கோயம்பேடு காய்கறி மார்க்கெட்

அறிந்த இடம் அறியாத விஷயம்

-பேராச்சி கண்ணன்

‘ஓரம்போ, ஓரம்போ... சைடு, சைடு... வழி வுடு அண்ணாத்தே... ஒதுங்கு, ஒதுங்கு, ஒதுங்குப்பா, ணோ...’ எட்டு திசையிலிருந்தும் வரும் வெவ்வேறு குரல்களுக்கு வழிவிட்டே நடக்கிறோம். அதிகாலை மூன்று மணி. உலகமே ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருக்கும் அந்த நேரத்தில்தான் சுறுசுறுப்பின் உச்சத்தில் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது கோயம்பேடு பெரியார் காய்கறி மார்க்கெட்! 

சாரை சாரையாக வண்டிகள்... கட்டுக் கட்டாக சரக்கு மூடைகள்... ஏற்றியபடியும், இறக்கியபடியும் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் சுமை தூக்கும் தொழிலாளர்கள்... கணக்குப் பார்க்கும் முதலாளிகள்... அந்த வைகறைப் பொழுதே பரபரத்துக் கிடக்கிறது. வரிசையாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் வீடுகள் போல காட்சியளிக்கும் கடைகள் பழைய கோட்டைகளை ஞாபகப்படுத்துகின்றன. பளீரென பளிச்சிடும் சோடியம் விளக்குகளின் வெளிச்சத்தைப் பார்த்தபடியே முதல் ப்ளாக்கினுள் நுழைகிறோம்.

நீண்டு செல்லும் பாதையின் இருபுறங்களிலும் வரிசை கட்டுகின்றன கடைகள். மொத்தமாகவும், சில்லறையாகவும் கிடைக்கும் காய்கறிகள் பல்புகளின் ஒளியில் பளபளக்கின்றன. ‘‘‘ணோ, எந்தப் பத்திரிகை? எங்களையும் போட்டோ எடுத்துப் போடுண்ணா...’’  கேமராவை பார்த்ததும் நம் போட்டோகிராபரிடம் கேட்கிறார் சுமை தூக்கும் தொழிலாளி ஒருவர். அதற்கு பக்கத்திலிருந்த இன்னொரு தொழிலாளி, ‘‘அவங்க பணக்காரங்களையும், பைத்தியத்தையும்தான் போட்டோ எடுப்பாங்க...’’ என்கிறார் சிரித்துக் கொண்டே!

பெல்லாரி வெங்காயத்தை நன்கு புடைத்து தூசி நீக்கி, எந்த அழுகலும் இல்லாத நல்ல வெங்காயங்களை மூட்டைகளில் அடைத்துக் கொண்டு இருந்தனர் ஒரு கடையில். ‘கிலோ எவ்வளவு?’ ‘15 ரூபாய்’ என்றார்கள். நமக்கு கண்ணீர் பொங்கியது. காரணம், வெளிக்கடைகளில் இதைவிட இரண்டு மடங்கு விலை அதிகம்! சூப்பர் மார்க்கெட்களில் அதை விடவும் கூடுதல். அடுத்தடுத்த கடைகளில் மூன்று கிலோ 40 ரூபாய், 5 கிலோ அறுபது ரூபாய் என வெங்காய விலைகளை சிலேட்டுகளில் எழுதி தொங்க விட்டிருக்கின்றனர்.

வழியில் வெட்டப்பட்ட முட்டைக்கோஸ் இலைகளும், வாழை இலைகளும் குவியலாக கிடக்கின்றன. ஒருவர் வாழையிலை விற்பதற்கு தோதாக வெட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். இன்னொருவர் அதை அழகாக அடுக்கி கட்டி வைக்கிறார். அதற்கு எதிரில் முட்டைக்கோஸ் வியாபாரி. அந்தக் கடையின் முனையில் பச்சை பட்டாணியை மண்ணெண்ணெய் விளக்கில் சின்ன பாக்கெட்டில் அடைத்துக் கொண்டிருக்கிறார் ஒருவர். ‘கீர, கீர...’ என மெல்லிய குரலில் கீரை விற்றபடி இருக்கும் பெண்மணியைக் கடக்கிறோம்.

‘எவ்வளவும்மா?’ கீரையை முப்பரிமாணத்தில் பார்த்தபடியே கேட்கிறார் ஒருவர். ‘கட்டு அஞ்சு ரூபா... இது பருப்பு கீர... இது தண்டு கீர... இது பாலைக்கீர... உங்களுக்கு எது வேணும்’ இங்கேயும் ஆச்சரியம் தாங்கவில்லை. காரணம், சென்னையின் பெரும்பாலான கடைகளில் கீரைக் கட்டுகள் பதினைந்து ரூபாய்க்கு குறைவதில்லை. ‘கேரட், உருளைக்கிழங்கு, அவரைக்காய் கிலோ 20 ரூபாய்’ என்ற போர்டு கண்களில் தட்டுப்பட்டது. ‘சார்... எங்களையும் போட்டோ எடுத்துப் போடுங்க...’ என்ற குரல் அங்கிருந்தும் வருகின்றன. சில கடைகளில் ‘பேடிஎம் அக்சப்டட்’ போர்டு தொங்குகிறது.

