சிதிலமடைந்த தேர்களை ஆவணப்படுத்தும் இளைஞர்…

‘‘அன்னைக்கும் சரி, இன்னைக்கும் சரி, பலதரப்பட்ட மக்களை ஒண்ணுசேர்க்கிற ஓர் இடமாகவும், நிகழ்வாகவும் இருக்கிறது தேர்த் திருவிழா மட்டும்தான். தென்மாவட்டங்கள்ல சின்ன கிராமக் கோயில்கள்ல கூட தேர்த் திருவிழா வெகுவிமர்சையா நடக்கும். அப்போ ஊரே ஒண்ணுகூடி தேரிழுத்து மகிழும். ஆனா, இன்னைக்கு நிறைய கோயில்களின் தேர்கள் சிதில
மடைஞ்சு போயிடுச்சு. வெயிலிலும் மழையிலும் பராமரிப்பின்றி கிடக்குது. அதிலுள்ள சிற்பங்கள் எல்லாம் காலத்தால் முற்பட்டது.

அழகிய வேலைப்பாடுகள் கொண்டது. மக்களின் வாழ்வியலை பேசக் கூடியது. அதை ஆவணப்படுத்த வேண்டிய பொறுப்பும் கடமையும் நமக்கிருக்கு…’’ நெகிழ்வாகவும் இயல்பாகவும் பேசுகிறார் புகைப்படக் கலைஞரான கோ.ராஜாராம். சிதிலமடைந்த கோயில்களின் தேர்களையும் அதன் அழகிய வேலைப்பாடுகளையும் அணுஅணுவாக புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் இளைஞர். 2018ல் தொடங்கிய இவரின் அளப்பரிய பணி கொரோனாவால் கொஞ்சம் சுணங்கிப் போனாலும் வாய்ப்பு கிடைக்கும்போதெல்லாம் ஊர் ஊராகப் பயணித்து தேர்களை ஆவணப்படுத்தி வருகிறார்.

‘‘சொந்த ஊர் தென்காசி மாவட்டம் சங்கரன்கோவில் பக்கத்துல முள்ளிக்குளம்னு ஒரு கிராமம். அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்துல பிஇ மெக்கானிக்கல் எஞ்சினியரிங் படிச்சேன். படிப்பு முடிஞ்ச ஆண்டு அப்பாவும் அம்மாவும் தவறிட்டாங்க. அந்நேரம் ஊர்ல இருக்கவேண்டிய சூழல். நாங்க கூட்டுக் குடும்பம். அண்ணன்கள், அக்கானு எல்லோருமே வெளியூர்கள்ல இருந்தாங்க. நான் மட்டுமே அப்பா, அம்மா, பாட்டியுடன் கிராமத்துல வளர்ந்தேன். அதனால, பாட்டியுடன் விவசாயத்தைக் கவனிச்சேன். அங்கிருந்தபடியே என்னுடைய மற்ற வேலைகளை செய்திட்டு இருந்தேன். நேரம் கிடைக்கிறப்ப புகைப்படங்கள் எடுப்பேன்.

ஒரு மாற்றுத் தேடல் முயற்சியில் இருந்தப்பதான் புகைப்படக்கலை என்னை ஈர்த்துச்சு. சின்ன வயசுலயே புகைப்படங்கள் எடுத்திருந்தாலும் தொழில்நுட்ப நுணுக்கங்கள் எதுவும் தெரியாது. பிறகு நண்பர்கள் வழியா அனைத்தையும் கத்துக்கிட்டேன். கல்லூரி முடிக்கிறப்ப ஐஏஎஸ் படிக்கணும்னு ஓர் ஆசை இருந்தது. அதனால, சென்னைக்கு வந்து முழுமுயற்சியா படிச்சேன். ஆனா, கிடைக்கல. அப்ப ஃப்ரீலான்ஸ் போட்டோ ஜர்னலிஸ்ட்டா இருந்தேன். பத்திரிகைகளுக்காக மட்டுமில்லாமல் இயக்கங்களுக்காகவும் புகைப்படங்கள் எடுத்தேன். கூடங்குளம் அணுசக்திக்கெதிரான மக்கள் இயக்கம் சார்பா நண்பர்களுடன் இணைந்து கன்னியாகுமரியில் இருந்து காஷ்மீர் வரை பயணிச்சு புகைப்படங்கள் எடுத்தேன். அந்த மொத்தப் போராட்டத்தையும் ஆவணப்படுத்தினோம்.

