அரண்மனை குடும்பம்-37

குலசேகர ராஜாவுடன் சேர்ந்து மூர்த்தியும் ஸ்தம்பித்திருந்தான். “எலேய்... இப்படி வாயக் கட்டிக்கிட்டா எப்படி... என்ன கேக்கணுமோ கேளுவே..” என்று மாரப்ப வாத்தி தூண்டி விடவும் ஸ்தம்பிப்பில் இருந்து விடுபட்டு இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.ஜல்லியும் போதிமுத்துவும் கூட அரண்டு போயிருந்தனர். “நீ சொன்ன எல்லாமே சரி... ஆமா, இதை எல்லாம் எப்படி இவ்வளவு சரியா உன்னால சொல்ல முடியுது..?” நிதானமாய் அதே சமயம் மிகுந்த முக பாவங்களோடு கேட்டார் குலசேகர ராஜா.

“அதுக்கு பேர்தான்வே பீதாம்பர ஜாலம்...”
“அப்படி எல்லாமும் கூட இருக்குதா?”
“இருக்குதாவா..? இருக்கப் போய்த்தானே நானே இருக்கேன்..?”

“இப்படி எல்லாம் ரூபாய் நோட்டு நம்பரை எல்லாம் ஒருத்தரால பாக்காமலே சொல்ல முடியும்னா லாட்டரி சீட்டுல எந்த நம்பருக்கு லாட்டரி விழுவும்னும் சொல்லிடலாமே..?”
“சொல்லலாம்... ஆனா, அந்த சீட்டு நான் நிக்கற இடத்தை சுத்தி ஒம்போது அங்கணத்துக்குள்ள இருக்கணும்…”“ஒம்போது அங்கணம்னா?”

“இப்பதான் கெஜம், மீட்டரு... அந்தக் காலத்துல அங்கணம்தான் அளவு!”
“அப்ப எப்படி என் வீட்டுல எனக்கு நடந்ததை உன்னால சொல்ல முடிஞ்சிச்சு..?”
“அதான் இப்ப உன் மனசுக்குள்ள சினிமா படம் மாதிரி படிஞ்சு நினைப்பா ஓடிக்கிட்டிருக்கே..?”
“ஓ... அப்ப என்ன வெச்சுதான் அதை சொன்னியா..?”

“இங்க உன்ன வெச்சு சொன்னேன்... யட்சிணிய வெச்சு எங்கேயும் எதையும் சொல்வேன்...”“அது யார் யட்சிணி..?”“என்னோட ஏவல் தேவதை! அவதான் என் சாமி! அவதான் என் பூதம்! நீ வளவளன்னு கேள்வி கேட்காம எதுக்கு வந்தியோ அதை பேசு...”மாரப்ப வாத்தி குலசேகர ராஜாவை மடக்கி நிறுத்தினார். ராஜாவிடமும் சற்று மௌனம். சட்டென்று அவரிடம் வந்த விஷயத்தை பேசவும் ஒரு வித தயக்கம்.“என்ன விஷயம்... நம்பி பேச பயமா இருக்கா?”“உன்கிட்ட ஆமான்னு சொல்லவும் முடியல - இல்லேன்னு சொல்லவும் முடியல...”
“சரி நானே சொல்றேன். அதையும் உன்னை வெச்சே சொல்றேன். நீ என்னை உத்துப் பார்... அது போதும்...”கணப்பின் தீச் சுடர் மாரப்ப வாத்தி முகத்தில் மஞ்சள் பூசியது போல் ஜொலித்திட குலசேகர ராஜாவும் அவர் சொன்னது போலவே பார்த்தார்.

ஒரு முப்பது நாற்பது நொடிகள் மௌனமாய் கழிந்த நிலையில், “உன் வீட்டுக்கு வாழ வந்திருக்கற ஒருத்திய கொல்லணுமா?” என்று சரியாகக்கேட்டார் வாத்தி.மௌனமாக ஆமோதித்தார் குலசேகர ராஜா.“அவ வாரிசையும் கொல்லப் பாத்துருக்கே... ஆனா, முடியல... அது கூட பரவால்ல... உனக்காக போனவங்க பாவம் அவங்க பரலோகத்துக்கு போயிட்டாங்க... ஆனாலும் விடாம இப்ப நீ என்கிட்ட வந்திருக்கே - சரிதானே?”மௌனம் தொடர்ந்தது குலசேகரரிடம்...

“ஆயிரம் கோடிக்கும் மேல சொத்து... அதை ஒரு நாக வம்சத்துக்காரி கொண்டுகிட்டு போறத உன்னால ஜீரணிக்க முடியல. உன் பொண்ணுக்கு வரவேண்டியது அவளுக்கு போயிடிச்சி. அதனால உன் பொண்ணும் சீக்காளியாகிட்டா. அடிமேல அடி... சரிதானே?”குலசேகரரிடம் பயங்கர வெறிப்பு.

