அரண்மனை குடும்பம் -55

குரங்கு குல்லாய் போட்டவன் சொன்ன செய்தி குலசேகர ராஜாவை கிண்டிக் கிழங்கெடுக்கத் தொடங்கி விட்டது.“டேய்... அந்த மூணு பேர் யாருன்னு எனக்கு தெரிஞ்சாகணும். நான் அனுப்பித் தந்தேன்னு ஒரு வாழைப்பழத் தாரோட உள்ள போய் அவங்கள உன் செல்போன்ல எப்படியாவது போட்டோ எடுத்து எனக்கு அனுப்பு. கமான் க்விக்...” என்று அவர் மறுபக்கமிருந்து கூறவும் குல்லாய்க் காரனும் தயாரானான்.அங்கிருந்து ஒரு வாழைத்தாரை வாங்கிவர புறப்பட்டான். எதிரில் ஆட்டோ ஒன்றில் இருந்து இறங்கினான் நாச்சிமுத்து. கூடவே ஒரு மெடிக்கல் கிட்பேக்குடன் டாக்டரும் இறங்கினார்.

நாச்சிமுத்து, குல்லாய்க்காரனைப் பார்க்கவும் குல்லாய்க் காரன் வேகமாக நகரத் தொடங்கி பின்பு அது தவறு என்று வேகமாய் உணர்ந்து திரும்பிப் பார்த்து “யாருக்குப்பா உடம்பு சரியில்ல... டாக்டரெல்லாம் வந்துருக்காரு?” என்று சமாளிக்க முயன்றான். நாச்சிமுத்துவிடம் சந்தேகம் நெளியத் தொடங்கி விட்டது.“எலே... நீயாருடா... என்னவோ தெரிஞ்சவன் மாதிரி கேக்கே..?”“நான் யாரா... சரிதான்... ஐயாதான் என்னை வெளிய இருந்து பாத்துக்கன்னு சொல்லியிருக்காரு...” என்றான் குல்லாக்காரன்.

‘‘ஐயா...’’ என்று அவன் சொன்னதை நாச்சிமுத்து, கணேசன் என்று புரிந்து கொண்டு பதிலுக்கு எதுவும் சொல்லாமல் டாக்டரோடு உள்ளே நுழைந்தான்.குல்லாகாரனும் வாழைப்பழத்தார் வாங்கிவர வேண்டி ஒரு பெருமூச்சோடு விலகிப் போனான்.உள்ளே மூவருமே வலி முனகலோடு கிடந்தனர். அவர்கள் குடிக்க டீ கொடுத்ததில் பாதியைத்தான் குடித்திருந்தனர். டாக்டர் வரவும் அவரை வெறித்துப் பார்த்தனர். அவரும் அவர்களை ஒரு மாதிரிதான் பார்த்தார். காயம்பட்ட இடங்களில் பழைய துணிகளைக் கிழித்து பங்கஜம் கட்டுப் போட்டிருந்தாள்.

“டாக்டரய்யா... மொதல்ல வலி தெரியாம இருக்க ஒரு ஊசிய போடுங்கய்யா... மத்த எல்லாத்தையும் அப்புறம் பாத்துக்கலாம்...” என்று கெஞ்சலோடு முனங்கினான் போதிமுத்து.
“ஆமா... எப்படி இப்படி ஆச்சு... ஏதாவது ஆக்சிடென்ட்ல சிக்கினீங்களா... அப்படின்னா இது போலீஸ் கேஸ்...” என்று அதிர்வளித்தார் டாக்டர்.“டாக்டரய்யா... ஆன துரத்தி பள்ளத்துல உழுந்துட்டாங்க. இது எப்படிங்க போலீஸ் கேசாகும்?” என்று திருப்பிக் கேட்டான் போதிமுத்து.டாக்டரும் பரிசோதிக்கத் தொடங்கினார். வாத்தியார் காலைத் தொட்டு அசைக்க முயலவும் “ஆத்தி...” என்று ஒரு அலறு அலறினார் வாத்தியார்.

“எலும்பு முறிஞ்சிருக்கு... முதல் வேலையா எக்ஸ்ரே எடுக்கணும். அப்புறம்தான் மத்த எல்லாமே... ஒரு டி.டி. இஞ்ஜெக்சனை இப்ப போட்டுட்றேன். ஆம்புலன்சுக்கு போன் பண்ணி முதல்ல ஜி.எச் கொண்டு போங்க. இல்ல போன் ஸ்பெஷலிஸ்ட்கிட்ட கூட்டிகிட்டு போங்க...” என்று மூவருக்கும் ஊசி போட்டு முடித்தார்.“இங்க வெச்சே எதுவும் பண்ண முடியதா டாக்டர்?” ரத்தி இடையிட்டுக் கேட்டாள்.“இல்லம்மா... ப்ளட் வேற நிறைய போயிருக்கு. ஹாஸ்பிட்டல் அட்மிஷன் மஸ்ட்.

லேட்டாக ஆக செப்டிக் ஆகத் தொடங்கிடும். அப்புறம் ரொம்ப கஷ்டமாயிடும்...”“நீங்களே ஆம்புலன்சுக்கு சொல்றதோட ஜி.எச்சுக்கும் சொல்ல முடியுமா டாக்டர்...”“ஆம்புலன்சுக்கு சொல்லலாம். ஜி.எச்சுக்கும் சொல்லலாம். எல்லாரும் தெரிஞ்ச டாக்டர்கள்தான்... ஆனாலும் பிரைவேட்ல காட்றதுதான் சரி. செலவை பாக்காதீங்க...”டாக்டர் அப்படிச் சொல்லவும் மாரப்ப வாத்தியார் “செலவெல்லாம் ஒரு விசயமே இல்லீங்க... எங்களுக்காக எவ்வளவுன்னாலும் செலவழிக்க எங்க முதலாளி ஒருத்தர் இருக்கார். நீங்களே எந்த ஆஸ்பத்திரின்னு சொல்லுங்க டாக்டர்...” என்றார்.

“சேலத்துல அஸ்தம்பட்டில கே.ஆர்.. ஹாஸ்பிடல்னு ஒரு ஹாஸ்பிடல் இருக்கு. அது மல்டி ஸ்பெஷாலிடி ஹாஸ்பிடல். அங்க போயிடுங்க. ஆமாம்... யார் உங்க முதலாளி?”
டாக்டர் இயல்பாகத்தான் கேட்டார்.“அவர் பேர் குலசேகர ராஜா... சேலத்து அரண்மனைக் குடும்பத்த சேர்ந்தவருங்க...”“அவரா... அட என்னய்யா நீங்க... இப்ப நீங்க இருக்கறதே அந்த குடும்ப பங்களாவுலதாம்ப்பா...”டாக்டர் அப்படிச் சொல்லவும் நாச்சிமுத்து, பங்கஜம், ரத்தி என்று மூன்று பேருமே திகைத்தனர்.

டாக்டரின் பதில் வாத்தி குரூப்பையும் ஒரு ஆட்டு ஆட்டிவிட்டது.“ஓ... இது அவர் பங்களாவா? சரிதான்... இப்பதான் புரியுது. அப்ப குலசேகர ராஜா சார்தான் சாமி மூலமா உங்கள அனுப்பி எங்கள காப்பாத்தினாரா?’’ என்று பதிலுக்கு சரியாகக் கேட்பதாக நினைத்துக்கொண்டு தப்பாகக் கேட்டான் போதிமுத்து.