மலைத்தேன் சேகரிக்கும் நிபுணரான வீரப்பன் கூட்டாளி!
சத்தியமங்கலம், அந்தியூர், பர்கூர், கடம்பூர் என ஊர்ப் பெயர்கள் சொல்லும்போது சட்டென்று நினைவுக்கு வருவதுசந்தனக்கடத்தல் வீரப்பன் பெயர்தான். அந்த அளவுக்கு இப்போது இந்த ஊர்களில் எல்லாம் வீரப்பன் என்றாலே அன்புராஜும், அவரது தேன் சேகரிப்பும், இயற்கை அங்காடியும் பலருக்கும் நினைவுக்கு வந்து விடுகின்றன. வீரப்பனின் கூட்டாளியாக இருந்தவர். போலீஸில் சரணடைந்து ஆயுள் தண்டனை பெற்றவர்.
18 ஆண்டுகள் சிறையிலிருந்து விடுதலையானவர். தொடர்ந்து பழங்குடி மக்களுக்கான போராட்டங்களில் கலந்து கொள்கிறார். கூடவே பழங்குடிகளுடன் சேர்ந்து மலைகளில் தேனெடுத்து விற்பனை செய்கிறார். அத்தோடு மலைமக்கள் இயற்கையாக விளைவிக்கும் சிறுதானிய, விளைபொருட்களை வாங்கி விற்று பழங்குடிகள் மேம்பாட்டிற்கு உதவியும் வருகிறார்.
1995ல் ஈரோடு மாவட்டம் அந்தியூரில் மூன்று வனத்துறை அலுவலர்கள் வீரப்பனால் கடத்தப்பட்ட வழக்கில் அன்புராஜ் உள்பட 3 பேர் குற்றவாளியாக சேர்க்கப்பட்டனர். 1997ல் கர்நாடகாவைச் சேர்ந்த ஒன்பது வனத்துறை அலுவலர்கள் வீரப்பனால் கடத்தப்பட்ட வழக்கிலும் அன்புராஜ் உள்ளிட்ட நான்கு பேர் உள்ளனர்.
 இவர்கள் அதிரடிப்படைத் தலைவர் டிஜிபி காளிமுத்துவிடம் 1998ல் சரண் அடைந்தனர். இதில் பர்கூர் காவல்நிலையத்தில் இருந்த வழக்கில் விடுவிக்கப்பட்ட அன்புராஜ், கர்நாடக வனத்துறை ஊழியர்கள் கடத்தப்பட்ட வழக்கில் ஆயுள் தண்டனை அடைந்து சிறைவாசம் அனுபவித்தார். 18 ஆண்டுகள் சிறைவாசத்திற்குப் பின்பு நன்னடத்தை அடிப்படையில் கடந்த 2016ம் ஆண்டு விடுதலை செய்யப்பட்டார்.
மைசூரு சிறையில் இருந்தபோது அன்புராஜ் சங்கல்பா என்ற கலைக்குழுவை நடத்தினார். 6ம் வகுப்போடு நின்ற தனது கல்வியை தொடர்ந்து இளங்கலை பட்டம் பெற்று தொழிற்கல்வியும் பயின்றார். கலைக்குழு நடத்திய அன்புராஜ் அதே சிறையில் இருந்த ரேவதியுடன் காதல் கொண்டு 2011ல் பரோலின் போது அவரை மணந்துகொண்டார். இவர்களுக்கு முக்தா எனும் பெண் குழந்தை உள்ளது.
இவர் நடத்தும் ‘சங்கல்பா’ எனும் அந்த சிறைக்கைதிகள் கலைக்குழு இப்பவும் நடந்து வருகிறது. 42 ஆயுள் தண்டனைக் கைதிகள் கொண்ட இக்குழுவில் 20 பேர் விடுதலையாகியிருக்க, மற்றவர்கள் உள்ளே இருக்கிறார்கள். இவர்கள் இணைந்து வெளி மேடைகளில் நாடகங்களை அரங்கேற்றி வருகிறார்கள். இதன் ஒருங்கிணைப்பாளராக உள்ள அன்புராஜ் அடிக்கடி அதற்காக மைசூர், பெங்களூர் என்று சென்று வருகிறார்.
