சத்தியமூர்த்தி காரிலிருந்து இறங்கி வட்டமலை குமரக் கடவுளுக்கு ஒரு கும்பிடு போட்டார்.  ‘‘முருகா... பத்து வருடங்களுக்கு அப்புறமா பகையோடு இருக்கிற அண்ணனைப் பார்க்கப் போறேன். நீதான் அருள் புரியணும்!’’ காரில் ஏறினார்.

அம்மாபாளையம் கிராமத்தில்தான் சத்தியமூர்த்தியும் அவருடைய அண்ணன் சென்னிமலையும் அவர்களின் அப்பா பழனி, அம்மா தேவியும் ஒன்றாக வசித்தார்கள். அப்பாவுக்கு, தான் உயிரோடு இருக்கும்போதே சொத்துக்களைப் பிள்ளைகளுக்குப் பிரித்துவிட வேண்டுமென்று தோன்றி அதற்கான வேலைகளை ஆரம்பித்தார்.

‘‘அது எப்படிச் சரியாவும்? சத்தியமூர்த்தியைப் படிக்க வெச்சீங்க. எட்டாப்பு வரைக்கும் இங்க அம்மாபாளையத்துலியும், ஹை ஸ்கூல் படிப்பை குண்டடத்திலியும், காலேஜ் படிப்பை திருப்பூர்லயும் படிச்சான். அப்புறம் மெட்ராசுக்குப் போய் மேல படிச்சு இப்ப போலீஸ் வேலைல சேந்து கை நிறையச் சம்பாதிக்கிறான். 

என்னைப் படிக்க வெச்சீங்களா? மூணு ஏக்கர் நிலத்தையும் எனக்கு முழுசாக் கொடுத்துடுங்க. இல்லாட்டினா, அவனுக்கு அரை ஏக்கர் நிலம், எனக்கு ரெண்டரை ஏக்கர் நிலம்னு பிரிச்சு எழுதுங்க!’’ என்றார் அண்ணன் சென்னிமலை.

இப்ப என்ன காரியத்துக்காக நீ வந்துருக்கே? அதைச் சொல்லிட்டு இடத்தைக் காலி பண்ணு...’’‘‘அப்படிப் பேசாதீங்கண்ணே. நல்ல காரியத்துக்காக ஒரு உதவி வேண்டித்தான் உங்ககிட்டே வந்துருக்கேன். தட்டாம எனக்குச் செய்யணும். ப்ளீஸ்...’’‘‘ஓ, அதானே பாத்தேன். காரியமாத்தான் வந்திருக்கே! சரி, என்ன விசயம், சொல்லு...’’‘‘ஒரு நல்ல காரியத்துக்காக மூணு ஏக்கர் நிலம் தேவைப்படுது. 

என்னோட ஒன்ணரை ஏக்கர் நிலம் போக, மீதி ஒண்ணரை ஏக்கர் உங்க நிலம் என் நிலத்துக்குப் பக்கத்துலியே இருக்கறதால ரொம்ப உதவியா இருக்கும். இப்போதைய விலை மதிப்பு என்னவோ அதை நா கொடுத்துடறேன்...’’‘‘அடப்பாவி, என்கிட்டே இருக்கிற கொஞ்ச நிலத்தையும் புடுங்கணும்னு வந்துருக்கியா?’’சத்தமாகப் பேசிய சென்னிமலையின் கண்கள் ஆக்ரோஷத்தில் சிவந்து போயின. ‘‘மொதல்ல வெளியே போ!’’ என்று கத்தினார்.

அதே நெடுஞ்சாலையை ஒட்டினாற் போன்று  சின்னசாமி என்ற நபருக்கு நாலைந்து ஏக்கர் நிலம் இருந்தது. விலையைக் கொஞ்சம் அதிகமாகத் தருவதாகச் சொன்னால் கொடுப்பார் என்று சத்தியமூர்த்தியின் தந்தை பழனி சொன்னது ஞாபகம் வந்தது.

மூன்று நாட்களுக்கு முன் அவர் திருவள்ளூரிலிருந்து சொந்த ஊருக்குக் காரில் கிளம்பி வந்தார்.அம்மாபாளையம் வயற்காட்டில் நிறைய ஆடு மாடுகள் மேய்ந்தது கண்ணில் பட்டது. காரை நிறுத்தச் சொல்லி, இறங்கினார். கால்நடைகளை மேய்த்துக் கொண்டிருந்த பையன்களைக் கைதட்டி அழைத்தார்.

‘‘தம்பிகளா, பெரிய வீட்டுல பழனின்னு இருக்காரே பழைய மிலிட்டரிக்காரர். அவரோட மகன்தான் நானு...’’அவர்கள் முகம் மலர்ந்தார்கள். ‘‘நீங்க பெரிய போலீஸ் அதிகாரியா இருக்கீங்கன்னு தெரியும். எங்க ஊருக்கு உங்களாலே ரொம்பப் பெருமை சார்!’’ என்று உற்சாகத்துடன் சொன்னார்கள்.‘‘அது சரி, பள்ளிக்கூடம் போற வயசுல ஆடு, மாடு மேய்ச்சுக்கிட்டிருக்கீங்களே, ஏன், படிக்கலையா?’’