அப்புறம், ‘குக்கூ’ குழந்தைகள் அமைப்புடன் சேர்ந்து அவங்க நடத்துற பயிற்சிப் பட்டறைகளை ஆவணம் செய்தேன். இதுதவிர, பூவுலகு அமைப்பினர் நடத்துகிற நிகழ்வுகளை புகைப்படங்கள் பண்ணினேன். அப்படியே பூவுலகு அமைப்பிலும் சேர்ந்து வேலை செய்தேன்.அங்கே ‘மின்மினி’னு குழந்தைகளுக்கான சுற்றுச்சூழல் மாத இதழுக்கு ஆசிரியரா இருந்து கவனிச்சேன். இந்நேரம் நிறைய பேரின் பழக்கம் கிடைச்சது. உலக சினிமா எல்லாம் பார்த்தேன்.

என்னுடைய விஷூவலும், டேஸ்ட்டும் மாற ஆரம்பிச்சது...’’ என்கிறவர் தேர் போட்டோகிராபி பற்றித் தொடர்ந்தார்.  ‘‘எனக்கு கிராமம் சார்ந்து இருக்கிறதுதான் ரொம்பப் பிடிக்கும். எந்த ஊருக்குப் போனாலும் மீண்டும் என் ஊருக்கே திரும்பிடு வேன். பழமை சார்ந்த விஷயங்களை நிறைய தேடுவேன். அதனால, பழங்காலப் பொருட்கள் சேகரிப்பிலும் இருக்கேன். எங்க வீடு 120 ஆண்டுகள் பழமையானது. தாத்தா காலத்துல இருந்த பழைய ஃப்ர்னிச்சர்களை எல்லாம் இப்ப சரிபண்ணி புழக்கத்துல வச்சிருக்கேன். அப்படிதான் இந்தத் தேர்களை ஆவணப்படுத்தற எண்ணம் உதயமாச்சு.

நான் தினமும் பள்ளிக்குப் போகிற வழியில் தாருகாபுரம்னு ஒரு கிராமம் வரும். அந்த கிராமத்துல ஒரு தேர் உண்டு. எனக்கு விவரம் தெரிஞ்ச காலத்துல இருந்தே அங்க தேர் ஓடல. தேரடியில் தேரை நிலைநிறுத்தி வைச்சிருப்பாங்க. அவ்வளவுதான். நான் பள்ளிக்குப் போகும் பொழுதெல்லாம் அதைப் பார்ப்பேன். ஒவ்வொரு ஆண்டும் அது சிதிலமடைஞ்சிட்டே இருந்துச்சு. அதை நான் கவனிச்சிட்டே வந்தேன். ஒருகட்டத்துல ரொம்ப சிதிலமடைஞ்சு போயிடுச்சு.  

அதன் பாதிப்பானு தெரியல. ஆனா, அது ஒரு தொடக்கப் புள்ளினு சொல்வேன். அங்கிருந்துதான் நாம் ஏன் தேர்களை ஆவணப்படுத்தக் கூடாதுனு தோணுச்சு. உடனே, என் கேமரா வழியா அந்தத் தேரை ஆவணப்படுத்தினேன். பிறகு, சிதிலமடைஞ்ச தேர்களை எல்லாம் ஆவணப்படுத்த ஆரம்பிச்சேன். முதல்ல என் சுற்றுப்புறத்துல இருக்கிற கோயில்களை எடுத்துக்கிட்டேன். தாருகாபுரத்திற்கு அடுத்து புளியங்குடி முருகன் கோயில் தேரை ஆவணப்படுத்தினேன். பிறகு, வாசுதேவநல்லூர் கோயில் தேரையும், வீரகேரளம்புதூர் நவநீத கிருஷ்ணன் கோயில் தேரையும் புகைப்படங்கள் எடுத்தேன்.