ஒருவர், தான் வைத்திருக்கும் கருத்தை மாற்றவேண்டும் என்றால் அது லேசுப்பட்ட காரியம்தான். ஆனால், இருவர் ஒரு கருத்தை ஒப்புக்கொள்வதோ, அல்லது மாற்றுவதோ லேசுப்பட்ட காரியமல்ல.

இப்படி இருவர் இணைந்து ஒரு கருத்தை ஒப்புக்கொள்வது கடினம் என்றால் 1400 பேர் கூடினால் என்னாகும்?கடந்தவாரம் குளுகுளு சுவிட்சர்லாந்து நாட்டின் தலைநகரான ஜெனிவாவில் கூடிய இந்த 1400 பேரும் இருதரப்பாக நின்று ஒரு கருத்துக்கு எதிரும் புதிருமாக விளக்கம் சொன்னதுதான் இன்று டாக் ஆஃப் த வேர்ல்ட். 

நெகிழி எனும் ப்ளாஸ்டிக் உலகம் முழுவதும் ஒரு வெறுப்புப் பொருளாகப் பார்க்கப்படுகிறது. இந்தியாவிலும் ப்ளாஸ்டிக் அரிசி என்றெல்லாம் இந்த நெகிழி பயம் காட்டுகிறது. ப்ளாஸ்டிக்கை ஒழிக்க ஐக்கிய நாடுகள் சபையும், பாரிஸ் ஒப்பந்தமும் ஒருகாலத்தில் களத்தில் குதித்து செயலில் இறங்கின. 

அப்படிப்பட்ட ஒரு முயற்சியில் கடந்த ஆகஸ்டு மாதம் 5ம் தேதி ஜெனிவாவில் சுமார் 183 நாடுகளைச் சேர்ந்த 1400 பேர் ப்ளாஸ்டிக் தொடர்பான ஒரு கூட்டு ஒப்பந்தத்தை உருவாக்க கலந்தாலோசித்தார்கள். 

ஆனால், கடைசியில் இந்த 1400 பேரும் இரண்டு குழுக்களாக பிரிந்து தனித்தனியாக ப்ளாஸ்டிக் தொடர்பான கருத்துக்களை தெரிவித்ததால் அந்தக் கூட்டம் எதுவுமே சாதிக்காமல் தோல்வியில் முடிந்தது.

உலகளவிலான ப்ளாஸ்டிக் ஒப்பந்தம் என பெயர் சூட்டப்பட்ட இந்த கூட்டம் 10 நாட்கள் நடைபெற்றது. 1400 பேரும் கூடிப் பேசி ப்ளாஸ்டிக் தொடர்பாக ஒரு பொதுப்படையான கருத்தை ஏற்படுத்தி அதை ஓர் ஒப்பந்தமாக உருவாக்குவதுதான் இந்தக் கூட்டத்தின் குறிக்கோள். 

இதுமாதிரி ஏற்கனவே பல கூட்டங்கள் நடைபெற்றிருக்கின்றன. ஆனாலும் ப்ளாஸ்டிக் பயன்பாடு, அது ஏற்படுத்தும் தீங்குகள் தொடர்பாக பல ஆய்வுகள் எச்சரிகை விடுக்க இந்த அவசரக் கூட்டம் கூட்டப்பட்டது. அப்படி கூடிய கூட்டம்தான் இருபிரிவாக பிரிந்து அந்த மீட்டிங்கையே பிசுபிசுக்க வைத்தது. 

ஒரு குழுவின் பெயர் ‘உயர் ஆர்வக் கூட்டுக்குழு’. மற்ற குழுவின் பெயர் ‘குறைந்த ஆர்வக் கூட்டுக்குழு’. இவையெல்லாம் இந்த இரு குழுக்களுக்கு வெளியிலிருந்து ஆட்கள் வைத்த பெயர்கள். பெயரைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் இந்தக் குழுக்களில் இருந்த நாடுகளைப் பற்றிப் பார்ப்போம். 

முதல் குழு ப்ளாஸ்டிக் உற்பத்தியை எல்லா நாடுகளுமே முழுமையாக தடை செய்யவேண்டும் என வலியுறுத்தியது. ஆனால், இரண்டாம் குழு - பெட்ரோல் நாடுகளும் இந்தியாவும் - முழுமையாக எல்லாம் ப்ளாஸ்டிக்கை தடை செய்ய முடியாது... வேண்டும் என்றால் ப்ளாஸ்டிக்கால் விளையும் கேடுகளைக் கட்டுப்படுத்துகிறோம் என்றது. 