“அவளை உன்னால எல்லாம் கொல்ல முடியாது. என்னால கூட முடியுமாங்கறது சந்தேகம்... ஏன் தெரியுமா?”மாரப்ப வாத்தி கேட்டு நிறுத்தினார். குலசேகரர் அதைக் கேட்டு இமைப்படபடப்போடு அவரை வெறித்தார்.“பதறாதே... என்னால கூட முடியாதுன்னுதான் சொன்னேன். ஆனா, முடியவே முடியாதுன்னு சொல்லலை... அதை கவனி...”
“எதைவெச்சு அப்படிச் சொல்றே?” குலசேகரர் மெல்ல அசைந்து பின் கேட்டார்.

“அவ அருள் நிறைஞ்சவ. அவ பின்னால ஒரு தெய்வ சக்தி கவசமா நிக்குது... அதனால சொன்னேன்...”“அதுக்கு காரணம் ஏற்காடு மலைல அவ சந்திச்சதா சொன்ன ஒரு சாமியாரா?”“ஆமா... அதே சமயம் அவர் மட்டுமில்ல... அந்த பொண்ணு அபூர்வ நாகவம்சத்தோட தொடர்ச்சி... அதுவும் காரணம்...”“நாக வம்சம்லாம் புராண கதைலதானே... இப்ப ஏது?”“அப்ப இருந்த அதே பூமிதானே இப்பவும் இருக்கு... அதே சூரியன், அதே சந்திரன், அதே நட்சத்திரங்கள்... அதெல்லாமும் அப்ப இருந்து இப்பவும் இருக்குதே... ஏன் இவ மட்டும் இருக்கக்கூடாதா?”“நம்ப முடியல...”

“அப்ப அப்படியே வந்த வழியே திரும்பிப் போயிடு. போயி உன் தில்லாலங்கடி வேலைய எவ்வளவு காட்ணுமோ அவ்வளவும் காட்டு. அதுக்குப் பிறகு தானா புரிஞ்சிக்குவே...”
“எனக்கு இப்ப அதுக்கெல்லாம் நேரமில்ல... எனக்கு அவ எவ்வளவு சீக்கிரம் சாகணுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் சாகணும். அவ மட்டுமில்ல... அவ வாரிசும் சாகணும்.
இதெல்லாம் நடந்தா மட்டும் போதாது. என் மகளுக்கும் என் மருமகப் பிள்ளைக்கும் கல்யாணமும் நடந்து முடியணும். இதை எல்லாம் நீ முடிச்சுத் தந்தா நீ எத்தன லட்சம் கேட்டாலும் நான் தரேன்...”“லட்சமா?” மாரப்ப வாத்தி அலட்சியமாகக் கேட்டார்.

“ஆமா... பத்து லட்சமோ இல்ல இருபது லட்சமோ எவ்வளவு வேணும்... கேள்... தரேன்...”
“அப்படிப் போடு அருவாள... உனக்கு கோடிகள்ல சொத்து வரும்... ஆனா, எனக்கு லட்சத்துலயா?”
“நீ... நீ என்ன சொல்றே?”

“நீ ஆனாலும் ரொம்ப நல்லவன்கறேன். எல்லாரும் மோர்லதான் வெண்ணெய் எடுப்பாங்க... நீ தண்ணியிலயே எடுக்கப்பாக்கறியே... கில்லாடி நீ!”
“நீ பேசறது எனக்கு புரியல... பாராட்றியா - இல்ல திட்றியா?”
“பாராட்டி திட்றேன்... இது கூடவா புரியல..?”

“சரி... எவ்வளவு கேக்கறே?”
“பேரமெல்லாம் பேசக் கூடாது... கேக்கறத கொடுக்கறேன்னு சொல்லு. நாளைக்கே உன் மகள் கழுத்துல உன் மருமகப்பிள்ளை சந்தோசமா தாலிய கட்டுவான். இந்த ஒண்ட வந்தவளும் உலகத்தை விட்டே போவா...”“அப்ப கொஞ்சம் முந்தி முடியாதுன்னு எதை வெச்சு சொன்னே?”“இப்ப கூட சொல்றேன்... அவளை நெருங்கறது, அழிக்கறது எல்லாம் கஷ்டம். ஆனா, உன் மருமகப் பிள்ளைய உன் மக கழுத்துல தாலிய கட்ட வைக்கறது எனக்கு சுலபம்...”“நெஜமாவா?”

“முடியாததை நான் பேசறதேயில்லை...”
“அப்ப அவளைக் கொல்றதுங்கறது...”
“அதுவும் நடக்கும். கவலப்படாதே...”
“எப்படிச் செய்வே... விபரமா சொல்லு...”
“நீ கேக்கறத தருவியா... அத முதல்ல சொல்லு?”