அப்படிப்பட்டவர்தான் இப்போது பழங்குடி மக்களுடன் சேர்ந்து மலைக்காடுகளில் தேன் சேகரிப்பு செய்கிறார். பழங்குடி மக்கள் தம் மலைக்காடுகளில் விளைவிக்கும் விளைபொருட்களை நேரில் சென்று பார்த்து கொள்முதல் செய்து உரிய விலை கொடுக்கிறார். அதை விற்பனை செய்ய அந்தியூரில் ஒரு இயற்கை அங்காடியையும் நிறுவியுள்ளார்.
தமிழகம் எங்கும் விவசாய விளைபொருட்கள் கண்காட்சி எங்கெல்லாம் நடக்கிறதோ, அங்கெல்லாம் தன் மலைத்தேன் ஸ்டாலை கடை விரித்து மக்களுக்கு வழங்கி வருகிறார் அன்புராஜ்.
‘‘வறுமையான குடும்பம். பள்ளிக்கூடத்துல சோறு போடறாங்கன்னு போனேன். ஆறாம் வகுப்பு வரைக்கும்தான் படிக்க முடிஞ்சது. 16 வயசு இருக்கும்போது பனங்காட்டுக்குள்ளே அண்ணனுக ரெண்டு பேரோட மாடு ஓட்டிட்டுப் போனேன். வீரப்பன் ஆளுக புடிச்சுட்டுப் போயிட்டாங்க.
அப்ப அவங்க சரண்டர் ஆகற எண்ணத்துல இருந்தாங்க. அதுக்காகத் தகவல் கொண்டு போறது, ஆள் கடத்தல் செஞ்சு கோரிக்கை வைக்கிற வேலைகள்னு எங்களை மூணு வருஷம் பயன்படுத்திக்கிட்டு விட்டாங்க. அப்புறம்தான் நாங்க போலீஸ்ல சரண்டர் ஆனோம்...’’ என்று கொஞ்சமாக பழைய கதையை சொன்னவர் இயற்கை அங்காடி விஷயத்திற்கு வந்தார்.
‘‘கல்யாணமாயிருச்சு. குழந்தையும் வந்தாச்சு. பிழைப்புக்கு வழி வேணும். நான் ஜெயில்ல இருந்து வர்றதுக்குள்ளே குடும்பத்துல ஏகப்பட்ட கடன்.
வீரப்பன் ஆளு, ஜெயில்ல இருந்த ஆளுக்கு எங்கே என்ன வேலை கொடுப்பாங்க. பழங்குடி மக்களுக்கான போராட்டம், ஜெயிலில் நீண்டகாலமா இருக்கும் சிறைவாசிகளுக்கான விடுதலைப் போராட்டங்களில் எல்லாம் கலந்துகிட்டேன். வீரப்பன் போனாலும், பழங்குடி மக்கள் வாழ்க்கை இயல்பு நிலைக்கு திரும்பல. நமக்கும் பிழைப்பு வேணும். அந்தப் பிழைப்பு பழங்குடி மக்களோட தொடர்புல இருப்பதோட, அவர்களுக்குப் பயன்படறதாகவும் இருக்கணும்ன்னு ‘ஐந்திணை ஆர்கானிக் பொருளகம்’ன்னு இதை நான்கு வருஷங்களுக்கு முன்னே ஆரம்பிச்சேன்.
அரிசி, பருப்பு உள்ளிட்டசகல பொருட்களையும் விளைவிக்கிற இடத்திலயே போய் பார்த்துத்தான் வாங்கறேன். அதுக்கு முன்னேயே பழங்குடி மக்களோட மலைக்காடுகளுக்கு தேன் எடுக்க, மலைப் பொருட்கள் சேகரிக்கப் போவேன். அதனால அந்த தேனெடுக்கும் தொழிலை பிரதானமா வச்சுக்கிட்டேன். நம்ம தயாரிப்பு தேனுக்கு நறுவின்னு பேரு. எல்லோரும் செயற்கைத் தேன், வளர்ப்புத்தேன் இப்படித்தான் கொடுப்பாங்க. நாங்க மட்டும்தான் அசலா மலைத்தேன் மலையிலேயே போய் எடுத்துக் கொடுக்கிறோம்!’’ என்றவரின் கடைக்குள் பூங்கார் அரிசி, சிவப்பு அரிசி, கருப்புக்கவுனி அரிசி, மாப்பிள்ளைச் சம்பா அரிசி முதற்கொண்டு ராகி, கம்பு, சோளம், பருப்பு, அவரை, துவரை, மல்லி, சீரகம், கடுகு, இப்படி எல்லாமே மலையில் விளைந்த பொருட்களாகக் காட்சியளித்தன.
