திருமகளின் அருள் பெற்றவர்களுக்குத்தான் செல்வம் பல வகைகளிலும் வந்து சேர்கிறது. கடின உழைப்பு இருப்பினும் அதற்கு ஏற்ற வெகுமதி கிடைப்பது இல்லை. பல வழிகளிலே செல்வம் வந்து சேரினும் வேறு வழியே தனியே போகிறது. ஆடம்பரங்களிலும் சொகுசு வாழ்விலும் சொத்துக்கள் கரைகின்றன.

முதல் தலைமுறை தனது அசாத்திய உழைப்பு மூலம் குவித்தவைகளை அடுத்து வரும் தலைமுறையினர் அனுபவிக்கிறார்கள். இவ்வாறு, செல்வம் குறித்து கருத்து வேறுபாடுகள் உண்டு. ஆயினும், தாயினைச் சேர்ந்திடும் கன்றுபோல் இறைவனை அடைய மனம் லகுவாகிச் செல்ல செல்வம் பிரதானமல்ல என்பதை ஞானிகள் பலரும் சுட்டிக்காட்டிச் சென்றுள்ளனர்.

பெருந்தவத்தினன்: அகம், புறம் என்னும் வேறுபாடுயில்லாது உள்ளும் வெளியும் என்ற நிலை கடந்து, மூவுலகும் ஒன்றே என்று வேதங்கள் கூறுவதற்கு இணங்க வாழ்கின்றவர்கள் தவமுனிவர்கள். அவர்களைப் போன்றே பொறாமை என்கின்ற ஔவியத்தை விட்டு ஒழித்து வீடு, காடு என்ற பகுப்பு இல்லாது வாழ்ந்த பெருந்தவமுனி குசேலர்.

“ஔவியம் அவித்த பெருந்தவத்தினன்” என்பது குசேலருக்கு அடைமொழி. பாற்கடலில் பள்ளிகொண்டிருக்கும் இறைவனைப் பற்றி நினைப்பதும், பூசலார் போன்று மனத்தினுள் நாராயணனை இருத்தி திருக்கோவில் எழுப்புவதுமாக வாழ்ந்த குசேலருக்கு வேதங்களே மூச்சு, திருமாலுக்கு கைங்கரியம் செய்வதே உணவு, திருமாலின் நினைவே வாழ்க்கை ஆகும்.

மணவாழ்க்கை மனம் வருத்தும் வாழ்வானதுபெற்றவர்கள், தங்கள் கடமை எனக் கருதி உண்மை ஒன்றே பேசுகின்ற இயல்புடைய சுசீலை என்ற அன்புத் திருமகளைத் திருமணம் செய்து வைத்தனர். நட்சத்திரங்களின் சுழற்சிக்கு ஒன்றாக 27 குழந்தைகள் பிறந்தன. பகவானையே நினைத்தவர்க்கு இவ்வளவு குழந்தைகளா என்று அசட்டுத்தனமாக நினைப்பவர் சிலருக்கு ஒன்று சொல்ல விழைகிறேன்.

இறை பிரேமையில் இருப்பவருக்குச் சிற்றின்பங்கள் தேவைப்படாது. வினை வழியே இட்டுச் சென்று பின், தன்னுடன் இணைத்துக் கொள்ளவே முடிவு பிறரிடம் யாசகம் கேட்காத மனோபாவனை கொண்டவர்க்கும் வீனாபிட் பொழுதும் மனம் பிரியா பிரியத்துடன் இறைக்காதலில் இருப்பவர்களும் செல்வமும், உணவும் வரும். வழிதான் என்ன? எறும்பு எடுத்துச் செல்லக் கூட தானியம் இல்லா தரித்திரர் குசேலர் என்றே சொல்லலாம்.

இல்லாளின் அகத்தில் அன்பு இருக்க வேறு என்ன வேண்டும் குசேலருக்கு!நட்பே நற்கதியானதுகாடு மேடுகள், மலைகள் என வெற்றுக் கால்கள் முள்தைக்க மிக்க இன்னல்களுக்கிடையில் துவாரகை வந்தடைந்த குசேலரைக் கண்டு எள்ளி நகையாடினர் பலர். கந்தலாடை தரித்திரன் வந்த காரணம் அறிந்து இன்னமும் கேலிகள் அதிகமாயின.

ஒரே ஒரு வீரனுக்கு மட்டும் குசேலனின் தவம் பொதித்த முகம் புரிந்து கண்ணபிரானிடம் சென்று சொன்னான். மன்னர்கள் எல்லாம் வரிசையாகக் காத்துக் கிடக்க குசேலர் பெயரைக் கேட்டவுடன், மகிழ்ந்ததை மகாவித்துவான் அவர்களின் பாடல் வழியே சொல்லிவிடலாம். விளக்கம் தேவைப் படாது. ஊன்றிப் படித்தாலே போதும் உள்புகும் உணர்ச்சி வரிகள்.