அவர்கள் தலையைக் குனிந்து கொண்டார்கள். ஒருவன் மெல்லச் சொன்னான். ‘‘படிக்க ஆசைதான் சார். ஆனா, அம்மாபாளையத்துல இருக்குற ஸ்கூல்ல எட்டாப்பு வரைக்கும்தான் இருக்கு. நாங்க எட்டாப்போட நின்னுப்புட்டோம்...’’‘‘ஏன்பா, குண்டடம் ஸ்கூலுக்குப் போய் ப்ளஸ் டூ வரைக்கும் படிக்கலாமே...’’‘‘படிக்கலாம் சார்... ஆனா...’’ என்று ஒருவன் இழுத்தான்.

‘‘ஆனா, என்ன தம்பிகளா பத்து கிலோ மீட்டர் தூரம்தானே, சைக்கிள்ல போயிட்டு வரலாமே? நானெல்லாம் அப்படிப் போய்த்தானே படிச்சேன்!’’‘‘ஒங்க கதை வேற சார். வழியில சந்திரநல்லூர்னு ஒரு ஊரு இருக்கே, அது வழியாப் போக எங்களுக்கு அனுமதி கெடையாது. நாங்க குண்டடம் போகணுமின்னா குச்சிபாளையம் வழியா இருபது கிலோமீட்டர் சுத்தித்தான் போகணும்...’’தூக்கிவாரிப்போட்டது சத்தியமூர்த்திக்கு.

‘‘அந்த ஊர் பண்ணையாரும் ஊர் மனுசங்களும் சாதி பாக்குறாங்க. நாங்க அந்த ஊர் வழியா வரக்கூடாதுன்னு சட்டம் போட்டிருக்காங்க. அதனால நாங்க தெனம் இருவது கிலோ மீட்டர் போய், அதே தூரம் திரும்பி வர்றது முடியற காரியமா சார்?’’நெஞ்சில் பந்தாய் எதுவோ அடைத்துக் கொண்டது சத்தியமூர்த்திக்கு. 

சுதந்திரம் வாங்கி இத்தனை காலத்துக்குப் பிறகுமா இந்தக் கொடுமை? மாவட்ட எஸ்.பி.யிடம் சொல்லி இதற்குத் தீர்வு காணவேண்டும் என நினைத்தார்.‘‘இந்த ஊரிலேயே பிளஸ் டூ வரை படிக்க வசதி வந்தால் நீங்க படிப்பீங்களா?’’ என்று கேட்டார்.  ‘‘ஓ, நிச்சயமாய்!’’ என்று அவர்கள் பதிலளித்தார்கள்.

பள்ளியாக்க என்ன விதிமுறைகள்?’’ என்று விசாரித்தார்.‘‘அந்தப் பள்ளிக்கூடம் ரொம்பவும் சின்ன இடத்துல இருக்கு. ஹைஸ்கூலாக்க மூணு ஏக்கர் நிலம் வேணும். கூடவே, அரசாங்கத்துக்கு இரண்டரை லட்ச ரூபாய் பணம் செலுத்தணும். இதையே மேனிலைப் பள்ளியாத் தரம் உயர்த்தணுமின்னா இன்னொரு இரண்டரை லட்ச ரூபா கட்டணும்...’’ என்றார் சி.இ.ஓ.

கதவைத் திறந்து இறங்கினார்.எதிரில் அண்ணன் சென்னிமலை நின்றார்.சத்தியமூர்த்தியைப் பார்த்துக் கை கூப்பினார். அவர் கண்களில் நீர் எட்டிப் பார்த்தது. ‘‘என்னை மன்னிச்சுடுடா சத்தி. நீ நேத்து வந்தப்ப கொஞ்சம் கூட இரக்கமில்லாம நடந்து உன்னை விரட்டிப்புட்டேன். 

சந்திரநல்லூர்ப் பண்ணையாரும் அந்த ஊர்க் காரப் பயலுகளும் பண்ற அக்கிரமத்தால் சுற்றுப்பட்டு கிராமத்துப் புள்ளைக எட்டாப்பு படிப்பைத் தாண்டாம மாடு மேச்சுகிட்டுத் திரியுதுங்க. அது பொறுக்காம நீ நடவடிக்கை எடுக்கிறது தெரியாம உனக்கு நீ கேட்ட நிலத்தைத் தர மறுப்பு சொல்லிட்டேன்.

சின்னசாமி என்னோட உரக்கடைக்கு வந்தப்ப சொல்லித்தான் எனக்கு விசயம் தெரிஞ்சது. என் ஒண்ணரை ஏக்கர் நிலத்தை ஒரு பைசா கூட வாங்காம இப்பவே கெவர்மெண்டுக்கு எழுதித் தந்துப்புடறேன். கூடவே நீ ரெண்டரை லட்ச ரூபா போடு, நானும் ரெண்டரை லட்ச ரூபா கொடுக்கறேன்.

ஸ்கூலை பிளஸ் டூ வரைக்கும் பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கிற பள்ளிக்கூடமா மாத்தி இந்த ஊர்ப் புள்ளைங்க மாடு மேய்க்கப் போகாம, படிக்கறதுக்கு வழி செஞ்சுடலாம்...’’சத்தியமூர்த்தி புழுதி மண்ணில், அண்ணனின் காலடியில் விழுந்து குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதார்.