தவிர சுகாதார முறையில், இயற்கை முறையில் விளைவிக்கப்பட்ட பொருட்களால் செய்யப்பட்ட மிட்டாய்கள், முறுக்கு, சீடை, அல்வா போன்றவைகளும் கடை விரிக்கப்பட்டிருந்தன. அத்தனையும் சொந்த தயாரிப்பு. இவற்றை மனைவி கவனிக்க, பழங்குடி மக்களே பணியில் ஈடுபடுத்தப்படுகிறார்களாம். திரும்பின பக்கமெல்லாம் இருந்தது தேன்பாட்டில்கள்தான். 100 மிலி முதற்கொண்டு, ஒரு லிட்டர் பாட்டில் வரை. ஆன்லைனில் ஆர்டர்கள் வர, வர தமிழகம் மட்டுமல்லாமல் மற்ற மாநிலங்களுக்கும் அனுப்பப்படுகிறதாம். மனிதர் அதிகமாய் தேன்பற்றி தேனை விடவும் சுவையாகப் பேசினார்.
‘‘சின்ன வயசிலிருந்தே மலையும், காடுகளிலுமே சுற்றி திரிந்ததால் எனக்குத் தேனைப்பற்றிய புரிதல் நல்லாவே இருந்துச்சு. எந்தெந்த காலகட்டத்தில் எந்தெந்த காடுகளில் என்ன வகையான பூக்கள் பூக்கும்... அதுல தேனீக்கள் தேன் சேகரிக்கும்போது அந்தத் தேன் எந்த மாதிரியான மருத்துவக் குணங்களைக் கொண்டிருக்கும்ங்கிறதை அறிந்திருந்தேன். மகிழம்பூ, சரக்கொன்றைப்பூ, கடுக்காய்ப்பூ தேன்... இப்படி தேனை நிறைய வகைப்படுத்தலாம். அந்த அனுபவ அறிவுதான் இதுக்கு மூலதனமே.
ஒரு பூ பூத்த உச்சநிலையில் இருக்கிறதுக்குப் பேரு நறுவி. இது சங்க இலக்கியத்தில் உள்ளது. அப்படியான உச்சநிலையில் உள்ள பூக்களிலிருந்துதான் மலைத் தேனீ தேனை உறிஞ்சும். இதற்கு இணையான தேன் இன்னொன்றை சொல்ல முடியாது. எனவேதான் நான் சேகரித்து சுத்தம் செய்து பாட்டிலில் அடைக்கும் தேனுக்கு ‘நறுவி’ என்று பெயர் வைத்தேன். இதற்காக மலைக்காடுகளுக்குள் தேனெடுப்பதில் கைதேர்ந்த பழங்குடி இளைஞர்களுடன் சேர்ந்து நானே போய்த்தான் தேனெடுக்கிறேன்!’’ என்று நிறைய தேன்பற்றியே பேசியவரை இடைமறித்து, ‘நீங்க வீரப்பன்கூட போன பின்பு இப்படி தேன் சேகரிப்பாளராக, இதன் விற்பனையாளராக இப்படியொரு வாழ்க்கை வாழ்வோம்ன்னு நினைச்சுப் பார்த்தீங்களா?’ என்று கேட்டோம்.
‘‘நிச்சயமா இல்லை. வீரப்பன்கூடப் போய் துப்பாக்கியை கையில் எடுக்கும்போதே நம்ம வாழ்க்கை இதோட முடிஞ்சுதுன்னுதான் நினைச்சேன். இந்த இயற்கை எங்கெங்கோ கொண்டு போய் இன்னமும் இப்படி காப்பாத்திட்டு இருக்கிறதுக்குப் பின்னாடி ஏதோ ஒரு காரணம் இருக்கும்ன்னு தோணுது! காடுகள்ல வீரப்பனோட இருந்த காலத்தில் தேன் எங்களுக்கு முக்கியமான உணவாகவே இருந்திருக்கு. தேனையும், பாலையும் கலக்கி வீரப்பனும், அவரோட ஆட்களும் ஒருவித உணவை சமைப்பாங்க.