இது கண்ணபிரான் தன் நண்பன் குசேலருக்குக் கூறுவதாக அமைகிறது. நல்லவர்களின் சொல், நல்லவர்களைக் காணுதல், உதவுதல், புகழுதல் என பலவற்றை நல்லறிஞர்கள் நல்லது என்று சொல்கின்றனர். அதோடு மட்டுமல்லாது நல்லவர்களின் நட்பே முக்கியம் என்பது குசேல கண்ணன் நட்பு காட்டுகிறது.

விருந்தோம்பல் முடிந்த பின்பு எனக்கென்ன கொண்டு வந்தாய் என வெண்ணெய் உண்ட கண்ணன் கேட்க, ஒன்றும் தோன்றாது குசேலர் இருந்தார். ஆனால், அனைத்தும் மறிந்த கண்ணனோ கந்தலாடையில் முடித்து வைத்திருந்த பல நாள் கட்டிவைத்த முடை நாற்றம் வீசும் அவலின் ஒரு பிடியை அன்பினால் எடுத்து வாயில் இட்டுக்கொண்டான்.

அதன் பின் மற்றுமொரு பிடி வாயில் இடுமுன், ருக்மணி தடுத்தாண்ட கதை நமக்குத் தெரியும். திருமகளின் அன்பையும், திருமகளையும் தன்னுள்ளே வைத்துள்ள கண்ணபிரான் வாழ்த்தினாலே செல்வம் பொங்க நைவேத்தியம் செய்தாலோ பல் மடங்கு செல்வம் வரும். முழுமையாக உண்ட திருமகளின் முழுக் கருணையும் இட்டிவிடும்.

அதன் பின் துவாரகை வாழ் மக்கள் என் செய்வர்? குசேலர் அல்லவா திருமகள் அருளால் சங்க நிதி, பதுமநிதி குபேர நிதி என அனைத்தும் பெற்று விடுவாரே. எனவேதான் ருக்குமணி தடுத்தாள் சம்பவம் நடந்தது. ஒரு பிடி அவலிலே குசேலர் பெற்றது செல்வமா? நற்கதியா? இப்படி ஒரு கேள்வி எழுமாயின் அதற்கான பதில் நற்கதியே என்பதுதான்.

குசேலர் கண்ணனைப் பார்த்த பின்பு தனது ஊர் திரும்பியதும், ஊரே செல்வச் செழிப்பு பெற்றதும்; தனது இல்லம் முழுவதும் அரண்மனையாக தோற்றம் பெற்று செல்வம் பொங்கி வழிந்ததும், தன் குழந்தைகள் செல்வச் செழிப்பின் அடையாளமாக மாறியிருப்பதும், சுசீலை மகாராணி போன்று அலங்காரத்துடன் காணப்பட்டதைக் கண்டு கண்கலங்கினார் குசேலர். ஒன்றும் கேட்காமல்தானே வந்தேன்.

கண்ணன் ஏன் இந்த மாயவேலை செய்தான். உடல் அழுக்குப் போக வேண்டும் என நினைத்து நீருக்குப் பதிலாக சேற்றை அள்ளி பூசியது போன்று மாறிவிட்டதே. நான் என்ன செய்வேன்? உன்னைப் பார்த்த நிறைவு மட்டும்தானே நான் விரும்பியது இது தகுமா? அழியும் செல்வத்தைத் தந்து என்னை துன்பத்தில் தள்ளி விட்டாயே! என மனம் வெதும்பி தனிமையில் இருக்கிறார் குசேலர்.

மீண்டும் தன் கந்தல் ஆடையே வேண்டும். தனது வீடு குடிசை ஆக வேண்டும் என்றும் விரும்பி கண்ணனை நினைத்து அழுவதும் விசும்புவதும் ஆக இருக்க, துவாரகை கண்ணன் இமைக்கும் பொழுதில் வந்து முன் நின்றான். அமிர்தம் உண்ட அளப்பரிய மகிழ்ச்சியில் குசேலர் “செல்வம் வேண்டாம்! எனக்குப் பழைய வாழ்க்கை போதும் எனக் கூறுகிறார்.

“நண்பரே! இது உனக்கு அல்ல. உன்னையே நம்பி இருக்கும் உன் மனைவிக்கும், குழந்தைகளுக்கும்தான். தாமரை இலையின் மேல் இருக்கும் ஒட்டா நீராக நீயும் செல்வத்தில் கிடைத்த வாழ்க்கையில் இருந்திடு. நீ என்னை விரும்புபவன்! பொய்ப்பொருள் விரும்பாதவர். பிறர்க்கு தான தருமம் செய்து வைகுந்தம் வந்து சேர்” ஆன்மிகம் காட்டும் வழியும் இதுதானே.