சிறுகதை - நுனியளவு செல்

சென்ற இதழ் தொடர்ச்சி...

“அம்மா பஸ் ஸ்டாண்ட் வந்திருச்சு...” என்று நடத்துனர் சத்தமாக சொன்னதும்தான் அவள் நிலைக்கு வந்தாள். பெட்டியுடன் கீழே இறங்கினாள். ஒரு ஆட்டோவை அமர்த்திக் கொண்டு சென்றாள். ஊரின் ஒவ்வொரு இஞ்ச்சும் அவனையும் அவள்களையும் ஞாபகப்படுத்தியபடியே சென்றது.  வாழ்க்கை ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் சாப்பிடுவது, வேலைக்குச் செல்வது, தூங்குவது, சினிமா பார்ப்பது, கோயில் குளங்களுக்குப் போவது என்று நகர்ந்து கொண்டேதான் இருந்தது.

அவனோடு வளர்ந்த மகனை அவன் போக்கில் விடாமல் தொலைதூர ஊர்களுக்குப் படிக்க அனுப்பி அவனது ஒவ்வொரு மதிப்பெண்ணையும் மானிட்டர் பண்ணிக் கொண்டு அவனை ஒரு கோழையாக, ஜெல்லியாக, இப்போது ஒரு மனநல ஆலோசகரை அணுகும் அளவிற்குக் கெடுத்துக் குட்டிச்சுவர் ஆக்கியதும் அவன்தான்.மாடியும் கீழுமாக வீடு அப்படியேதான் இருந்தது. அவன் வைத்த பூச்செடிகள், அவன் வடிவமைத்த டிசைன் எல்லாம் அவனது விருப்பத்தில் கட்டிய வீடு. காம்பவுண்டு கதவைத் திறந்து உள்ளே போனாள்.

சிம்பா ஓடிவந்து ‘வவ்’ என்று வாலாட்டியபடி அவள் மீது தாவப் பார்த்தது. சிம்பாவைக் கொண்டு வந்ததும் அவன்தான். சிம்பாவை விலக்கிவிட்டு உள்ளே போனாள்.
உள்ளே இருந்து ஒரு முப்பது முப்பத்தைந்து வயது மதிக்கத்தக்க பெண்ணொருத்தி வந்தாள். நல்ல சிவந்த நிறம். ரப்பர் பேண்டுக்கு அடங்காத கூந்தல். கண்மை தீட்டியிருந்தாள். முந்தானை தோளில் அமர்வதற்கு யோசித்தவாறு இருக்கும் வண்ணம் சேலை கட்டியிருந்தாள். தீர்க்கமான மூக்கு. குழி விழுந்த கன்னம்.

“வாங்க மேடம்...” என்றாள்.“யார் நீ?’
“வா மாதவி. இவள் சுந்தரி. அம்மாவுக்கும் எண்பத்தைந்தை நெருங்குவதால் முழுநேர நர்ஸ் இவளை ஏற்பாடு பண்ணியிருக்கேன். பாலக்காடு சொந்த ஊர். கல்யாண் ஆஸ்பத்திரியில் இருந்தா. காலையில் ஆறுமணிக்கு வந்தா சமையல், அம்மாவைப் பார்த்துக் கொள்வது, எல்லாமே இவள்தான் செய்கிறாள்...” என்று நடந்து வந்தபடியே பாலகிருஷ்ணன் கூறினான்.
முன்பு இருந்தது போல அவனால் நடக்க முடியவில்லை. முழங்கால்களில் இயக்கம் இல்லாமல் போனதால் அவன் நடையே வேறுவிதமாக இருந்தது.

முழங்காலிலிருந்து பாதம் வரையில் நீர் சேர்ந்து வீங்கித் தெரிந்தன. அவள் இருந்தபோதே எல்லா விரல்களிலும் வீக்கம் ஏற்பட்டு நீட்டி மடக்குவதில் சிரமப்பட்டான். இப்போது மேலும் மோசம் அடைந்திருப்பது தெரிகிறது. நடையில்லாததால் உடலும் சற்று அதிகமாகவே பருமனாகி விட்டது. முகத்தில் வலியின் ரேகைகள் நெளிந்தன. சோபாவில் உட்காரக் கூட சிரமப்பட்டான். அந்த சுந்தரிதான் அவனைத் தொட்டு உட்கார வைத்தாள்..

“மேடம் என்ன சாப்பிடறீங்க?” என்றாள் சுந்தரி. அவள் மீது சொல்ல முடியாத எரிச்சல் ஏற்பட்டாலும் அதனைக் காண்பிப்பதால் அவளுக்கு அவன் மீது பொஸஸிவ்னஸ் இருப்பது போன்ற பாவத்தை ஏற்படுத்தும் என்பதால் “சூடா ஒரு கப் காபி...” என்றாள்.மாமியாரின் அறைக்குச் சென்று பார்த்தாள். மாமியார் எவ்வித பேச்சுமின்றி சுவரைப் பார்த்து அமர்ந்து கொண்டிருந்தாள். அவளது அறையில் பெரிய எல்.ஈ.டி திரையுடன் கூடிய சுவர் தொலைக்காட்சி ஒன்றில் ஏதோ ஓடிக் கொண்டிருந்தது. மாமியார் ரிமோட்டை அவளிடம் நீட்டி நிறுத்தச் சொல்லி விட்டு நலம் விசாரித்தாள்.

“என்ன முடிவு பண்ணியிருக்க?”
“இன்னும் எந்த முடிவும் எடுக்கவில்லை...”‘‘எனது நடமாட்டமே இந்தப் படுக்கைக்கும் அந்த பாத்ரூமுக்கும் மட்டும்தான். காப்பி டிபன் எல்லாம் இங்கேயே வந்து விடுகிறது...”
“நல்லதுதானே?” “யாருக்கு?’’ என்றாள் மாமியார். அப்போது மாதவிக்குப் புரியவில்லை.இரண்டொரு நாட்களில் விஷாலும் அவனது மேற்படிப்பு படிக்கும் கல்லூரி விடுதியிலிருந்து வந்துவிட்டான். அதே தோற்றம். எதையோ பறி கொடுத்த பார்வை. சீரில்லாத உடைகள். தெளிவில்லாத பேச்சு. உள்ளடங்கிய கண்கள். உதட்டில் நிகோட்டின் கருப்பு.