெற்றியாக மட்டுமே இருப்பது இல்லை அல்லவா? சிலருடைய வாழ்வில் ப்ரேக் அப் என்ற விஷயம் காதலின் ஆழத்தில் அல்லது முடிவில் ஒரு பெரும் தடைகல்லாக வந்து நிற்கும். 

அதனை எப்படி எதிர்கொள்வது என இனிக் காண்போம்.மகாகவி “காதல் போயின் சாதல்” என்றார்.காதல் கைவிட்டுப் போனால் இறந்துவிட வேண்டும் என்ற பொருளில் மட்டுமா இதைப் பார்ப்பது? சாவைப் போன்ற வலி, ‘தான்’ எனும் அடையாளமே சிதையும்நிலை என்றும்கூட சொல்லலாம்.

வாழ்வில் நெருங்கியவரின் இறப்பு அல்லது எதிர்பாராத பிரிவு, விபத்து, மிரட்டல், சவால், ஏமாற்றம், நிதிநிலைச் சரிவு போன்றவை ஏற்படுவதைத் தவிர்க்க இயலாது. இவற்றை எல்லோராலும் எளிதாக எடுத்துக் கொண்டு மீள முடியாது. மனம் அங்கேயே செயலற்று நின்று வருந்தும். 

இது உளவியலில்’ Post Traumatic Disorder’ என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. ஒருவர் இல்லாமல் வாழ முடியாது என்ற அளவுக்கு அவரைச் சார்ந்துவிட்ட பிறகு, திடீரென, அவர் இல்லை என்றால் மனம் எப்படித் தாங்கிக் கொள்ளும்? அதீதக்கவலை, தனிமையுணர்வு, விரக்தி, தற்கொலை எண்ணம் போன்றவை ஏற்படும்.

உலக அளவில் 1950 - 1980 வரையில் 15 வயது முதல் 24 வயதிலான இளம் தற்கொலைகளின் எண்ணிக்கை மும்மடங்கு அதிகரித்தது என்பது கணக்கிடப்பட்டுள்ளது. அந்தக் காலகட்டத்தின் காதல் சூழலைப் பிரதிபலிக்கும்படி காதல் தோல்வியை மையமாகக் கொண்டு பல திரைப்படங்கள் வந்தன. ஒப்பிட்டு பார்த்தால், அவர்கள் காதலன் காதலி மீது மிகவும் நம்பிக்கையாக /உண்மையாக இருந்தார்கள். 

‘ஒரு தலைக்காதல்’ அதிகம் பேசப்பட்டு போதை போலாகியது. அமரத்துவம் பெற்ற பட்டியலில் இடம் பெற்ற லைலா -மஜ்னு, ரோமியோ -ஜூலியட், அம்பிகாபதி -அமராவதி காதல்கள் எல்லாமே சேராமல் தோல்வியில் முடிந்தவைதானே? இப்படியான, காலத்தால் அழியாத புனிதக் காதல்” எனும் போற்றுதல்கள் இளைஞர்களைத் தற்கொலைக்கு மறைமுகமாகத் தூண்டின என்பதை நாம் ஒப்புக் கொள்ளத்தான் வேண்டும்.

தற்கொலை செய்து கொண்டவர்களில் 40% பேர் முன்னரே தற்கொலை எண்ணம் (Sucidical thoughts) குறித்து நண்பர்களிடமோ, உறவினர்களிடமோ பேசி இருக்கிறார்கள். 30 சதவீதத்தினர் இறப்பு குறித்தும், வாழ்வின் மீதான ஏமாற்றம் குறித்தும் பகிர்ந்திருக்கிறார்கள். 

இது உலக சுகாதார நிறுவனம் (WHO) வெளியிட்டுள்ள ஒரு அறிக்கையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. “எனக்கு யாருமில்லை”, “என்னைப் பயன்படுத்துகிறார்கள்”, “நான் வாழ்ந்து என்ன ஆகப்போகிறது?” இப்படியெல்லாம் யாரேனும் கூறினால் அது அதீத துயரத்தின் (Highly depressed) வெளிப்பாடு. தற்கொலையின் எச்சரிக்கை மணி என்று புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

அவ்வாறு அவர்கள் உதவி நாடி தங்கள் பிரச்னையைக் கோடிட்டு வெளிப்படுத்தியும் எவரும் கவனம் கொடுக்காமல் போகும்போதுதான் தற்கொலை நிறைவேற்றப்படுகிறது என்பது மிக வேதனைக்குரிய ஒன்று. 

எனவே, நம்மைச் சுற்றி யாருக்காவது Post Traumatic disorder -இன் அறிகுறிகள் தோன்றினால் உடனடியாக அவருக்கு ஆறுதலாக இருந்து சமூகத்தோடு இணக்கத்தை ஏற்படுத்துவது அவசியம். வாழ்க்கை ஒருவரோடு முடிந்து விடுவதில்லை. இதுவும் கடந்து போகும் என்பதை உணர்த்துதல் வேண்டும். தகுந்த மனநலப் பயிற்சியாளரைக் கொண்டு Cognetive, Psycho dynamic therapy ஆகியவற்றையும் மேற்கொள்ளலாம்.