ஹோட்டல் ரெட் மூன். அறை எண் 207ன் கதவைப் பூப்போல சாத்திவிட்டு, தோளில் தொங்கிய ஹேண்ட் பேகில் கைக்குட்டை எடுத்து, நெற்றியில் அரும்பியிருந்த வியர்வைத் துளிகளை ஒற்றி எடுக்கும் பூஜாவுக்கு வரும் பிப்ரவரி 5ல் 30 முடிகிறது.

பூஜாவுக்கு இலகுவான ரோஸ் நிற மெழுகு உடல். சராசரி உயரம். மாடலாக வைத்து பெண் சிற்பம் செய்ய பொருத்தமான அமைப்பு. ஆண் ஜீவராசிகள் அத்தனையும் பார்த்ததும் கண்களை விரிய வைக்கிற அளவுக்கு அத்தனை அழகு. நெற்றியிலிருந்து தாடை வரை சுருண்டு ஊசலாடும் முடிச்சுருள் கூடுதல் கவர்ச்சி. ‘லிப்ஸ்டிக்’ தடவிய உதட்டில் நிரந்தர ஈர்ப்பு விசை.

‘‘இண்டர்வியூ போனியே, என்னாச்சு..?”‘‘அதப் பத்திதான் பேசணும், வா...”கேரிபேகில் அருணுக்குப் பிடித்த மஷ்ரூம் பிரியாணியும், அவளுக்குப் பிடித்த சப்பாத்தி மட்டன் சுக்காவும் சில்வர் பாக்ஸில் சூடாக இருந்தன.

பூஜா வீடு திறந்திருந்தது. உள்ளே  வந்தவள் பார்சலை டைனிங் டேபிளில் வைத்துவிட்டு அருணைப் பார்க்க, அவன் சோபாவில் படுத்து சீலிங் ஃபேன் சுற்றுவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.  ரெஸ்ட் ரூம் சென்று திரும்பியவள் நைட்டிக்கு மாறியிருந்தாள்.

அழுகிறானா..?பூஜா அவன் முன் சென்று முகம் தூக்கிப் பார்க்க கண்கள் கலங்கியிருந்தன.‘‘அதுக்கு அழுவியா..? சரி வேண்டான்னா விடு...’’ அப்படியே கட்டிலில் அமர்ந்தாள்.

அதில் இருந்த 500 ரூபாய் தாள்களில் 20 எண்ணி அருணிடம் நீட்டி, ‘‘இந்தா... இது நீ என்னை தொடாததற்கு... உனக்குப் பாதி... உன்னை நான் தொடாம இருந்ததுக்கு எனக்குப் பாதி...’’ அவன் கையில் திணித்தாள்.அப்போது முதல் அருணைப் பிடித்துப் போயிற்று.

இருவரும் எதையும் பகிர்ந்து கொள்கிற அளவுக்கு நட்புச் சிலந்தி அழகாய் வலை பின்னிக்கொண்டது.சிரித்துக்கொண்ட பூஜா அலங்கரித்திருந்தாள். அருண் காட்டிய மேனேஜர் அறை எண்ணை ஒருதரம் நினைவுபடுத்திக் கொண்டாள். கண்டிப்பாக அருணுக்கு இந்த வேலை கிடைக்க வேண்டும். சாந்தகுமாரோ, சாதாரண குமாரோ... அந்த மேனேஜர் முரடனா, சேடிஸ்டா, குடிகாரனா எதுவும் தெரியாது.

எதுவாக இருந்தால் என்ன..? அருணுக்கு வேலை வேண்டும். அவன் படும் வேதனையைப் பார்க்க சகிக்கவில்லை.எதற்கும் பாதுகாப்பாக இருக்கட்டும் என பேகில் பெப்பர் ஸ்பிரே வைத்துக் கொண்டாள். விலை உயர்ந்த வாசனைத் திரவியம் பீய்ச்சிக் கொண்டாள். 

பணத்துக்காக அலங்கரித்துக் கொண்டவள் இன்று ஒரு நல்ல விஷயத்துக்காக தயாரானது பூஜாவுக்கு பெருமையாக இருந்தது.ஹோட்டல் தலையில் பெயர் பார்த்து ஆட்டோவிலிருந்து இறங்கிக்கொண்ட பூஜா, அறைகளில் எண்கள் பார்த்துக்கொண்டு படியேறினாள்.  207. இதுதான். பித்தளை எண்கள் பளபளத்தன. பூஜா அழைப்பு பொத்தானை அழுத்திவிட்டு காத்திருந்தாள்.

கஷ்டப்படுற ஃபேமிலி. இந்த வேலை கெடைச்சா குடும்பத்தை கரை சேர்த்துருவான். நான் வந்தது அவனுக்குத் தெரியாது. நீங்க எதிர்பார்க்கிறது பணம் இல்லைங்கிறது ஓரளவுக்கு தெரிஞ்சுகிட்டுதான் வந்திருக்கேன். அருண் ஜாப்புக்கு உத்தரவாதம் கொடுங்க... அது போதும்...” தோளில் இருந்த பேகை எடுத்து வைத்தாள்.அமைதியாக கேட்டுக் கொண்டிருந்த சாந்தகுமார், ‘‘அந்த ஹாண்ட்ஸம் மேன் அருண் வரலையா..? அவரை வரச்சொல்லுங்க. ஜாப் கன்ஃபார்ம் பண்றேன்...” என்றவனின் வார்த்தைகளில் நளினம் தெரிந்தது.