சிறுகதை - ஃபங்ஷன்...

செல்போன்
சிணுங்கியது.
எதிர்வீட்டு ராதாதான்.
“சொல்லுங்க ராதா...”
“சரியா ஆறு மணிக்கு கேக் கட்டிங்...
ஆதியை 5.55 வாக்கில
அனுப்பிடுங்க...”
“சரி...”
“அப்புறம்...”
அவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்பது எனக்கு முன்பே தெரியும். ‘‘ஆதி மட்டும்தான் வருவான்.
அகிலேஷ் வர
மாட்டான்...”
“தேங்க்ஸ், வச்சிடறேன்...”
பற்றிக்கொண்டு வந்தது வாணிக்கு.

13 வயது மற்றும் 5 வயதில் மகன்கள். சின்னவனுக்கு ஆட்டிசம் பாதிப்பு இருக்கிறது என்பது தெரியும்போது அவனது வயது 3. கடந்த 2 வருடங்களாக எத்தனை மருத்துவர்கள், மருத்துவமனைகள், கோயில்கள், எதிர்கொண்ட கேள்விகள், கவலைகள், உறக்கம் தொலைத்த இரவுகள். “ஒன்றுக்கு ஒன்று துணையாக இருக்கும்னுதானே 8 வருஷத்துக்கு அப்புறம் குழந்தை பெத்துக்கிட்டோம். இப்படி முடியாத குழந்தை வந்திருக்கே?” என்று கவலைப்பட்டே முதல் ஆண்டு கழிந்தது.

எந்த வகையிலும் குறை சொல்ல முடியாத வாழ்க்கையில் அகிலேஷ் மாத்திரம்தான் இப்படி. அவன் மட்டும் மற்ற குழந்தைகள் போலவே இருந்திருந்தால் எத்துணை நன்றாக இருந்திருக்கும் என்று எண்ணாத நாட்கள் கிடையாது.ஒன்றுக்கு ஒன்று துணையாக இல்லாவிட்டாலும் பரவாயில்லை. ஆதிக்கும் அகிலேஷுக்கும் ஆகவேயில்லை. இவனுக்கு அண்ணா வேண்டும்... அவனுடன் விளையாட வேண்டும். ஆனால், சொல்லத் தெரியாமல் அலறுவான். அலறல்தான் அவனது பாஷை.

ஆனால், ஆதிக்கோ அவை அவமானச் சின்னங்களாகத் தெரிந்தன போலும்.
“என் ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட நான் விளையாடப் போறப்போ, இவன் ஏன்மா வரணும்?’’
“நீதானேடா அவனுக்கு இருக்க? கூட்டிட்டு போ...”“மாட்டேன். எனக்கு இவன் கூட விளையாட  வேண்டாம்...” பல சண்டைகள், பஞ்சாயத்துகள்.பிற குழந்தைகளுடன் சகஜமாகப் பழகுவது சின்னவனால் முடியாது என்பதால், அவனுக்கு என்று யாருமில்லை என்னையும் கணவரையும் தவிர. வேலை விஷயமாக மாதத்தின் 10 நாட்கள் பயணத்திலேயே அவர் கழிப்பதால், பெரும்பாலான நாட்களில் நானும் சின்னவனுமாக மாத்திரமே ஒருவருக்கு ஒருவர் துணை ஆறுதல்.