அதை ரெண்டு மாசம், மூணுமாசம் வரைக்கும் கூட வச்சிக்கலாம். கெட்டுப் போகாது. அதை குறைஞ்ச அளவுக்கு சாப்பிட்டாக்கூட பசி தாங்கும். காலையில் ஒரு வேளை சாப்பிட்டா போதும் அடுத்தநாள் காலை வரைக்கும் பசி எடுக்கவே எடுக்காது. அதனால் இந்த தேன் இருக்கும் இடங்கள், அதை எடுக்கும் முறை, அதை எப்படி உணவாகப் பயன்படுத்தலாம் என்பதை காடுகளிலே வாழ்ந்த காலத்தில் அதிகமாகத் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன்.
உதாரணமா புரட்டாசியில் நமக்கு இங்கே மழைக்காலம் ஆரம்பிக்கும். அதே காலகட்டத்தில் கர்நாடகாவில் சில இடங்களில் மரங்கள் பூப்பிடித்திருக்கும். மழைக்காலங்களில் தமிழ்நாட்டில் பூப்பிடிக்கிற மரங்களும் உண்டு. ஆனா, அந்தப் பூவில் மதுரம் இருக்காது. அது தண்ணியோட கலந்து போயிடறதால அந்தக் காலகட்டத்தில் இங்கே தேன் கிடைக்காது. அப்ப எங்கெல்லாம் மழை வராம இருக்கு, மழை குறைவாக இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் தேன் கிடைக்கும்.
அந்த ஏரியா பழங்குடிகளோட போய்த்தான் அங்கே தேன் எடுக்கணும். இந்தத் தொடர்பு, இந்த அறிவு, அனுபவம் எல்லாம் காட்டில் வாழ்ந்த காலத்தில்தான் கிடைத்தது. அதுதான் இந்தத் தொழிலுக்கு பயன்படுது..!நான் தியாகம் செஞ்சுட்டு ஜெயிலுக்குப் போகலை. அப்படியொரு நினைப்பும் என்கிட்ட இல்ல. வீரப்பன்கிட்ட இருந்த தவறுகளையும், நல்லவைகளையும் என் மனத்தட்டில் வச்சுப் பார்க்கிறேன். வீரப்பனை ஒரு பிம்பமா, வழிபாட்டுக்குரியவரா, அல்லது வேற தமிழ்தேசியவாதியா, வேற எந்த அடையாளத்தோடவும் நான் பார்க்கறதில்லை. வீரப்பனை வீரப்பனாகவே பார்க்கிறேன்.
வீரப்பன் அப்படி உருவாவதற்கு இங்கே நிறைய சமூகச் சிக்கல்கள் இருந்தன. தினம் ஒரு பத்துப் பேரைக் கொல்லணும், இல்ல அரசாங்கத்தை எதிர்க்கணும்ன்னு எல்லாம் அவர் திட்டமிட்டு உருவாகவில்லை. வீரப்பன் இஷ்யூஸ் பேசினாலே அது பெரிய வரலாறா விரியும். வீரப்பன் மாதிரியான ஆட்கள் உருவாவதற்கான இந்த களச்சூழல், கலாசார, பொருளாதாரச் சிக்கல்கள் இன்றைக்கும் இந்த சமூகத்தில் உயிரோட்டமாக இருக்கிறதாத்தான் நம்புறேன்...’’அன்பு ராஜ் பேசப்பேச கண்களில் உணர்ச்சிகளின் குவியல்.
அவர் அமர்ந்திருந்த டேபிளின் மேல் கரிய நிறத்திலொரு புத்தர் சிலை. அவருக்குப் பின்னே காந்தி, நம்மாழ்வார் மற்றும் பழங்குடி மக்களுக்காகப் போராடிய பிர்ஷா முண்டா படங்கள்.
அதற்கு அருகாமையில் இருந்த அலமாரிகளில் சமூக ஜோதி, சமூகப் போராளி என்று பட்டம் சூட்டி அன்புராஜ் பெயருக்கு வழங்கப்பட்ட கேடயங்கள், பரிசுகள், விருதுகள்... ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கையும் அந்தந்த சமூகத்தின் வரலாறுதான்... இல்லையா?!
கா.சு.வேலாயுதன்
|