பூமா வரும்போது வீடு அகலத் திறந்திருந்தது.குட்டியும், தாயுமாய் நாலைந்து நாய்கள் உள்ளிருந்து ஓடி வந்தன.“அடடா...” பூமா பதற்றமாய் வீட்டுக்குள் ஓடி வந்தாள். பின் பக்கக் கதவும் திறந்திருந்தது.

இரண்டு ஆடுகள் அதன் வழியே வெளியே ஓடின.பூமாவுக்கு சலிப்பு, ஆயாசம் என்று கோபம் வந்தது.“அப்பா...” என்று கத்தினாள். பதில் இல்லை. நாலைந்து முறை கூப்பிட்டும் பதில் இல்லை என்றதும் லேசாகப் பதற்றம் அதிகரித்தது. அப்பாவுக்கு காது கேட்காது. கண் பார்வையும் சிறிது மங்க ஆரம்பித்திருந்தது. அடுத்த வாரம் கண் ஆபரேஷன். வயது எண்பது ஆகிறது.

கிட்டத்தட்ட மூவாயிரம் மதிப்புள்ள சாமான்கள். அடுத்த வாரம் ஒரு சீமந்தம். அதற்காக கை சுத்து முறுக்கு, தேன்குழல், அப்பளம் போடுவதற்கான மாவு எல்லாம் நாய் வாய் வைத்து வேஸ்ட் ஆகியிருந்தது.ஆதங்கத்தில் லேசாகக் கண்ணீர் வழிய, அப்பா ஒரு குற்ற உணர்ச்சியுடன் அவளைப் பார்த்தார்.

பூமா பேசவில்லை. மௌனமாக எல்லாவற்றையும் வழித்து குப்பைத் தொட்டியில் போட்டாள். மதியம் அவள் சாப்பிட வைத்திருந்த சாதம், மோர்க்குழம்பு, ரசம் எல்லாம் திறந்தே இருந்தது. நாய் வாய் வைத்திருந்தது என்று புரிய, அதையும் எடுத்துக் கொட்டினாள்.

பூமாவின்  திருமணம் முடித்து, அப்பாடா என்று அம்மா அமர்ந்த நேரம். நிம்மதியாக ஒரு வீட்டு வளைகாப்பு சமையல் செய்து வந்து ஒரு டம்ளர் தண்ணீர் கொடு என்று வாங்கிக் குடிக்கும்போது அப்படியே சாய்ந்து விட்டாள்.

புண்ணியவதி.அண்ணி கொஞ்சம் குணம் இல்லாதவள். அப்பாவை தன் வீட்டுக்கு வரக் கூடாது என்று சொல்லி விட, அண்ணா அவள் பின்னாடி போய்விட்டான். அப்பாவை பூமா தன்னுடன் அழைத்து வந்தாள். பூமா புருஷனுக்கு அப்பாவைப் பிடிக்கவில்லை. அவனுக்கும் வேறு பெண்ணுடன் தொடர்பு. அவளுடன் அவனும் போய்விட, பூமா தன் அம்மாவின் சமையல் தொழிலைக் கையில் எடுத்தாள்.

கண்ணைத்துடைத்துக் கொண்டு நிமிர்ந்த போது டிவியில் தெரிந்த ஒரு நிகழ்ச்சி அவள் கவனத்தைக் கவர்ந்தது. பறவைகள் பற்றிய ஒரு நிகழ்ச்சி.

வயது முதிர்ந்த ஒரு பறவை. பறக்க முடியாமல் வீழ்ந்து கிடக்க, அதைச் சுற்றி சிறு பறவைக் குஞ்சுகள். மெல்ல அந்த வயோதிகப் பறவையை இழுத்துக் கொண்டு ஒரு மர நிழலில் அமர்த்துகிறது. அதன் பின் சிறு பறவைகள் எங்கெங்கோ பறந்து போய் உணவு கொண்டு வந்து பெரிய பறவைக்கு ஊட்டுகிறது.

சிறு வயதில் வீட்டில் வறுமைதான். ஆனால், அதிலும் அம்மா, அவர்கள் வயிறு வாடாமல் பார்த்துக் கொண்டாள். அப்பா சாஸ்திரிகளுக்கு உதவியாக, யார் வீட்டுக்கு வேலைக்குப் போனாலும் “இந்த ஸ்வீட்ஸ் என் பொண்ணுக்குப் பிடிக்கும்...” என்று கேட்டு வாங்கி வருவார். விசேஷ நாட்களில் குழந்தைகளுக்கு மட்டும் புதுத் துணி வாங்கி விடுவார்கள்.

அண்ணா, பூமா இருவர் கையையும் பிடித்துக் கொண்டு ஸ்கூலுக்கு அழைத்துப் போனார் அப்பா. மோர் சாதம் என்றாலும், ஊறுகாய் தொட்டு, கதை சொல்லி ஊட்டி விடுவார். வறுமை கோரதாண்டவம் ஆடிய போதும் குழந்தைகளை வெறுக்கவில்லை. அநாதை இல்லத்தில் கொண்டு போய் விடவில்லை. அன்பும், கரிசனமுமாய், அவர்களின் ஆசைகளை முடிந்த வரை நிறைவேற்றினார்கள்.ஆனால், பிள்ளைகளான தாங்கள்? நன்றி என்ற உணர்வு, சுயநலம் பெருகும்போது மறைந்து விடுகிறது.