ஒரு தேங்காய் கடையின் முன் நின்றோம். அதனை வரிசையாக அடுக்கி வைத்துக் கொண்டிருந்த கடைக்காரர், ‘‘மழை இல்லாததால விளைச்சல் கம்மி சார்... அதனால, தேங்காய் விலையும் ஏறிடுச்சு. 20, 25 ரூபாய்னு சைசுக்கு ஏத்தபடி ரேட் வச்சிருக்கோம். வாங்குறீங்களா?’’ என்றார் புன்னகைத்தபடி. சிலர், மொத்தக் கடைகளில் சரக்குகளை வாங்கி, அங்கேயே தரையில் கோணிப் பைகளை விரித்து கூறுபோட்டு விற்பனை செய்கின்றனர். ‘‘கோஸ் பத்து ரூபா... காலி ஃபிளவர் பத்து ரூபா...’’ என்கிற சத்தம் காதில் சர்ரென பாய்கிறது. தக்காளிக் கடை ஒன்றில் பேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தார் ஒருவர்.
 
‘‘இன்னா விலை?’’ - இது பேரக்காரர். ‘‘25 ரூபா. உள்ள போனே 30. வா, வா... வாங்கிக்க... சீக்கிரம்...’’ என்றார் கடைக்காரர். கையைப் பிடித்து இழுக்காத குறைதான். அடுத்த கடையில் கேரட் மட்டும் மொத்தமாகக் கொட்டி வைத்திருந்தார்கள். அதில், சின்னதாக இருப்பவற்றை தனியாகப் பிரித்து ஒரு ரேட்டும், கொஞ்சம் சைஸில் பெரிதாக இருப்பதற்கு இன்னொரு ரேட்டும் என வகைப்படுத்தி இருந்தனர். ‘‘எவ்வளவுப்பா?’’ வாடிக்கையாளர் கேட்டார்.

‘‘கிலோ 25...’’ என்றார் கடைக்காரர். ‘‘அந்தப் பக்கம் 20 ரூபானு சொல்றதை பார்த்தேனே...’’ வாடிக்கையாளர் இழுக்கிறார். ‘‘போய் அங்கேயே வாங்கிக்க..!’’ சட்டென முகத்தைக் காட்டினார் கடைக்காரர். ‘‘மொச்சை 30 ரூபாய்... பச்சை பட்டாணி 20 ரூபாய்...’’ எனக் கோணிப்பைகளில் அடுக்கி வைத்து விற்றுக் கொண்டிருந்தார் ஒரு வியாபாரி. அவருக்கு அடுத்ததாக கத்திரிக்காய் கிலோ 20 ரூபாய் என விற்றபடி இன்னொருவர்.

ெதாடர்ந்து பச்சை, மஞ்சள், சிகப்பு என கலர்களில் வெரைட்டி காட்டும் குடை மிளகாய்களையும், கத்திரி கலரில் இருக்கும் முட்டைக்கோஸ்களையும் விற்க கூவிக் கொண்டிருந்தார் ஒருவர். ‘ஹைபிரிட்’ ஐட்டங்கள் மட்டும் வைத்திருப்பார் போல! அந்த பிளாக்கின் ஒரு முனையில் இருந்த டீக்கடையில் அத்தனை கூட்டம். எட்டிப் பார்த்தோம். சூடாக சமோசாவை எண்ணெயில் புரட்டிக் கொண்டிருந்தார் ஒருவர். ‘ஒரு கடி... ஒரு குடி...’ என டீயையும் சமோசாவையும் சுவைத்துக் கொண்டிருந்தனர் வியாபாரிகள்.

வரமுடியாதவர்களைக் குறி வைத்து சிலர் ஃப்ளாஸ்க்கில் ‘டீ’யுடன் வலம் வருவதையும் பார்த்தோம். அதற்கு எதிர்ப்புறம் உள்ள கடையில் புரோட்டாவை துவைத்துக் கொண்டிருந்தார் ஒருவர். அங்கேயும் ஒரு கூட்டம் காலை சாப்பாட்டிற்காக நின்றிருந்தது. ‘‘நாலு கட்டு பத்து ரூபா... நாலு கட்டு பத்து ரூபா...’’ கொத்தமல்லியை ஏலம் விட்டுக் கொண்டிருந்த கடைக்காரரை நோக்கினோம். அதே பிளாக்கின் இன்னொரு பகுதியில் இந்த கொத்தமல்லியை ஐந்து கட்டுகள் பத்து ரூபாய் என விற்றது ஞாபகம் வந்தது.

சின்னச் சின்னதாக ஏற்ற இறக்கம் இருந்தாலும் ஒரு கிலோ காய்கறியின் விலை நாற்பது ரூபாயைத் தாண்டவில்லை என்பதுதான் கோயம்பேடு மார்க்கெட்டின் ஹைலைட்! மட்டுமல்ல... ஒரு கிலோ வாங்கும் காய்கறிகள் எல்லாம் ஒன்றரை கிலோ அளவில் அள்ளிப் போட்டு வாடிக்கையாளர்களின் பைகளை சந்தோஷமாக நிரப்பியே அனுப்புகிறார்கள். இன்னொரு பிளாக்கிற்கு தாவினோம். வழியில் நிறைய லாரிகள். மொத்தக் கடைகளின் குடோன்களில் சரக்குகளை இறக்க நிற்கின்றன.

சுற்றிவிட்டு வெளியே வந்தோம். வரிசை கட்டும் கூழ்கடைகளுக்கு முன்பு சுமை தூக்கும் தொழிலாளர்கள். கேப்பைக் கூழினை வெங்காயம், மாங்காய் ஊறுகாய், மோர் மிளகாய் போன்றவற்றை தொட்டுக் கொண்டு சுவைத்துக் கொண்டிருந்தனர். திரும்பிப் பார்க்கிறோம். மார்க்கெட்டிலிருந்து மதுரவாயல் ரோட்டை இணைக்கும் சாலை வரை சரக்கு வாங்கிச் செல்லும் வண்டிகள். டிராபிக் ஜாம் ஆகி இருந்தது அந்தக் காலைப் பொழுது!