கேள்விகளை எழுப்பியிருக்கின்றன.

இதுகுறித்து நாடாளுமன்றத்தில் தமிழக எம்பி கனிமொழி, “சென்னை ஐஐடி போன்ற உயர்கல்வி நிறுவனங்களில் 52 மாணவர்கள் 10 ஆண்டுகளில் தற்கொலை செய்துகொண்டுள்ளனர். இதுபோன்ற உயர்கல்வி நிறுவனங்களில் சாதிப் பாகுபாடு நிலவுவதாக 72 வழக்குகள் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன.

உயர் கல்வி நிறுவனங்கள் பாரபட்சம் காட்டும் இடமாக இருக்கக் கூடாது...” என்று கூறியிருக்கிறார். மேலும், “யாரைக் காப்பாற்ற மத்திய அரசு முயல்கிறது... சம்பந்தப்பட்டவர்களை ஏன் கைதுசெய்யவில்லை?” என்றும் கேள்வி எழுப்பியிருக்கிறார்.

  ஃபாத்திமாவின் தற்கொலை ஒன்றும் உயர் கல்வி நிலையங்களில் நிகழும் முதல் சம்பவமல்ல. 2016ம் ஆண்டு ஹைதராபாத் பல்கலைக்கழக ஆராய்ச்சி மாணவர் ரோஹித் வெமுலா, ‘தனக்கு சாதி ரீதியிலான நெருக்கடிகள் தரப்படுகின்றன’ எனக் கடிதம் எழுதிவைத்து விட்டு தற்கொலை செய்துகொண்டார்.

ஒரு சிலர் தங்கள் குழந்தைகளை ஐஐடி போன்ற உயர் கல்வி நிறுவனங்களில் சேர்ப்பதற்காக ஆறாம் வகுப்பு முதலே தனியார் பயிற்சி நிறுவனங்களில் சேர்த்து விடுகின்றனர். இது போன்ற தனியார் நிறுவனங்களின் மன அழுத்தத்தினாலும் பலர் தற்கொலை செய்து கொண்டுதான் இருக்கின்றனர்.

அதாவது, குடும்பப் பின்னணியால் ஏற்படும் பொது அறிவு, சமூக ஆற்றல் ஆகியவற்றில் ஒவ்வொருவருக்கும் இருக்கும் வேறுபாட்டினை அறிந்து அவர்களை அணுகுமுறையில் சமன் செய்வது அவசியமான ஒன்று. இது பெரும்பாலும் நிகழ்வதில்லை.

மிகப்பெரிய கல்விச் சீர்திருத்தங்கள் நிகழாவிட்டாலும், ஆசிரியர்கள் தங்கள் பொறுப்பை உணர்ந்து பணியாற்றுவது அவசியம். தங்கள் திறன்களை வளர்த்துக்கொள்ள விரும்பும் மாணவர்கள், ஆசிரியர்களின் அங்கீகாரத்தையே பெரிதும் நம்பியிருக்கிறார்கள்.