“நான் நீ நினைக்கறமாதிரி பணக்காரன் இல்ல... என் சகோதரி தயவுல பாரம்பரிய வழக்கப்படி எல்லாரும் ஒண்ணா இருக்கோம். என் அப்பன் பாட்டன் சொத்து. காடு கழனின்னு கொஞ்சம் இருக்கு. அதை எல்லாம் வித்தா ஏதோ ஒரு அம்பது கோடி தேறும். மத்தபடி என் மருமகப்ள்ளை என் மக கழுத்துல தாலிய கட்டி என் மக அரண்மனைக் குடும்ப மருமகளாயிட்டாதான் எல்லா
சொத்தும் வரும்!”“இப்படி எல்லாம் உன் குடும்ப ராமாயணத்த என்கிட்ட படிக்காதே. வெட்டு ஒண்ணு துண்டு ரெண்டுன்னு பேசு...”“சரி உனக்கு ஒரு கோடி தரேன்... திருப்தியா?”அதைக் கேட்டு மாரப்ப வாத்தி ஒரு மாதிரி சிரித்தார்.

“என்ன சிரிக்கறே?”“உனக்கு 1000 கோடி... எனக்கு ஒரு கோடியா..? இது ஏதோ வீட்டு புரோக்கர் கமிசன் மாதிரியே இல்ல..?”
“ஆயிரம் கோடின்னு அதையே சொல்லாதே... அதென்ன கல்யாணமான மறு நிமிசமே அவ்வளவும் ரூவா நோட்டா என் கைக்கு வந்துடுமா என்ன? சொத்து சொந்தமாகப் போகுதுங்கற சந்தோசம் மட்டும்தானே வரும்?”“அப்ப சரி... வந்த மாதிரியே நீ கிளம்பு. எலேய் ஜல்லி, போதி புறப்படுங்கடா...”வாத்தி வேகமாய் கத்தரித்தார்.

 புறப்படவும் தயாரானார். குலசேகரர் விதிர்த்தவராய் -“அட அடங்குப்பா... ஆ ஊன்னா வெட்டிக்கவே பாக்கறியே. இவ்வளவு வேணும்னு வாயத்திறந்து கேளு... அதை விட்டுட்டு என் வாயையே புடுங்கிக் கிட்டிருந்தா எப்படி?”“இருவது கோடி... அதுவும் பணமா..? சம்மதமா..?”மாரப்ப வாத்தி கேட்ட விதம் குலசேகரரைக் குலையச் செய்து விட்டது...

நெடுநேரம் பேச்சே வரவில்லை..“என்னா சத்தத்தையே காணோம்..?”
“இல்ல... இப்படி பணமா கேக்கறியே... நான் தெரியாமதான் கேக்கறேன்... இது உனக்கே அதிகமா தெரியல?”“எது..?”“இருபது கோடி. நான் தெரியாமதான் கேக்கறேன் - நீ முதல்ல லட்ச ரூபாய கண்ணால பாத்துருக்கியா?”“எலேய்... உன் அரம்மண திமிரைக் காட்டி இப்படி கேக்கறியா? இதுவரை நான் என் வித்தையை என்ன மதிச்சு வந்தவங்க கிட்டதான் காட்டியிருக்கேன். எதையும் இலவசமா கொடுத்தா மதிப்பிருக்காதுன்னு காசும் வாங்கியிருக்கேன்.

இப்ப கூடதான் இந்த ரெண்டு பேருக்காகத்தான் இந்தத் தொகை. என் வரைல காசு பணமெல்லாம் வெறும் காயிதம் மட்டும்தான். பணம் மட்டும்தான் குறின்னா இப்பவே உன் மண்டைய குடைஞ்சு உன்கையால இந்த 20 கோடிக்கு செக் எழுதி வாங்கியிருப்பேன். பாக்கறியா இப்ப அதை..?”மாரப்ப வாத்தியின் முரட்டு அரட்டல் மூர்த்தியை இடையிடச் செய்தது.

“ஐயா... நீங்க என்ன உடனே இப்படி கோபிக்கிறீங்க. அவர் தெரியாம பேசிட்டாரு. அதமனசுல வெச்சுக்கவேண்டாம்...”“எலே அல்லக்கை... இதை உன் அரம்மண சிங்கத்துகிட்ட சொல்லு...”மூர்த்தியும் உடனே குலசேகரருடன் விலகிச் சென்று சில நிமிடங்கள் பேசிவிட்டுத் திரும்பி வந்தான். பின் பேசினான்.“சார் 20 கோடி தர ஒத்துக்கிட்டாரு... ஆனா, ஒரு கண்டிஷன். எல்லாம் நல்லபடியா முடிஞ்சாதான் பணம். என்ன சொல்றீங்க?”
“அட்வான்சு..?”