சுமார் 1000 க்கும் மேற்பட்ட ப்ளாஸ்டிக் வகைகளை அறிவியலாளர்கள் பிரித்து மேய்ந்து கண்டுபிடித்திருக்கிறார்கள். சில ப்ளாஸ்டிக்குகள் மிக ஆபத்தானவை. சிலது நீண்டகாலத்துக்குப் பிறகு ஆபத்தை ஏற்படுத்தும். குறைந்த ஆர்வக் குழு முழுமையான தடைக்கு ஒரு கண்டிஷன் போட்டது. 

‘வளர்ந்த நாடுகள் எல்லாமே பலவித வளர்ச்சிகளால்தான் உருவாயின. அதில் ஒரு வளர்ச்சி  ப்ளாஸ்டிக். ப்ளாஸ்டிக் தொழில்நுட்பத்தால் வளர்ந்த ஒரு நாடு, வளர்ந்து வரும் அல்லது வளராத ஒரு நாட்டில் ப்ளாஸ்டிக் உற்பத்திய தடை பண்ணச் சொல்வது எந்தவகையில் சரியாகும்?

உதாரணமாக, இந்தியாவில் சுமார் 30 ஆயிரம் ப்ளாஸ்டிக் உற்பத்தியாளர்கள் இருப்பதாக ஒரு புள்ளிவிபரம் சொல்கிறது. இத்தோடு இந்தியாவில் சுமார் 40 லட்சம் தொழிலாளர்கள் இந்த உற்பத்தியில் ஈடுபட்டு உழைத்து வருவதாகவும் ஒரு புள்ளிவிபரம் உண்டு. 

ஆனாலும் ப்ளாஸ்டிக் தொடர்பான பல்வேறு அறிவியல் ஆய்வுகள் அதன் நச்சுத்தன்மையை அறிவித்துக்கொண்டே இருக்கின்றன. கேன்சர் முதல் மலட்டுத்தன்மை வரை பல உடல்சார் நோய்கள் ப்ளாஸ்டிக்கால் ஏற்படுவதாக ஆபத்தான கண்டுபிடிப்புகள் தினந்தோறும் ஊடகங்களில் வருகின்றன. 

‘‘எல்லோரும் ப்ளாஸ்டிக் என்றாலே கேரி பேக் அல்லது அவை மட்கா குப்பைகள் என்று மட்டுமே பார்க்கிறார்கள். இது ஒரு தவறான கண்ணோட்டம். மட்கா குப்பைகள் என்ற பொருளில் பிளாஸ்டிக் ஒரு சிறிய அளவு பாதிப்பைத்தான் ஏற்படுத்துகிறது. ஆனால், கண்ணுக்குத் தெரியாத பலவித ப்ளாஸ்டிக்குகளால் ஏற்படும் பாதிப்புகளை பலர் புரிந்து கொள்வதில்லை. உதாரணமாக, துணிக்கடைகளில் சிந்தடிக் துணி என்பது விற்பனையில் சக்கைபோடு போடுகிறது. 

பாலியஸ்டர், நைலான் என்றெல்லாம் துணி வகைகள் இருக்கின்றன. இவற்றை பயன்படுத்திவிட்டு துவைப்பதற்காக வாஷிங் மெஷினில் போடுகிறோம். அந்தக் கழிவு நீர் நம் நிலத்தடி நீரில் கலக்கும்போது நாம் உண்ணும் காய்கறிகள் உள்ளிட்ட உணவுகளில் ப்ளாஸ்டிக் நுண்துகள்கள் கலந்து விடுகின்றன. 

மட்டுமல்ல; கடலில் ப்ளாஸ்டிக் நுண்துகள்கள் கலப்பதால் உலகில் மூன்று பங்கிருக்கும் கடலும் நச்சுத்தன்மை அடைகிறது. கடல் உணவுகளிலும் ப்ளாஸ்டிக் நச்சுக்கள் கலந்துவிடுகின்றன. 

இந்தியாவில் தனியார் பெட்ரோல் விற்பனையில் கொடிகட்டிப் பறக்கும் நிறுவனம்தான் ப்ளாஸ்டிக் உற்பத்திக்குத் தேவையான சுமார் 60 சதவீத மூலப் பொருட்களை வழங்குகிறது என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். 

இதுகுறித்து ஒன்றிய அரசு வாயே திறக்காமல் இருப்பதை மக்களிடம் எடுத்துச் சொல்ல வேண்டும்.ப்ளாஸ்டிக் பொருட்களை நாம் மலிவான விலைக்கு வாங்குகிறோம். ஆனால், உண்மையில் அதன் உற்பத்திச் செலவு அதிகம். அரசு மானியம் கொடுப்பதால்தான் ப்ளாஸ்டிக் மலிவாக கிடைக்கிறது என்பதை மறுக்கவே முடியாது.