தோகை மலரும் இளமை!

செவ்விது செவ்விது பெண்மை!

பெண் என்பவள் பாதுகாக்கப்பட வேண்டியவள். அவள் தங்கம் போல மிக விலை மதிப்பற்றவள். நம் வீட்டுப் பெண்களை கண்களைப் போன்று பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற பேச்செல்லாம் இந்த பருவத்தில்தான் துவங்குகிறது. தங்கத்தை என்றாவது வேண்டாம் என்று சொல்லி இருப்போமா? ஆனால், பெண் பிள்ளைகளை இன்றும் பல பேர் வேண்டாம் என்றுதான் நினைக்கிறார்கள்.

கண்களை நாம் குத்தி காயப்படுத்துவோமா? ஆனால் இன்றும் பெண்களுக்கு வன்கொடுமை நடந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது. இதெல்லாம் இந்தப் பருவத்தில் இருந்துதான் ஆரம்பிக்கிறது. நல்ல முற்போக்கு சிந்தையுடன் இருக்கிற குடும்பங்கள், நகரத்தில் வாழும் குடும்பங்களில்கூட பெண் பிள்ளைகளை இது வரை ஆண் பிள்ளைகளுக்கு ஈடாக சமமாக வளர்த்திருந்தாலும், இந்தப் பருவத்தில்தான் என்ன இருந்தாலும் வயசுப் பொண்ணு, வயசுக்கு வந்த பொண்ணு இப்படி பண்ணலாமா என்ற பேச்சுகள் தொடங்கும்.

ஏன் காலேஜ் படிக்க வைக்கணும்? ஏன் இவ்வளவு செலவு செய்து படிக்க வைக்கணும்? அய்யோ கல்யாணத்துக்கு இன்னும் நகை சேர்க்கவில்லையே என்ற பேச்சுகள் ஆண்கள் வாழ்வில் நடைபெறாத ஒன்று. ஆண் பிள்ளையாக இருந்தால், மதிப்பெண் கம்மியாக இருந்தால் பரவாயில்லை, நான் லட்சக் கணக்குல காசு கட்டியாவது உனக்கு ஓர் இன்ஜினியரிங் சீட் அல்லது டாக்டர் சீட் வாங்கி கொடுத்துவிடுவேன் என்று கூறுவார்கள்.

இதுதான் பள்ளி முடித்துவிட்டு காலேஜ் செல்லும் பருவம். பல கிராமப்புற பெண் பிள்ளைகள் இந்தப் பருவத்திலேயே மனைவி, தாய் என்ற அந்தஸ்த்தையும் அடைந்துவிடுகிறார்கள். சில சமயம் பெற்றோர்கள் வறுபுறுத்தி நடக்கிறது, சில சமயம் தானாக போய் விழுந்துவிடுகிறார்கள். அவர்களாகப் போய் விழுந்துவிடக் கூடாது என்ற நினைப்பில் பெற்றோர்கள் வேக வேகமாக விவாகம் செய்து வைத்துவிடுகிறார்கள்.